قلّهٔ وجود

 تا آمدم، ز مرز وجودم گذر کنم
چشمان آشنای نگاری، مرا ربود
بندِ قرارِ حال مرا از خودم گرفت
گردِ غم از نگارهٔ رنجیده ام زدود
تردید بود و هراس، تا اوج نیستی
تطهیر بود و صعود، تا قلّهٔ وجود
در امتدادِ  زایشِ یک اشتهای ناب
اعجازِ عشق، راهِ نجاتی دگر نمود
پهلو گرفت، زورقِ زیبای زندگی
در ساحلی که دیده برآفاق بسته بود
دریا دوباره بسترِ امواجِ مست شد
دل را به روی قایق آزادگی گشود
قویِ رمیده، باز به آن بوم بازگشت
آوازِ نا شنیده ای از عاشقی سرود
پندار های ناب تری در سرم دوید
آمد، همای زندگی بر شانه ام فرود