سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعار۲- جهان آرا .. ۳- تیزی ناخن ۴- آونگ شده ــــــــــــــ(هه لورکی) ۵- باختیم ۶- * چتر قشنگم * ۷- آبان ۸- قتل معصومیت ۹- راه تفکر ۱۰- ریحانه حمایت از شعرنابکانال تلگرام شعرنابتقویم روزچهارشنبه 14 آذر 1403 4 جمادى الثانية 1446 Wednesday 4 Dec 2024 |
اشتراک گذاری این شعر
۳۸ شاعر این شعر را خوانده اند
وحیدی شیرازی،محمد باقر انصاری دزفولی،فرشید به گزین،مهدی محمدی،علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق،فاطمه بهرامی،ابوالحسن انصاری (الف رها)،نرگس زند (آرامش)،محمدرضا آزادبخت،فیروزه سمیعی،جمیله عجم(بانوی واژه ها)،محمد اکرمی (خسرو)،ساسان نجفی،بهمن یار شهیدی،محسن ابراهیمی اصل (غریب)،آرش رضایی،افسانه پنام (مولد)،نیلوفر تیر،قربانعلی فتحی (تختی)،افروز ابراهیمی،مهدي حسنلو،دانیال سلگی ( دانیال )،مریم کاسیانی،جواد کاظمی نیک،شادان شهرو،شاهزاده خانوم،عباسعلی استکی(چشمه)،علی نظری سرمازه،مهدیه بخشی،احمد نیازی (صابر)،محمد محمدنژاد(آشوب)،نیره صدری،سیده نسترن طالب زاده،آذردخت شرقی(آذر دخت)،محمد خوش بین،سروش نیکزاد،منیژه قشقایی،سید محمد حسین شرافت مولا
نقدها و نظرات
 جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۱:۳۸
 جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۲:۰۵
 جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۲:۳۲
درود بزرگواربسیار زیبا و مبین مشکلات جامعه بودند
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۰۷:۲۴
🙏🏻🌹🌹🌹👏اینک کار از کار گذشت و قربانی حج حرامیان، نه حسین، که خود اسلام است. * اینک پیچ‌ها در خط کج درون خرمهره‌ها به هرز، آتش بر آب می‌ریزند. * شاعر که باشی گور خود را می‌کنی زمانی که شهر در گور شده سپاس از شما و مهرتان🙏🏻🌹🌹♥️  پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۰۷:۲۹
سلام شاعرعزیزقوالعاده زیبا بود قلمتان همیشه توانا درپناه خدا
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۰۸:۱۷
درود بر شما جناب شهیدی بزرگوار 🌺💐🌺زیبا سرودید 💐💐💐  پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۰۹:۲۳
درود بر شما فوق العاده زیباست 
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۰۹:۳۳
درود تان باد
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۰۹:۳۵
درود وعرض ارادت خدمت استاد دانشمند بسیار زیبا با مفهومی والا وعالی همه اشعار امیدوارم در پناه خداوند همیشه شاد باشید 
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۱:۰۷
درود
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۱:۱۲
درودتان جناب استاد شهیدی ادیب گرانقدر 🌞بسیار زیبا و تامل برانگیز و فاخر و ارجمندست اشعار زنده باد👏👏👏👏 صد و هجده!🥀 شمارهٔ مختار نشانیِ کیسانِ ابوعمره را می‌خواهم برایِ شکار د ا ر ی؟ قاتلانِ حسین هنوز امروزند🥀🕊️ نویسا مانید وسبز وسرفراز و هماره درخشان ☘️🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹☘️  پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۱:۵۵
درود جناب یارشهیدیزیبا بود و پر مفهوم
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۳۰
جسور و مغرورم، گاه شاد و گاه عبوس منم، الهه ی پراقتدارِ عشق، ونوس شکوه عشق منم در نگاه افلاطون به دور دستی افلاک نزد بطلمیوس نه برده است دلم را صلابت هرکول نه آمده است به چشمم جلال و جاه زئوس نبرده است دلم را کسی به غیر خودم نبوده غیر خودم با دلم کسی مانوس برای خواستنم بس که التماس شدند خروش اشک خدایان شده است اقیانوس هنوز سکٌه ی تنهایی اش بها دارد زنی که آمده بود از زمان دقیانوس.. شعر: تکتم حسینی  پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۴۴
درود بر شما
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۱۲
باید سرِ قبرِ خود رباعی ببرد روضه نشد اشکِ انتزاعی ببرد هجرت کند از گورِ تکی شاعرِ شهر خود را به قبورِ اجتماعی ببرد درود خیلی خاص بود و زیبا
 پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۴۷
درود برشماجالب. بود
پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۲
بشڪست دلم شڪستہ‌بندم نشویدسینوهـہ گره بہ دستِ بندم نشوید بنده بہ مــــلالِ بـے مــــلالے بندم آیینـــــۂ دق! نشستہ بندم نشوید پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۴۳
صبحِ بہ‌خیالم خیلے زودوقتِ وقفِ سڪتۂ سوّمِ ابرِ عابر دقیقۂ نصبِ تابلوےِ یورتمۂ اسب لحظۂ خاصِ خط‌خطے شدن اعصابِ چراگاهِ دشت میخڪوبِ پیپِ پدربزرگ یادمانِ مجسمۂ توتون یا یادگارِ مرگِ برگ برگِ سیگارِ برگ _ در جمجمۂ زیرسیگارے‌اش خیسید چشم‌زارم! ■ همراهِ چشم بہ‌راهےِ مزارشریفِ مزرعہ همانندِ سندرمِ گندم هم‌زمان با خشڪِسالےِ دخترِ رز _ گُل‌‌بانوےِ باغچہ تمرّدِ یاسِ حسّاس از خوردنِ آب و آفتاب تبخالِ حُسنِ یُوسُف _ گل‌خاتونِ گلدانِ حیات‌خلوت سمفونےِ سڪوتِ خانہ قنوتِ صندلےِ خیلے خیلے خالے دودے شد باورم! ■ پروانه‌ها دور تا دور سرم اُپرا خوان مُردند! با وَرم پروار شد فصلِ پنجم غصّہ خستہ دستہ دستہ ڪلاغِ خبر از خیابانِ خاطرم _ خاطراتم گذشت بستہ بستہ مُشت‌مشت خوردم قرصِ ماه‌‌سالِ تنهایـے! ■ آه! آقا جانم جانم جانم جانم دنبالِ نگاهِ حلالت مے‌گردم بگو: بـے هیچ‌ڪس پس ڪجایـے؟ حوالےِ لبخندت بیا ما را حسابـے هرس ڪن! پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۴۴
آے اے دلِ بـے ستارهـ خوش قواره‌ام هیچ صورتت را در آیینہ دیده‌اے؟ زشت است براےِ تو عاشق نشو! ــــــــــــــــــــــ پ ن: خوبان اگر ڪہ منعِ نگاهے به ما ڪنند ما شُڪر مےڪنیــم اگر اڪتفــا ڪنند “عالی‌جناب صامت بروجردے” پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۴۵
