منِ زیبا

وای مردم !
من عزیزی داده ام از دست
دختری شیدا که می رقصید و میخواند 
قصه ها سرمست 
همچو طفلی پاک و معصوم، ساده دل می بست
در نگاهش شعله‌ی شور و عطش مستانه میلغزید
باد، در زلف پر از پیچش هنرمندانه میرقصید
اینک از او مانده هیچ،
 جز حسرت و اندوه و دلتنگی
چهره ام از بعد او در فقر هر لبخند و هر رنگی
بعد از او دستم به یاد مبهم و تاریک او آویخت 
درد ها با جان من آهسته می آمیخت
وآن کبوتر که فروغ میگفت،
 پر کشید و از خراب سینه ام بُگریخت 
وای مردم‌!
من عزیزی، گوهری، 
دیوانه ای را داده ام از دست 
آن منِ زیبا، سال ها در گور سرد خفته ست