من و شب

....من و شب.....
من و شب به تیره مانیم
به سحرگاه خرابات
..
به سیاهی دل تو
به کبودی کلاغان
..‌‌
به کمان خنجر عشق
به سپیده جوی جولان
....
دل من خبر ندارد
که چه ها به سینه توست
..
تو شبی و من به ظلمت
ظلمات آب حیوان
...
به سیاهی دل تو
قسم دروغ خوردم
..‌
که شب وصل و دیدار
نه شب جاودانیست
...
همه شب سر زلفت
به خزاب شانه کردم
...
که کمان گیسوانت
به خرابه داده جایم
...
به نگاه من نظر کن
به درون سینه ام گذر کن
..
بنگر به تیرگی ها
به سیاهی و آبنوسی
...
بنگر به سینه من
به خراب خراب حجله
...
به شب وصال یار
و به جمال ماه رویان
...
به گذرگه گریزان
به تو من حدیث گفتم
...
خبر از جدایی دل
خبر از فراق گفتم
...
دل من نظاره گر باش
که شب تیره ماه روشن
...
به گمان مرد تاریک
دل بد گمان و تیره
...
مگر ای سپیده جویان
نظری به ما نمایی
..‌
به طلوع صبح آییم
اگرم که دل سیاهیم
..
تو به نور و روشنی ده
دل تیره مارا
...
که خود و خراب مانیم
نه می و شراب دانیم
...
که صبوح بشکسته باشیم
نه چو مرغ بسته باشیم
...
دل درد دریا را
تو طبیب باش معشوق
..‌
که به درد ایدش دل
چو به یاد ایذش جدایی
..
سیاوش دریابار دهم آذر چهارصد دو