ساعتِ عطسۂ سہپرسہ _ غلت زد موجـے در حوضِ حواسم ماه‌نامِ تو همبازےِ پریودِ نیرواناےِ باورم لبخندش آهستہ آهستہ آغشتۂ تیروئیدِ تور سرخ‌ماهے شد! ساعتِ سرفۂ سیزده ساڪت _ سکتہ ڪرد سیگار بر لب سوناتِ سمفونےِ مرگ پاسخ گفت عصرِ سردِ سلامم را ساندویچ ساڪن و ڪسره صامت و مصوَّتش بـے کےِ گاز باقے ماند همانندِ بقیّہ خواب رفت رفتہ رفتہ عرضِ‌اندامِ عروضم! ساعتِ صلیبِ بیست و سہ هم‌پَر و دَم‌پَرِ چلیپا سلیس _ جان دود زودِ زود روحم شد عود! دیگر قابلِ پیگرد نیستم! پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۴۶
گُلستان خواندم و خورشیدِ پندےمرا فرمود با طبـــــعِ بلنــــدے بہ‌غیر از راستے درخواستے نیست اگر بر راهِ سعــــدی پایبنــــدے پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۴۷
شقیقۂ لبخندِ هواشقہ شقہ زیرِ رادیڪالِ بالِ حواصیل! پنجۂ پنبۂ ابر لابہ‌لاےِ بقچۂ باد میـزانُ‌الْحرارهٔ هجاهجا ستاره! پلنگِ ماه _ معلّمِ دفِ و دایرهٔ شب‌تاب چادرمشڪےِ فلسفہ بر سر از سُرسُرهٔ آسمان یڪراست افتاد بـے ڪےِ افادهٔ آفتاب در قوزِ قرنیّۂ مرداب! نور مهمانِ رقص مهر میزبانے زیبا حالِ همہ خوبِ خوب من امّا… همخوابِ تابوتِ زندان پشتِ پچ‌پچ و چڪاچڪِ باد و درخت چڪّہ‌اے نمےآید بہ‌‌سراغِ سروقتِ سنگِ یادبادم زیرِ زبرِ دندان بناگوشِ گوشوارهٔ هوشم را مےجود حوصلۂ موشِ ڪورِ گور! دو رِ مے فا سُل لا سے حیف انگشتانِ پُرپشتِ پیانو لب‌خوانےِ زبانِ محلّےِ انگشتانم را بلد نیست! یڪ دو سہ سہ ثانیہ ڪمتر از دقِ دقیقۂ بعد شعر در زیگوراتِ چشم شتڪ پاڪتِ دل پُست شد برایِ تو! صفر منفے هیچ دهانِ انتظار ڪِش نمےخواهد! نسیم لیس زد به ڪُلونِ خانہ‌ات لطفاً بـے ظن موسیقےِ شعرم را بنوش هم‌قضا باهم هم‌قدم بلندشویم تا تہِ تہِ سڪوت همانندِ سدرةُالْمُنتهـےٰ! پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۴۸
ــــــــــــــــ اسلوب معادلہ ــــــــــــــــ(۱) وقـتِ دقُّ الْبـــــابِ دق دار و نـدارِ دقّـتـــــم رگ بہ رگ شد یکدقیقــــہ زودتر از انتظــــار! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (۲) حـق می‌دهــــم حـاشـا ڪنے حـــــالِ دلت را حالا ڪہ حســــرت حاڪمِ حرفِ حساب است! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (۳) با اجــــــــازه دادنِ قلبـت بہ ایـن و آن فقط مےشود نــامـت نقاهتـگاه افڪـــــــــارِ غلط! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــ مهدورُ الدَّم ـــــــــــــــــ (۰) خویشتن‌دارے نڪن آیینہ بـے غیرت ڪہ نیست بد ببینـــد بد نشــــانِ صورتِ بد رو دهــــد! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۵۰
مُبلی که جنـــازه‌‌اش خیابان‌زده شدهمصحبتِ سطلِ شهرِ بحران‌زده شد با لیسِ سگ و گربه به قبــرِ صبرش مرگ آمد و سُوتِ خطِّ پایان زده شد پنجشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۳:۱۳
هنــــرستانِ فراق‌ست غـــم‌اندیشےِ عشقمےتوان آینہ در آینہ دل بست و شڪست! ــــــــــــــــــــــ جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۰۲:۵۶
شرافت تنها مهره عشق بود كه هرز گشت!بداههجنابِ ملحق از پامنار تا چهارراهِ خیٌام خیلی خیلی خطر کند خنده مهرهٔ عشق فحشِ پرسنلی قُورت، در چکمهٔ فهلویّات چند رسته استکان دسته‌اش بسته‌بندی، نشدن‌ها نقابِ پلنگ صورتی را لایِ ساندویچِ وینچستر می‌زند گاز‌ِِ زودپز با پُز رَز یا رُز شاید هم... همهمه... قمقمه... هرز کنتراستِ کوپه‌اش نیز تیز شود هم‌خارشِ دماغِ غارِ هوابُرد حوّا می‌خورد، یعنی معنی که در دهان‌درّهٔ پیچ‌مُهره می‌رسد به زهره گردنهٔ حیران حیوان می‌زاید یا زیاد بی‌روز هفته، بگذریم! یعنی گلوله فتیله‌اش را زیرِ بله‌خیرِ مسئله مرحله به مرحله با *ها* تبخیر و تعطیل، ما را در کجایِ ناکجا جا می‌گذارد! یعنی حالا شرافت شلنگِ میلنگش یاتاقان، عشق عشوه‌اش سیگارِ برگ را در دستِ آدم، تا دُمِ دَمِ درِ پلاکِ پارسال پخش، بخش بخش میکند کلاسِ اوّل... قُل قُلِ سماور، سکوتِ منقل... گوشی! گوشت هم که متورّم و گرانیتِ گرانی دیگر سنگ نیست! اخبار، بیست‌وچی خبرِ سوانحِ سوختگی! دَمش گرم میرزا افکارستان پسرِ شمس‌المّاده که ساده منفرجه در ایستگاهِ متروی کرج_طهران مُرادش را مُرد، انگورِ عسکری را با رُژ لبِ کبریتِ بی‌خطر خورد! بی سیم الو الو الو شنبه! صدایم را داری؟ جمعه، دوشنبه سکوتم را می‌شناسید؟ مُهره‌مُهره، پیچ‌پیچ، هیس! شاید شنود می‌شویم! نکند کفِ عملیات را دندانِ سربالایِ لُولُو خورده باشد! خدا کند به ساعتِ گرینویچ بَر نخورد، پیچ‌مُهرهٔ شعر را خشک و تر، بُخورد! آی ای مُهره‌هایِ شطرنج پیچ‌هایِ شط _ رنج ضمنِ زبانم چه شد؟ طول و عرضش را بی‌خیال انگشتِ لال‌بازی‌ام کی‌جاست! آه ری‌را! حواست با من است؟ فراسپید شعرِ روز، شعرِ پیشرو  جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۰۷:۵۷
درودبرشما زیبابود 💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷 🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐 🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸 🌺🌺🌺🌺🌺🌷 🍀☘️🌱🌹💐 🌿🌿🌿🍁 🪴🪴🪴 🏵🏵 💟 🌺🌺🌺🌺 🌼🌼🌼 🏵🏵 💐 جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۰۸:۳۶
دلِ زن را کُشتکِشت در خاک! لباسهایش را جمع آیاتِ غمزه‌اش را جارو عطرش را سرِ صبر نبشِ قبر عکسش را برایِ همیشه در گیشهٔ رختخوابِ آلبوم کرد چال! دید زد هم‌پیکِ عینک بر نبشِ لبِ رُژِلبِ بنفش نعشِ بنفشهٔ کبودِ زیرِ چشمِ او را! به گیجگاه تیتراژِ خاطرات _ دستخطِ لیستِ خریدِ خانه که رسید سرِ سرازیری شاعر شد حالی‌به‌حالی جیبِ خالی نقدِ شعر نوشت فلسفوی فلشِ فحش کشید! نامِ ظنش شعر بود! اسمِ زنش نیست در جهان! جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۳
شهریورِ سی روز یک شهرمحوضِ وضویِ آدم و حوّا با ابرِ تیره تا ابد قهرم مانندِ ری‌را، مریم و سارا جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۳
از پرتقالِ خونیِ خورشیدتر می‌کنم لبخندِ خرما را رِی میکند وقتی برنجِ غم دیگر نمی‌خواهم مدارا را جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۳
