برگان آبان ریز

برگان ِ آبان ریز

آن روز که پاییز به سرما
دستی به گریبان بود
ما جمله صدا بودیم 
گرم از یک نفس
شعله می زد آتش از پیمان ما
در میان دود و باد
همراه با هر صاعقه
از گلو فریاد می زد آسمان
بر زمین، نفرت هیاهو می کشید
شانه می کرد خالی
مرد ِ مرگ از بار ظلم
کوچه ها، از دشنه بندان
تا به میدان صف به صف
سپر در سپر می شکست
آه ِ ناهنجار ِ خشم
تا بانگ بر می خاست از هر دهان
می شد آماجی به ضرباهنگ سُرب
بر در و دیوار 
سایه می زد رنگ خون
می شست باران با خشاب
برگان ِ آبان ریز را
از خیابان ها به شرم
حلقه ها زنجیر می شد
ناگهان بر دست و پا ... 

 

.

زهرا عربی (پونه)

.