تو

درود جناب عبدلی گرامی
پنجره‌ی سبزی به صفحه‌ی شما بزرگوار می‌گشایم با آرزوی اینکه شاید بتوانم پوسته‌ی سخت عقاید اشتباهتان را بشکافم و باعث شوم  در نگاهتان به مقوله‌ی شعر کلاسیک تجدید نظر کرده به دیدگاهی متعالی‌تر و در حقیقت درست‌تر برسید .
ابتدا عینا جوابتان را به نقد کوچک یکی از دوستان بازنویسی می‌کنم تا سرفصل اختلاف دیدگاهمان را مشخص کنیم.
.
"ضمنا در خصوص وزن شعر هم خدمتتون عرض کنم که بنده رعایت معنی ، ردیف و قافیه رو به وزن و سایر موارد ترجیح میدهم و به نظر من مهمتر هستند، این در حالی است که تلاش شده وزن شعر هم رعایت شود
سپاس از توجه شما، سلامت و تندرست باشید"

یک بدعت در میان شاعران کم تجربه باب شده که هر وقت شعرشان ایرادات وزنی دارد می‌فرمایند ما معنا را فدای وزن نمی‌کنیم.
و این در شعر کلاسیک کلا معنا ندارد بزرگوار.
مثل این است که یک خودروساز بگوید
من فرمان را فدای ترمزدستی نمی‌کنم
یا یک ریاضی‌دان بگوید
من جبر و احتمال را فدای هندسه نمی‌کنم
یا یک بنا بگوید
من سقف را فدای دیوار نمی‌کنم
و و و .....
بزرگوار
اصولا شعر کلاسیک آن زمانی متولد می‌شود که
شاعر بتواند یک " معنا و مضمون و پیام" را در "قالبهای شناخته‌شده‌ی شعری" در " وزنی صحیح " با حفظ قواعد قافیه و ردیف" اختیاری" انتقال دهد . تازه در این انتقال باید "صور خیال" وجود داشته باشد، آرایه‌ها کم و بیش حضور داشته باشند، از حشوهای متعدد حذر بشود و این انتقال پیام موجب "تهییج و محظوظ شدن" خوانده پیام هم بشود!!
.
و این سخت است ، بله قبول دارم
اگر سخت نبود در هر قرن یکی دو شاعر شهره نمیشدند.
منتها ما هدفمان این است که تلاش کنیم در جهت ارتقا توانایی خودمان در شعر
نه اینکه  یک روز بفهمیم وزن سخت است پس آنرا رها کنیم
روزی دیگر قافیه و ردیف را
یک روز هم قالب را
و فردایش احتمالا صور خیال را
و بعد ببینیم داریم مثل مجری اخبار یک داستان را روایت می‌کنیم حتی بدون زیر و بم صدا!
در سایت محترم ناب قسمتی به نام ویراستاری موجود است که میتوانید اشعارتان را آنجا جلا بدهید.
جناب هادی محمدی و تا چندی پیش جناب مهدی محمدی در قسمت وبلاگ درسنامه‌هایی دارند که می‌توان از آنها رایگان بهره برد در جهت ارتقا قدرت شاعری.
در ثانی دوستان ارجمندی هستند در سایت که میتوانید از ایشان بخواهید اشعارتان را بررسی و نقد کنند در جهت ارتقا. چه در خصوصی چه مانند اکنون که تیک نقدتان را باز گذاشته‌اید. تعدادشان زیاد است بزرگوار منتها بنده چند تن از دوستان را معرفی ‌می‌کنم
جناب حکیم، جناب حاجی‌پوری، بانو حکیمی بافقی، بانو عجم، بانو حسین‌زاده، جناب لاهیجی  و جنابان هادی محمدی و مهدی محمدی را هم که قبلا عرض کردم. سعی کردم دوستانی را نام ببرم که فعال‌تر هستند و در حیطه کلاسیک و وزن می‌توانند به شما کمک کنند.
نکته مهم اینست که شما با وجودی که بیان می‌فرمایید معنا را فدای وزن نمی‌کنید باز هم اشعارتان ایراد معنایی دارد
مانند همین مصرع " چوب" که احتمالا از ۱۰۰ نفر ۱ نفر هم پی به منظور شما نمی‌برد
یا در این مصرع
آن خنده و ناز تو چقدر مجذوب است
در واقع باید جذاب باشد تا مجذوب، یا مجذوب کننده است، که کننده از بدنه شعر حذف شده.
در پایان رباعی اول را برایتان ویرایشی نسبی می‌کنم ولی همیشه عرض کرده‌ام که ویرایش شعر با شاعر اثر است و ما صرفا باید ایرادات و نقاط قوت و ضعف اثر را بیان کنیم
.
رباعی در وزن معمول
مستفعل مستفعل مستفعل فع
سروده می‌شود که چندین " هم عرض " نیز دارد.