فنچِ خیالی را نمیبوسدآیینهعقلِ طرزِ رفتارم مغزِ غرور و نبضِ پُر شوری دارد حواسِ خوبِ هشیارم جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۴
جایی میانِ بودن و رفتننشخوارِ خرچنگِ بدونِ چنگ خر می‌نویسد با دهانِ لک خر میکشد آری برایِ جنگ جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۵
شلیکِ رگبارِ بزن من راروباهِ مشکی می‌زند فریاد رقصی که می‌خیزد کتانی‌پوش گم می‌شود در پیله‌ٔ غمباد جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۶
شغلِ شقیقه گشته با دقّت تُوله گلوله خوردن و مردن میدانِ آزادی تراشیدن گُل را بدونِ وقفه آزردن جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۶
لایِ پتویِ انگلیسی بازلکنت گرفته بر زبان گیتار خارانده پشتِ عینکش را خواب شکلک پرست شکلِ بُوتیمار جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۶
بهرامِ گورِ خط‌کشی گشتههرگز نمی‌خواهد جلوسِ عشق هرگز نمی‌پوشد لباسِ مهر هرگز نمی‌بیند عروسِ عشق جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۷
زیرا شبِ قیرِ زمینگیریحل می‌شود در معده‌ٔ تابوت کِش می‌رود آدامس ای مردم زیرِ لبِ آژیرِ سرخِ توت جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۷
مانندِ خردادِ خیابانیآهنپرستِ نوبرِ ویروس وقتِ بلوغِ لاله‌عباسی میترسد از اندیشهٔ ققنوس جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۱۷
میدانِ دل چون چاله‌میدان نیستابلیسِ غم خط می‌خورد بی شک طوری که نابودی زمین خورده جوری که می‌میرد تبِ فندک جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۱۷:۰۱
درود جناب بهمن یارشهیدی منتظرم
 جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۰:۴۰
درود بیکران جناب شهیدیزیبا و دغدغه مند و درد آورند درد را با درد درمان می کنم بسکه رونق دارد این بازار درد
جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۱۲
قبل!دل‌خواست یکراست می‌روم چپ چپ چپ‌‌اندر قیچی صرِ نصلِ مطلب! قبل! دیروز که بی صَرفِ برف چلهٔ چکمه پوشیدی و بی گرسوز پاپی‌ِ چاقیدنِ چشم نبودی فاستونیِ بالِ کبوتر را با پلک ورق زدم، زبانم با جایزه به رُژِ گوگردِ کبریت گُر گرفتیدن مقوا را تازه فهمیده بود که یکی بود و یکی نیست به عادتِ همیشهٔ بویِ مویهٔ مویِ جویِ مولیان سرِ گردنهٔ حیران پشتِ سناتورِ سنگِ بی سنگر غوز کرد! قبل! ده ریشتر سینوههٔ باورت شاید کشدار شود امّا فلشِ “فحشِ پرسنلیِ” دخترِ کبریت فروشِ درختِ زبان‌گنجشک به رودبافی چشم چشم دو ابرویم سوناتِ اوّلِ سمفونیِ چرایِ گوسپندان‌ست و به‌جانِ جنازهٔ برگِ غم قَسمِ رنگ! قبل! حسینِ آهی و پناهی وقتی چراغ‌برق پشتِ کروکیِ چشمانِ کلاغ دامنِ مینی‌ژوپ می‌پوشید حلوا و خرمالویِ حیاطِ خانهٔ شاهد را خوردند با هسته آهسته! قبل راستی! میدانِ مینِ می‌دانی را می‌شناسی آنجا تا “آه” هُویم را سرسخت و با سرعت سرِ وقتِ سرقتِ ولع خورد بادکنک متورم از محلهْ بالاپایینِ ساعتِ ساکتِ زمان شد، یعنی یاد را که یادِ باد می‌دانند آنجا مشغولِ کشکولِ نبودن بودم، یعنی یک فرسخ و چند انگشت از لُختالُختیِ رسم‌الخطِ زمان دورتر مسواکی را واکس می‌زدم و آیینه‌ای را واکسن! قبل! امروز از گهواره تا گور غلطِ املایی حتّی از حادّه تا قائمه خیلی ابن زیادست، مثلاً اگر به اسبِ اعصابِ جاده بَربُخورد بی کیِ لاکِ کچ، یا چگالیِ چمدانش را در کوپهْ قطارِ چه‌می‌دانم جا_جیم می‌گذارد یا میزش سُر می‌خورد بر لیز امّا… امّا… امّا فلفل خورده دهان‌دره‌اش می‌سوزد! قبل! شاید اگر هم‌قاچِ قوچِ قرنِ بعد در قرنطینهٔ قونیّه خودرا زاییدم و یک پُرس از قرصِ مولوی را با یک بلیط یا بلیت بخت‌آزمایی بُردم و خوردم زیرِ زبانِ فکرِ لعنتیِ فالش عزیزم کجایی، دقیقاً کجایی هوایی و چاووشی‌خوان شود، شاید هم با شایعهٔ پوشیدنِ ردایِ سعدی به عصایِ موسیٰ پشت یا در حمامِ عمومیِ حوصله پشتِ دزدِ بغداد را بخارانم یا… یا… یا… یا کودکِ کاری در خاورِ کورِ ذهنم تخمِ نطفه‌دارِ بدونِ نقطه، مِثلِ مرگ کند! قبل! پلنگم لنگ می‌زند، ماهم سرنگ قبل! فعلاً به سینوزیت فعل نمی‌فکرم، تا اورژانسِ سلولِ سلامِ بعدی خودآحافظ! پ ن: غلط املایی را متن نخورده معانی در دیگرصحن می‌رقصند! جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۱۹
وقتِ تراخمِ سگِ سلولِ شهرِ چشموقتی عروسکِ غلط‌اندازِ زشتِ درد پشتِ دخانیاتِ تمرگیده در گلو خوابید با خروسِ بدونِ سلاحِ سرد جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۱۹
آری خیالِ کالِ خیابانِ خطخطیشهریورِ لوندِ عقب‌گردِ انزواست خُرناسِ چیزِ تختِ کرِ دکلمه‌‌نکن غوکِ مساحتِ شبِ سمفونیِ عزاست جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۰
سوناتِ اوّلِ بدلیجاتِ دستِ مرگپیچیده در اتاقِ یخ‌اندودِ بی نَفَس رد داده بوفِ کورِ فراگورِ مستطیل اکسیژنِ لباسِ مرا خورده یک مگس جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۰
میدانِ آشِناییِ من با خودم چقدردورِ سرِ شقیقه‌خُورم تیر میکشد یک مشت قرصِ گیشهٔ شیشه شکنجه‌گر سرگیجه گِردِ سوژه‌ٔ واگیر میکشد جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۱
مخصوصِ استراحتِ مطلق سفارشیغم بر سرِ حروفِ دلم داد می‌زند رویِ ذغالِ عاطفه آتش یواشکی پسوردِ خاطراتِ مرا باد می‌زند جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۱
در بقچه‌ٔ ملاجِ دمر گشته بر زباننیچه دوباره فلسفه تدریس میکند با مخ که می‌خورم به زمینِ بلوغِ سنگ قصری کنارِ مسئله تأسیس میکند جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۱
باید دوباره نوک بزنم بر حواسِ پرتپرتم کند به کشورِ بیدارباشِ خواب با نبشِ قبرِ پاکتِ سیگارِ کافکا تابوتِ شاپرک شدنم را کنم خراب جمعه ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۲۴
بین معنی زغال و ذغال اندک فرقی‌ست اما مهم است که کدام در کدام جا استفاده شود!
شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۰۲:۳۸
دلیل عزت اهل سخن همین کافیستکه خرده‌های قلم زیر پا نباید ریخت! عالی‌جناب صائب تبریزی شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۰۲:۴۰
بعدِ مرگم در زمینِ ناکجا دفنم کنید زیرِ نبضِ ارغوانِ آشنا دفنم کنید بی انارِ چشم یک شب رویِ بُردارِ سکوت سیب یا توتم! خلاصه بی‌صدا دفنم کنید لَه لَه بودا نبودم بر مزارِ رودِ بود مِثلِ قو بی معبد و در انزوا دفنم کنید سروها دستِ خیابان را بگیرید از شما انتظارِ سایه دارم، غم چرا؟ دفنم کنید! مسحِ میّت کردن آیینه کاری راحت‌‌‌است قاصدک، پوپک، توکّل بر خدا دفنم کنید ساعتِ تغییرِ فردا یک دقیقه زودتر در کتابِ قصّهٔ پروانه ها دفنم کنید آه ای خورشید و ماه و جنگل و دریا مرا پشتِ هیچستان کنارِ دهخدا دفنم کنید شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۰۷:۵۸
از نعره‌ٔ دیو، گیو لرزان نشود آزرده دل و خوار و پریشان نشود بدبین پیِ عیب و فتنه است امّا او همرنگِ لباسِ جهلِ نادان نشود بداهه شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۰۸:۴۴
پاکدامان را غمی از تهمتِ ناپاک نیستبحر را از پنجهٔ خونینِ مرجان باک نیست نیست اگر آبِ حیا در چشمِ گردون گو مباش شکرلله تخمِ امیدی مرا در خاک نیست گل به گلچین دست داد و بلبل از غیرت نسوخت عشق بی غیرت برآید، حُسن چون بی‌باک نیست میشوند از گردشِ چشمِ بتان زیر و زبر عشقبازان را غمی از گردشِ افلاک نیست گر کمند وحدتی در عالمِ ایجاد هست پیش سربازان به غیر از حلقهٔ فتراک نیست می‌شود از خاک افزون دام را حرصِ شکار چشمِ نرمِ حرص را اندیشه‌ای از خاک نیست مصرعِ برجسته مستغنی‌ست از تحسینِ خلق از خس و خاشاک بالِ شعلهٔ ادراک نیست پاسِ اوقاتِ شریف از در گشودن مانع است کعبهٔ حاجت روا در بسته از امساک نیست عالی‌جناب صائب شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۴
قدِّ دل بعد از غروبت آب رفتمرگ لازم گشتـه‌اند اربابِ غم! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۵
🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻🪻💙💙💙💙💙💙💙💙 🩵🩵🩵🩵🩵🩵🩵 💐💐💐💐💐💐 🌼🌼🌼🌼 💟💟💟 ❤️❤️ ❤️🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🌺🌺🌺🌺🌺 🪻🪻🪻🪻 🌼🌼🌼 🥀🥀 💮 شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۶
شـاعری چیسـت بجز نشــرِ سجــایایِ علییـا که موزون شــــدن از نـــامِ دلآرایِ علی روز و شـب خـامــه اگر رقـصِ ترانگیــز کند اسـمِ اعظـم به خـدا هسـت ســـراپایِ علی واضـح این‌ست که در نزدِ حمیــــدِ حنّــان نیسـت در منطق و معیـــار کسی تـایِ علی دانش و علم و ادب، فهــم و کمـالات و کرم شـرحِ صـد دفتـرِ خود کرده به معنـایِ علی حق بُـوَد بعدِ صمــد سجـده و تعظیم بر او نظـــــرِ دوســت بُـوَد ذکـر و تـولٌای علی یابن عشق‌ست و یقین بابِ عدالت بی شک رمـز و رازی‌سـت به کنـجِ لـبِ مینـایِ علی از ازل تا به ابـد با خـطِ تقــریرِ خــداست وصی و والی و حجّــة، خـطِ امضـایِ علی نـور در نـور علی، مَحـــــرمِ محمـود علی دل و جــانم به فـــدایِ قـد و بـالایِ علی شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۷
ای عشق آیا در بساطت ماه داری؟مِثلِ سلیمانی سلیمان شاه داری؟ در خانقاه و مسجد و در معبدِ خود یک فارغ و دیوانهٔ الله داری؟ از اینهمه مرد و زن و وابستگانت روشن ضمیری, عارفی, دلخواه داری؟ در کشور و حتّیٰ حوالیِ نگاهت غیرِ سراب و آدمِ گمراه داری؟ در شعر و دیوانِ هزاران سالهٔ خود عطارِ نیشابوریِ آگاه داری؟ ققنوس و قاف و آسمان و آسمانی جمهوریِ خورشیدِ ثارالله داری؟ سربسته می‌گویم تو با هرکه نشستی از بردنِ نامِ علی اکراه داری! ای عشق می‌دانم نمی‌فهمی مرا چون قلبی سیاه و غافل و خودخواه داری! در مردمِ بی سیرت و با صورتِ خود ضحاک و ابن ملجمی همراه داری! نام تورا باید عوض کرد و مرض خواند وحشی‌ترین دردی و قربانگاه داری! تو حزبِ بعثی و غلط بسیار کردی یا حزبِ بادی و نظر بر کاه داری! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۸
قطارلالایی می‌خواند تا خراسان! کُوپه‌ها از کفتر و آهو پُر بود! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۹
اِرباً اِرباٰ، قطعه قطعه، تکّه تکّه شد ولیاز دوباره او به دنیا آمد و تکثیر شد! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ فَقَطَعُوهُ بسُیوفَهُم اِرباً اِربا شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۱۹
با صدایِ بالِ کفتر یاکریمی خواب رفتبا نوایِ روضه‌خوان صحنِ قدیمی خواب رفت عشق آمد گُل بچیند از لبانِ شاعرت در میانِ دودِ اسپندِ نسیمی خواب رفت باز در نقارخانه پیرِمردی اهلِ دل با سلامِ ساعتِ هشتِ کریمی خواب رفت ابری از عرش آمد و بر سنگفرشِ کشورت اقتباس از گریه کرد و در حریمی خواب رفت رویِ نبضِ سردِ سرماخورده‌ٔ بغضِ گلو اشکِ گرمِ دخترِ رز با شمیمی خواب رفت پابه‌پایِ قلبِ آهو پابه‌پایِ مرغِ عشق با دویدن سمتِ تو هر ترس و بیمی خواب رفت پنجره فولادِ چشمِ خادمان و زائران با کلام‌ُ اللهِ لبخندِ حکیمی خواب رفت مرگ رفت و رختِ خود کند و برایِ تا ابد با ضمانت‌نامه و میلِ زعیمی خواب رفت در دل و جان و جهان و خاطرِ بیمارِ ما غمزه‌ٔ غم با نگاهِ مستقیمی خواب رفت بویِ پیراهن نمی‌آید اگر از راهِ دور پایِ دفتر ذکرِ خیرِ ماه‌سیمی خواب رفت شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۰
مانندِ طبیعتِ خراسان و شمالدل پاک تر از تبسّمِ رودِ زلال پیغمبرِ سمفونیِ لبخندِ تو کیست؟ عِطرِ نفست کرده خدا را خوشحال شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۱
۞ الهی ۞گاه کاهم و گه کُه گاه به شعورم و گه به غرور هرچه خیر آید زِ توان تو برآید و هرچه شر در من زآید نادانی و ناتوانی‌ام همّت برآن گمارد! ۞ الهی ۞ مردمان آیند و رَوند گاه به اوج نِشانند و گه به حضیضم خوانند نه از اوج‌آوران در حیرت مانم و نه از حضیض بُردِگان به غیرت که اوج در رزقِ با تو بودن‌ست و حضیض از چشمِ تو اُفتادن! ۞ الهی ۞ گاه جوانم از خودت رخصتِ بهارم دِه گه پیرم وَز خودت فُرصتِ قرارم دِه گاه گرسنه‌ام از خودت سیرم کن گه تشنه‌ام وَز خودت تدبیرم کن! ۞ الهی ۞ عشق حق است مرا به عشقِ خود بسوزان مرا فنا کن بمیران که خسته‌ام از جهان و جان! ۞ الهی ۞ خار و خسم بی تو بی دسترسم دادرسم تو ای همه کسم که “مَنْ لِی غَیْرُک” شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۱
عشق بر نیزهچند ساعت عرض داشت قرن‌ها طول! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۳
در باغچہ یڪ تبر خبر بر مےداشتسروے ثمر از خَمِ ڪمر بر مےداشت لبخندِ مماسِ داس با گیسِ چمن پَر پَر نَفَــسِ بدونِ پَر بر مےداشت شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۴
باغچہاتاقخوابِ اُتراقِ زاغچۂ مرگ صندوقِ پُرت گلوبندها النگوهایت چہ شد؟ نڪند بعد از خمپارهٔ خمیازه پَرت شدے در خواب! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۴
سلام و درود جناب دکتر؛ببخشید قبل تر ها بجا نیاورده بودم، خواستم از نکات ارزشمندی که در صفحه ی حقیر به یادگار گذاشتید تشکر کنم و واقعا بنده با کوچکترین نکته ای هم دلشاد می شوم امیدوارم که از نکات ارزشمند بزرگی چون شما همواره بهره مند شوم امیدوارم که سلامت و تندرست باشید شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۴
هاشور”نزدیڪ است دیر نیست مرگِ باغچہ ذوق‌مرگے زاغچہ! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۳۱
از بسکه سعی همت مردان فروتنیستپشت سپه قوی به سوار پیاده است محو قفاست آینه‌پردازی صفا از ریش‌دار هیچ مپرسید ساده است بیدل جان شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۵۳
وقتیکه نامِ دیگر دنیا جهنم استدل را خیالِ وسعتِ ماندن حماقت است! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۲۸
پَرت با پِرت فرقی ندارد وقتی هر دو سر زا رفته‌اند!
شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۹:۱۳
پدرم خوابیدعکاس مرگ زایید تابوتِ لبخند شد درختِ سیب بار نداد فصلِ پنجم وَ مردند گنجشک و گندم _ وَ ماه‌بانو نیز! عرض و طولم به چه چیز دل‌خوش باشد! کشیدم خودرا از پریز! شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۱۹:۳۳
ایستگاهبـے مانندِ مسافران پاپـےِ ترتیبِ قد تہِ صف بر خود تڪیہ افقے ایستاد متساوےُالْغَمْ اَضلاع! ایست‌جا! نہ جایـے رفت نہ آمد از جایـے! نوبتش تا ڪے _ قـے! هـے همقدمِ ادامۂ هرگز هاشورِ سایہ‌اش _ رے! پیشِ هیچ‌وقت _ سر خَم آرزو بہ‌دل ماند! ایست، آه! ردِّ شاتِ بوسۂ مهمانِ قبلے نبشِ قبر! اتوبوسِ خطِ _ “عشقِ پیرے بجنبد سربہ‌رسوایـے زند” لیسید پوستۂ چالِ گونہ‌اش را ثلثِ ناموسِ نخاعش بدونِ ترڪشِ خواهش _ ڪِش چاشنےِ چمدانِ چشم‌‌زارش شد! ایست‌راه! همسایۂ تنهایـےِ تن‌هایان خاراند جنازهٔ چانۂ ورمِ باور را دهان‌درّۂ غشِ دروغ قشنگ دهان وا فهمید سرابِ خالےبازےست نخود نخود هرڪہ رود خانۂ خود! پ ن: دردِ دل یک ایستگاه اتوبوس شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ ۲۲:۰۹
بخوراتِ ساموراییِ سنجاقکِ پشتِ ریش‌قرمز، هرگز را که با سقز در بیاتِ ترکِ ها ها هایِ اصفهان خواند، خاراندنِ منارجنبانِ پیپِ پدربزرگ تیپ زد به تعدادِ ملحفهٔ موجِ دندانِ سپیدرود!هایِ جمع، ها ها هایش که دندانِ مصنوعی گذاشت، گذاشتن گذشته از طایِ تاریخ به زِ زیاد زیگورات چسباند! چسباند یعنی چقدر اگر پایِ پلّهٔ اوّل تاول زده، زده هم قمقمهٔ هیروشیما را بدونِ نهاد و گزاره! گزاره یعنی اصلاً خلافِ ماهور، شور سلمک‌نزنش درد، مؤدّب مورّب با پرهیز نیزبازی میکند! کُند همان کُندرست، کنتورش پریده، ادیسون جیغِ سپیدِ نلسون ماندلایش را می‌فهمد با ریختِ ابجد فالش می‌خواند یاعادلِ فردوسی‌پورِ نود کی نی طی می‌شود؟ کی وی واقعاً ویتامینِ k؟ از دوباره ها ها ها، یوها ها ها ها... يکشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۲ ۰۲:۰۱
وقتی نسیمی می وزد آرامدر کشتزار وحشی موهام پس میکشد پای نحیفش را میترسد از چنگیز ابروهام تیغی دو دم در چشم ها دارم این رسم یک بانوی ایرانی ست سر از نگاه هرزه می برم ابروی من چاقوی زنجانی ست حتی خلیج پارس عاشق شد وقتی خزر در چشم من رقصید در آبی چشمان من دریا بی تابی امواج خود را دید آرامش لبریز طوفانم خوابم دقیقا شکل بیداری ست من دختر سرسبز گیلانم خون درختان در رگم جاری ست داسی که در دستم کمین کرده از برکت فصل درو دارم اندیشه های کهنه را بردار دنیایی از افکار نو دارم با این لچک روی سرم حتی آتشفشانی پای دربندم طغیان من بسیار نزدیک است خاموشم اما یک دماوندم باد موافق می وزد بر من در کشتی ات پارو نخواهم زد من دختر سرسخت گیلانم پیش کسی زانو نخواهم زد هیلدا احمدزاده  يکشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۲ ۱۵:۴۸
عالی هستین استاد
يکشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۵۵
کاش بجای باران از آسمان،جنون ببارد! شاید، مردم این شهر عاقل شوند!بداههجناب ملحق کاش ابرِ چشمِ مجنون باز بارانی شود روزگارِ رودِ لیلی خالی از آبادی است  يکشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۲ ۲۲:۰۶
درودتان جناب لاهیجی گرانمهرچه اثر فخیمی ،مبارک جناب فکری فرهیخته و دانا باد بسیار مسرورم رد قلم ارزشمندتان را در ناب میخوانم، تنها یک نکته شاید زیبا نباشد،با نامهای کاربری گوناگون اقدام به ورود در سایت بفرمایید، امنیت روانی کاربران و هنرمندان شاعر،وقتی میبینند آثار شاخص جناب لاهیجی با نام و شناسه ای دیگر ثبتست به خطر می افتد و بر این گمان خواهند بود که یا کاربری فیک است و اشعار ربوده شده، و یا جناب لاهیجی غیرپایبند به قوانین فرهنگی محیط ! به هر ترتیب اوقاتی زیبا و غنی برای حضرتتان در جوار دوستان آرزومندم با مهر دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۳:۴۶
تو به آن خنده شبیهی که پرید از لب منمثل ماهی، که گریزان شده‌ای از شب من رفته ای تا به تب فاصله عادت بکنم به خیالات تو ابراز ارادت بکنم تا تورا ساده ترین راه تجسم کردم کوچه به کوچه تورا در دل خود گُم کردم مانده ام زیر همین سقف پراز عطرتنت آشتی تر شده ام با نفسِ پیرهنت همه جا پرشده از شرح پریشانی من ردِ داغ تو نشسته است به پیشانی من هرچه گفتند نکن ،بازحماقت کردم پشت سر با تو و یاد تو رفاقت کردم زیر عکس تو نوشتم ، که تو هم نامردی حضرت عشق چرا اینهمه کم آوردی ؟ شک نکن !از همه ی سِر ِّدلت باخبرم ترس تو مثل بلاییست که آمد به سرم ترست از حادثه ی سبز بهاری شدن است پشت دلشوره ی پاییز فراری شدن است حیف ،بر عکس تو از زردشدن میترسم عاشق عشقم و ازسرد شدن می ترسم بعد تو مردم این شهر تبانی کردند به دل پنجره ام سنگ پرانی کردند تا که جا داشت به من وصله ی ناجور زدند روی تصویر منِ غمزده هاشور زدند وسط مهلکه انگشت نشانم کردند نیش صد عقرب جرّاره به جانم کردند پشت ما قصه زیادست ؟فدای سرمان حرف بی ربط نباید که ببندد پَرِمان برنگرد از وسط راه ، برو دور بمان روی تصمیم خودت محکم و مغرور بمان بارِ رسوایی این عشقِ پُرازغم بامن پچ پچِ خاله زنکهای محل هم بامن در دلت جشن بپا کن که رهایی زیباست از دل کینه ای ات عقده گشایی زیباست به تنم ضربه بزن ،محکم و بی اخم بزن جای خالی که زیادست ،تو هی زخم بزن خاطراتت به تو وابسته و وادارم کرد تا ابد درته این چاه گرفتارم کرد بعد تو شاعرکی گیج و توهم زده ام تهمتی تازه به قدقامت گندم زده ام بی خیال من و این شهر و همه خوب وبدش کاشکی دق بکند شاعرک نابلدش مریم ناظمی دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۵:۲۶