احوال دلم تا که تو باشی خوب است
دور از غم و دیوانگی و آشوب است
وقتی که تو ناراحت و غمگین باشی
انگار که چشمان جهان مرطوب است
.
وزن در شعر کلاسیک مانند روح است در کالبد انسان
بدون روح، جسمی هم وجود نخواهد داشت.
موفق باشید 🙏🌺🌺

جناب عبدلی
سلام و درود

با مثالی عرض می‌کنم تا بهتر درک و لمس شود

چشم همه ما را ببندد و بپرسند صندلی چیست همه از صندلی یک تعریف مساوی و معادل با تعریف را بیان می‌کنیم نه مثلاً تعریفِ اتاق را جانشین صندلی کنیم که اگر چنین کنیم باعثِ تعجب است و جماعت اگر نخندند و شماتت نکنند، حتماً متعجب می‌شوند!

حال صندلی گاه صندلی میزِ مدیریّت است و گاه صندلیِ میز ناهارخوری و گاه صندلی... نام این استفاده از صندلی می‌شود *کاربرد* که بسته و متناسبِ با استفاده، جنسِ صندلی نیز می‌تواند پلاستیکی، چوبی‌، چرمی و... باشد!

یک صندلی قرمز رنگ‌ست، یکی آبی، یک دست سبز، دست دیگر شیری و... که نامش می‌شود سلیقه!

امّا نه کاربرد و نه سلیقه نافی و نهی کننده تعریف نیستند و نمی‌توانند باشند و عملاً در تعریف تحریفی ایجاد نمی‌کنند بلکه مقوّی تعریفند!

منِ نوعی نیز نمی‌توانم وقتی دستورِ مرجعِ نوشتار
*فرهنگستان ادب پارسی* بر این است که فی‌المثل
املاءِ

شهر با *ه* است آن را با *ح* بنویسم
یا حُسن را با *ه*
و بعد بگویم: بنده اینطور دوست‌دارم و اینطور می‌پسندم!
چراکه پُر واضح‌ست هم کار حقیر بدعت‌ در کارِ مرجع‌ست، هم تحریف و برخلافِ مرجع دست به ساختارشکنی دور از جانِ شما غلط زدن!

دو مثالِ بالا به خدمت شما عرض شد تا بگویم: سلیقهٔ من و شما و... چه حُکمی دارد اهمیّت چندانی ندارد و هرچیز متر و معیار و عیار خود را دارد و اینکه حضرتعالی می‌فرمایید: برایِ دلم می‌نویسم:

یک:

اگر برای دلتان می‌نویسید چرا نشرش می‌دهید، دلتان که آن را خود گفته، خب خودش هم بخواند!

دو:

حالا نشر دادید اگر با نقد مسئله دارید وتمایلی به آموختن نیز ندارید، چرا نقدتان را باز می‌گذارید که بعد به نقاد روی‌تُرش کنید و برایش دلیلِ معادلِ اشتباه بیآورید!

سه:

در کدام کتاب مرجع نوشته و تبیین شده که منِ نوعی می‌‌توانم مثلاً دوبیتی بسرایم، رباعی بسرایم و... وَ بعد چون نقدناپذیرم نامش را دلنوشته بگذارم و با سلیقهٔ خود تحریف و بدعت ایجاد کنم و نافیِ معنایِ صحیح شوم و مفهوم مفهوم کنم اگر سراغ دارید به بندهٔ بی سواد نیز نشانی دهید!

چهار:

به این بیت شریفِ عالی‌جناب صائب به شدت دقّت کنید

صائب دو چیز می‌شکند قدرِ شعر را

تحسینِ ناشناس و سکوتِ سخن شناس

بدانید نقاد دلسوزست نه بَه بَه کننده!

پنج:

خارج از تمامِ این حرف‌ها از خود بپرسید آیا درست‌ست با نقادی که اخلاق و انصافش زبان‌زد محفلِ ادبی شعر ناب‌ست و از سرِ تواضع و محبّت، رایگان وقتش را صرف، وَ تقبّل زحمت کرده اثرتان را واکاوی و به نقد نشسته و حتّی دست به ویرایش یکی از دو اثرتان زده، بجایِ تشکر و قدرشناسی جوری که نباید رفتار کنید!

شش:

با نگاه شما پیش برویم از عالی‌جنابان رودکی، حافظ‌، سعدی، بیدل، صائب، عطار، و... وَ حضراتی مانندِ قیصر امین‌پور، سلمان هراتی، موسوی گرمارودی وَ... وَ نابیان عزیزی مانندِ هادی محمّدی، جناب عزیزیان، خانم بافقی، خانم عجم و... و حقیر همه و همه در اشتباهیم!

هفت:

سنگِ معنا را به سینه می‌زنید امّا گویا *منظورم این‌ست و منظورم آن‌ست را* با معنای صحیح شعر اشتباه گرفته‌اید!


کمی انصاف داشته باشید آقای عبدلی