مادر من معلم عشق است؛صاف،روشن،همیشه ساده:بهاردل پاکش همیشه نورانی،روحش از خوبی و صفا سرشار قلب مادر همیشه می خواهد،چشم ما رو به آسمان باشد زیر باران آسمانی عشق،دلمان تازه باشد و بیدار مادر از چشم لاله می فهمد،ابر غم سایه بر دلش دارد جای درس قدیمی هر سال، زندگی درس می دهد این بار مهربانی میان دستانش: خوشه های طلایی گندم صورتش سیب سرخ آرامش، دانه های دلش شبیه انار در نمازش فرشته ای زیبا، خانه را عطر یاس می پاشد چشمهایش پر از دعا و نیاز، مثل آیینه ای بدون غبار گر چه شاگرد عشق او بودن، ساده هم نیست امتحان دارد درس ها را مرور خواهد کرد، امتحان را نمی کند تکرار! مادر ای مهربان ،صبور ترین، گر چه شاگرد کوچکی هستم میوه های دلم به لطف خدا، با دعای شما رسیده به بار جز خدا هیچ کس نمی داند، قدر این روح آسمانی را دوست دارم بهشتی زیبا، از نگاه تو زندگانی را دکتر نغمه مستشارنظامی دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۵:۳۱
مى آغشته خاكم، ترآغشته روحم توآغشته با قلب و، از اين قبيلا به زيبايى تو نديدم نديدم جميلاً جميلاً جميلاً جميلا به دور تو گشتم ز چشم تو ديدم چه ديدم كه طرز تو گفتم خودم را بدين خلعت و خلّتِ بت پرستى شدم خودشكن تن تر از تو خليلا درين روح خوانى؛ خُم خسروانى در اين حدّت و شدّت دلستانى من از بلخ و از خون ... من از بيد مجنون من از مولويّون ؛ جلالاً جليلا من از دست زلفت تظلّم نكردم تورا بين افلاكيان گم نكردم كليم تو بودم؛ تكلم نكردم كه انا هديناه و انا سبيلا چرا وصل را هجر مبسوط كردى چرا بسط را قبض ناسوت كردى مرا از خودم دور و مبهوت كردى چه چون و چرايى ...؟ هلا بى دليلا بدست تو اى بت بدست خيالت شدم كشته همچون سياووشِ يحيى هلا شاهدا من شهيد كه هستم ؟ به تيغ و به مژگان قتيلاً قتيلا اگر چله چله نشستم شكستم از آماج اطوار چشم تو رستم اگر تير دل بر نشان تو بستم تو و فتنه اى نو جزائاً جزيلا تو اى بينشِ بى نشانى نشانى ! كه از زَهره ى عشق نشأت بگيرم غزل غيب هستى ست در نفخه ى من كه بندم به گيسوى بى سو دخيلا بدين شور، حالا كه بال و كه بالا كه بى هر مبالا لب از قال و قيلا_ ببستم كه رستم كه اسمِ تو دستم كه اينقدر مستم ... كه در سلسبيلا بجز عاشقانت همه فانيانند كه ناعاشقان جزو خسرانيانند هلا عشق روح الامين خداوند! مرا پر كن از خويشتن جبرئيلا حافظ ايمانے دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۱۲
کتابت می‌کنم بر شعله‌ها، دیدارِ دریا رابه نامِ عشق: وَهمِ بی‌مُخاطب، آن‌که او ما را... ببین! در قَحطِ معنا، در مِهِ اوراد، دلتنگم تو را یا حضرتِ معشوق! چون قویی که دریا را دُچارم؛ مثلِ تأویلی غریب از مُصحَفی باطل که شرحِ اشتیاقِ یوسف و نازِ زلیخا را... دچارِ گریه‌ام در محشرِ تنها و زیبایی مبادا گم کنم آن لذّتِ همخوابگی با ... را نه چنگی می‌زند بر پرده‌ی جان، تارِ گیسویی نه دیگر مانده شوقی، فهـمِ "سُقراط" و "مسیحا" را همانم! رنجِ سرگردانِ روزِ اوّلِ خلقت و با خود می‌برم انبوهی از امّا و آیا را جهان اِنشایِ وَهم‌آلود و ناچارِ خدایان است مگر ای مرگ! تو معنا کنی این کهنه رؤیا را دکتر عبدالحمید ضیایی دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۱۴
در روحِ چاهِ افسوس، وقتیکه عکسِ معکوسافتاد دردِ مخصوص، خورد اشکِ اسطوخودوس مردارِ فهمِ فرضی، در رختخوابِ قرضی با گورگفتِ عرضی، می‌گشت مثلِ کابوس قبلاً نه از هم‌اینک، غم در حدودِ بی شک از جانِ چوبِ تیرک، ارّه نموده ناقوس جایِ شفا و قانون، خشخاشِ بارِ افیون پوشیده رختِ طاعون، با انقلابِ ویروس اشباحِ بی تمدّن، با لاکِ جیغِ ناخن مِن مِن کُنان و مَن کُن، فرزندِ اِبنِ سالوس آورده تورِ مُوجز، ماهی کپورِ قرمز باز از مزارِ هرگز، همرنگِ مرگِ طاووس دلّالِ دل به خواب و، گور و کفن عذاب و یک مرده بی نقاب و، فکری فسیل و مأیوس دیگر خبر نیآور، از پشتِ خانه لشکر آورده موشِ نوکر، کنسروِ نعشِ جاسوس در کشورِ کلیشه، از پیش تا همیشه حتماً گِرایِ شیشه، داده شده به افسوس دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۲۴
در من هرشب، سَرِشبآدمی به‌نامِ تو با اقامه‌ٔ تب نه به‌ترتیبِ قدِّ دست و پا تاتی تاتی با سایه‌‌اش از جنگِ جهانیِ مجادله‌ٔ عقربه‌ها با معاملهٔ صدمجهولیِ مبادله با میزِکار مرخص از هاشورِ پله‌ها بدونِ تردید پایین وَ در خلسه، خسته بر می‌گردد به‌سمتِ مدفنِ لانه‌ٔ بی کاشانه! در ایستگاه آبستنِ خاطرات همراهِ تریتِ بلیط در کاسه‌ٔ چشم سوارِ خط‌کشیِ گیجگاهِ اتوبوس هم‌پایِ چهار و چندی چرخ بی کیِ تبسّم بر شک و یقینِ بیداریِ کاج یا جیک‌جیکِ مستانه‌ٔ گنجشگکان یا خبرِ داغِ کلاغانِ آدم دیدهٔ ورپریده گیجِ گیج دوار بر آسفالت می‌دود! _ آنجا که شاید نباید پیاده از فراخیلی‌ترین خیالاتِ خیابان می‌گذرد به کالبدِ بی‌روحِ کوچه می‌رسد با شانهٔ کلید فرقِ مویِ پریشانِ قفلِ در را باز به ازدحامِ خانهٔ خالی وارد لباسِ بی‌خودش را در می‌آورد پاهایش را بی هرگزِ نبشِ قبر از گلویِ کفش بر می‌دارد رختِ باخودش را می‌پوشد بدونِ ناخنک و سرک به اتاقِ بی پذیراییِّ از صبح ندیده به‌سراغِ سروقتِ آشپزخانه می‌رود سرخ‌ماهیِ کوچکِ لب را در تُنگِ تَنگِ لیوان می‌‌اندازد جرعه‌جرعه آب می‌‌نوشد بی کمی چاشنیِ چشم‌داشت از قوتِ لایموت با کمکِ کلک از سفرهٔ خالیِ پُراز آه بجایِ نان و نمک و شعر و شب و ماه تکرارِ بی دل‌بخواه می‌خورد چایِ سرد می‌ریزد رادیو را روشن بر رویِ موجِ سفسطه و مغلطه می‌گذارد لمیده و لهیده بر زانویِ مبل با انگشتِ بی انگشتر بی حوصله چالهٔ برمودایِ چُرت می‌‌کِشد _ دهان‌درّه را می‌کُشد! به اتاق‌عملِ خواب وارد دلش را برایِ جایِ گرم و نرم صابون می‌زند وَ ناگهان… وَ ناگهان… وَ ناگهان… تا چشمانش می‌افتد به عکسِ برعکسِ من به روبانِ سیاهِ قاب به شمع‌هایِ شلخته‌ٔ لُختِ تن‌پُخته یادش می‌آید درست یا نادرست ۱۰۰۸۰ دقیقه پیش در گرگ و میشِ مردمانش اندازه‌ٔ یک‌عمر بی منّت و زحمت با لکنت مُرده‌ام بله! از زیرِ سقفِ مَسکنِ مُسکنِ زندگی پلاکِ ۲/۲۴ تنها! فقط و فقط خودم را خودِ خودِ خودِ خودم را بدونِ هیچ پیش و پس و کس در چمدانِ تابوت گذاشته، بُرده‌ام! دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۲۶
فڪرش را بڪن داروگ!خبر وقتے لولید لُختالُخت دورتادورِ نقطۂ ڪلاغ مستطیلِ درخت طولش را عرض ڪرد با ارتفاعِ ناخنِ تبر! آه داروگ فصلِ مشترڪِ جیرجیرڪ! مرگوےِ مبارڪ ڪو؟ آهوبرّه ڪجاست؟ نبضِ سبز _ دلواپس ڪمڪ _ هم‌اندازهٔ فریاد ڪلمہ‌اے بـے ڪس زمان ڪر ڪس است! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ نَم‌فلسفہ: ڪر ڪس، ڪرڪس، وَ ڪرڪس، ڪر ڪس نیست، اگر پسوردِ منــدلیف رستگار باشــد! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۱۸:۲۶
پ ن:“مرگو” پرنده‌اے از دستــۂ گنجشڪان، ڪوچڪتر از فنــچ و زرد رنگ‌‌‌ست، بہ دلیـلِ ڪوتـــاهے عمرش ڪہ در نهایت بہ ســـہ ماه مے‌رسد یڪے از نمادِ نمایندهٔ مرگ‌‌ست! دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۰:۵۸
من درخودم پیچیده باخوابی مچالهدرگفتگو با روحِ مهتابی مچاله تصویرهای ذهنیِ یک بومِ مخدوش شکلی چروک و برکهٔ آبی مچاله بازآفرینی های پارویی که با اوست فریادِ مردی تووی گردابی مچاله بی اختیار از لحظه های بی شمارند اشیاء ناآرامِ پرتابی مچاله تا محتوایی مثلِ باران می شود رفت آهسته و آرام در قابی مچاله کابوس بود و هولِ اشباح و هبوطی سرریز ازفوارهٔ تابی مچاله اماستیزی داشت در ناباوری ها دریک شبِ تاریک، شبتابی مچاله! استاد بهروز وندادیان دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۰۸
درود بیکران عجب اشعار زیبایی ! مرحبا از انتشار بعضی عالی بعضی متعالی دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۳۰
حق ندارد بعد او آیینه دیدارم کندسِیر در لیلادلِ مجنونِ بیمارم کند یارِ غارم رفته است آیات غمزه کو؟ کجاست؟ نارِ غم باید شکارِ حالِ تبدارم کند عشق! فریادِ بلندِ خانقاهِ چشمِ دوست! لحنِ دیگر کی تواند اهل و هشیارم کند یادتان رفته خداوندِ دل و عقلم که بود مرگ بلکه آید و راضیّ و بیدارم کند ترکِ دنیا بعد او گفتن مسیرِ زندگی‌ست یک‌نَفَس دیگر نباید ماندنم خوارم کند نیست تا سرزنده و شاداب آزادم ازاین روزمره‌روزگارِ برده‌بازارم کند ضمنِ عرضِ تسلیت در هفتمین قرنِ فراق اشکِ حسرت، دردِ دوری، تا کی آزارم کند دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۳۵
تردیدهای صمیمانهٔ عین‌القضات همدانی«هر چه می‌نویسم پنداری دلم در آن خوش نیست. و بیشتر آنچه می‌نویسم در این روزها همه آن است که یقین ندانم که نوشتن آن بهتر است از نانوشتن. ای دوست! نه هرچه درست بُوَد و صواب بُوَد روا بُوَد که بگویند... و چیزها نویسم بی‌خود، که چون با خود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور... و به حرمت دوستی که نمی‌دانم که اینکه می‌نویسم، راه سعادت است که می‌روم، یا راه شقاوت. و حقاً که نمی‌توانم که ننویسم، و جز گوی بردن در میدان تقدیر روی نیست... و کاشکی چون نمی‌دانم یک‌بارگی نادانی شدمی تا از خود خلاص یافتمی، چون در حرکت و سکون چیزی نویسم رنجور شوم از آن به‌غایت. و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم هم رنجور شوم... و چون از احوال عاشقان نویسم خود نشاید، و چون احوال عاقلان نویسم هم نشاید، و هر چه می‌نویسم هم نشاید. و اگر هیچ ننویسم هم نشاید. اگر گویم هم نشاید، و چون خاموش گردم هم نشاید. و اگر این واگویم هم نشاید، و اگر وانگویم هم نشاید. و اگر خاموش شوم هم نشاید.» (نامه‌های عین‌القضات همدانی، جلد دوم، به اهتمام علینقی منزوی و عفیف عُسیران، صفحه ۱۹۷_۱۹۹) دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۳۵
«دریغا هر چند که می‌خواهم از عالَم کتابت بگریزم، کتابت مرا بدست می‌گیرد و نمی‌گذارد که از کتابت با مکتوب باشم.»(تمهیدات، عین‌القضات همدانی، تصحیح عفیف عسیران، صفحه ۳۲۳_۳۲۴) دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۱:۳۵
«دریغا علم پایان ندارد، و ما به پایان نخواهیم رسیدن. و البته می‌خواهیم که ما بدو در رسیم، و نخواهیم رسیدن: نه علم داریم و نه جهل، نه طلب داریم و نه ترک، نه حاصل داریم و نه بی‌حاصلی، نه مستیم و نه هشیار، نه با خودیم و نه با او. از این سخت‌تر، چه محنت باشد! گویی کی باشد که از قیل و قال نجات یابیم؟!»همان صفحه ۳۵۳ دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ ۲۲:۵۴
ما را بگیر از این دلِ هرجاییای عشق! ای تدارکِ تنهایی! عقلِ شریف، گریه نمی‌داند داد از گِره‌گُشاییِ دانایی! عُمری‌ست می‌بریم بدونِ مرگ بر دوشِ دل، قیامتِ رسوایی آخر زکاتِ خونِ دلِ ما کو؟ ای خنده‌ی تو خرمنِ زیبایی! ما را بِبَر به جَشنِ فراموشی تا خلوتِ معطّرِ تنهایی... دیوانه نیست آینه؟ می‌گوید: می‌آید او، ولی تو نمی‌آیی! دکتر عبدالحمید ضیایی سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۳۵
برو، بر نگرد و بزن پشتِ پـــامرا تا همیشہ فــراموش ڪن “زدے ضربتے ضربتے نوش ڪن” سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۳۷
بر تن و روحِ درختارّه با نعره نشست عاجِ دندانش شکست! سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۲
سینوههٔ قلبِ اِبنِ سینایِ منییعنی که طبیبِ دردِ دل هایِ منی یک نسخهٔ بی نوشته و امضا در دفترچهٔ بیمهٔ مداوایِ منی سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۳
یک قابِ دچارِ خوابِ عالی هستمبی خاطره در خانهٔ خالی هستم عکاسِ بدونِ عکسِ شخصی مُرد و من هم پیِ مرگِ احتمالی هستم سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۴
رفتیــد بهشت” اهلِ منــزل نبریددختر پســــرِ عاطل و بـاطل نبرید از جیبِ پـدر زن و پـدر مـادرِ خود، چیزی که نبود و نیست داخل نبرید سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۴
رفتیــد بهشت” چیـز با خود ببریدصابونِ لطیف و لیـــز با خود ببرید دمپـایی و لُنگ و سنگ‌پایِ قزوین، گشنیز نشـــــد مویز با خود ببرید سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۵
رفتیــد بهشت” بنده را گم نکنیــدبا شاعـــــــرِ دیگری تکلُّم نکنیــد آرایه و استعـــاره، تلمیح و جناس، هی جور و ســرِ قافیه در خُم نکنید سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۸
مُبلی که جنـــازه‌‌اش خیابان‌زده شدهمصحبتِ سطلِ شهرِ بحران‌زده شد با لیسِ سگ و گربه به قبــرِ صبرش مرگ آمد و سُوتِ خطِّ پایان زده شد سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۹
بشڪست دلم شڪستہ‌بندم نشویدسینوهـہ گره بہ دستِ بندم نشوید بنده بہ مــــلالِ بـے مــــلالے بندم آیینـــــۂ دق! نشستہ بندم نشوید سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۵۹
در باغچہ یڪ تبر خبر بر مےداشتسروے ثمر از خَمِ ڪمر بر مےداشت لبخندِ مماسِ داس با گیسِ چمن پَر پَر نَفَــسِ بدونِ پَر بر مےداشت سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۵:۱۹
حقیقت دارد استغنایِ باباطاهرِ چشمت سروده بیتِ مشهورِ سلامِ عاطرِ چشمت یقینِ بایزیدِ دل فرستادم به پابوست نظربازی بخواند در کلاسِ دایرِ چشمت علاوه بر نوامیسِ خدایِ خامه و دفتر لسانُ الْغیبِ خنیاگر غلامِ زائرِ چشمت یلِ عشق! أَشْهَدُ أَنَّ فراقت می‌کُشد ما را مبادا سر بگردانی، نخواهد ذاکرِ چشمت _ تماشایت کند عقل و تمنّایت کند قلبم یگانه روحِ روحانی، فدایِ جابرِ چشمت نگهدارِ الفبایِ نگاهت آب و آیینه رضایت می‌دهی گاهی بگردم ناشرِ چشمت ضمیرِ عالیِ اعلا "اَدِرْ کاساً وَ ناوِلْها" اجازه! احتراماً من! گدایِ شاعرِ چشمت! سه شنبه ۱۷ مرداد ۱۴۰۲ ۱۶:۲۵
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــسایه با گالیله همسایه شد! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سایه! گالیله که خورد لسانُ‌الغیبِ مرگ را مَردم با آخر پرسشِ دُمِ خروس از پرواز خاراندند خارپشتِ تن را ناشتا با اشتها ریختند خنده را در هَندقِ بلا اعتقادِ سینِماتیکِ تلسکوپ را تحویلِ الههٔ اربوس دادند حدودِ سالِ و ساعت نمی‌دانم کی! سایه! به فرضِ محال _ لاٰادری لباسِ قرن تا قرن از قرارِ معلوم عطف به‌ماعقب مقرون به‌صرفه عوض زنانه و مردانه پوش می‌بُرَد آدمیزادهٔ سوار و پیاده گوشِ فلک‌ُالأفلاکِ فکریدن را! اکنون! نقلِ به هَساپَسامضمون اجاقِ هیزِ جیزِ کلاغ زیرِ بارِ تضمینِ دندانِ تیزِ تبر پُر از خبرِ دستِ اوّلِ کلاژِ هیزمِ ارغوان‌ست! یلدا نمی‌تواند دیگر شصت ثانیه بیشتر بر دارد شناسنامهٔ ماه را از کیفِ شب بدزد قاپِ شهاب سنگ را! کاوهٔ آهنگر پشتِ مختصاتِ آبستنِ سیبری بی قرارِ تنورِ آغوشِ خورشید سوار بر سورتمهٔ غم بر گردنِ تبسّم قلادهٔ تن‌خستگی بسته! کیوان در سیاه‌چالهٔ آسمان گیر پیرتر از سختیِ مسیر سرِ سرعتِ نور با نامِ قدیمی‌اش زُحل قهر عهدنامهٔ اخوتش با عطارد را بخشیده به زیگوراتِ موریانه‌ها! آسیا دقیقاً از دقیقهٔ رفتارِ رفتنت بر شقیقهٔ زمین کُروکیِ کوه و دریا و جنگل را گم هوار بر دوچرخهٔ خیالیِ کودکی حتّیٰ با رَکب به رکاب حوصلهٔ شهرِ عشق‌سالگی را ندارد! سایه! سایه! سایه! بر سمفونیِ سکوت که خندیدی بی تردید تنها چهار پویه آلما با اوّل فرمِ سونات رقصید و هیچ‌کس! راستی! آنجا که نمی‌دانیم کُنجاکُنجش متساوی‌الأضلاع خانمِ‌‌‌‌خانهٔ متساوی‌الساقین‌ست یا نه با ریختِ کدام کلام _ حاده، منفرجه یا قائمه فرصتِ شیرین‌زبانی می‌دهی به کندویِ لبخندِ گالیله آیا پیِر و ماری کوری به پیشوازِ پروازت آمدند؟ امیرکبیر چطور؟ ببخش فضولیِ کِش دادهٔ کشویِ دهانم را فاصلهٔ خانه‌ات با منزلِ ملاصدرا به چندبند انگشت می‌رسد؟ راستی! بر سفرهٔ تقسیمِ شاهرگِ شعر سلامِ راهِ شیریِ چشم ما را به احساسِ آزادیِ اخوان به آیدا شهرزادِ شمس‌العمارهٔ شاملو به شاهینِ شهبالِ شجریان حتّیٰ به شمال و شرقِ آقایِ شاعرِ شاهنامه برسان! سایه! دارد در جغرافیایِ دلواپسی زود به‌زود بویِ دود می‌آید باید لهجهٔ مسئلهٔ دویدن را حساب و کتاب کیلومتری قبل از برج و بارویِ بهشت تابوتِ ارغوان را بگذاریم بر دوشِ هوشِ باد یک‌دلِ سیر سِیرِ گریه کنیم برایِ روز مبادا! هِق هِق هِق هِق هِق هِق هِق هِق هِق... پنجشنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۲ ۰۱:۱۵
افسانه خوانِ قصه ی دردی کلافه امدرچارچوبِ هیئتِ مردی کلافه ام می خواستم که رنگ نباشد به روحِ من حالا؛ میانِ توده ی زردی کلافه ام بی خوابی ی شبانه ی من تا به صبح را دررعشه های سختِ نبردی کلافه ام تا دشنه ای عجیب زدی روی سینه ام باقلبِ چاک چاک چه کردی؟-کلافه ام باآفتاب بودوعده ام اما؛ چهارفصل درزمهریرِ موسمِ سردی کلافه ام! من، لاشه ای که راه به جائی نمی برد با کوله ی کسالتِ دردی، کلافه ام! استاد بهروز وندادیان پنجشنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۲ ۰۱:۴۶
بیضیِ چشمانم درد میکند!دایرهٔ قلبم درد میکند! مربعِ دست‌هایم استوانهٔ پاهایم ذوزنقهٔ دهانم بندبه‌بندِ عددِ پیِ استخوانِ بی تراکمم بدونِ باهمگانم درد میکند! منِ چندپهلویِ ناقصُ‌الاضلاع _ متساوی‌الساقین به‌اتّفاقِ هندسهٔ امعاء و احشاء مَردِ دردِ مُرکبم! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پ ن: تحلیلی از جنابِ دکتر هاشمی بر اثر “مردِ دردِ مرکب” ضمنِ قدردانی از لطف و بزرگواری ایشان! ــــــــــــــــــــــــــ درود و عرض ارادت به جناب شاعر به پندارِ من این شعر از آن رو جالب توجه و قابلِ تأمل است که ما را به این حقیقت رهنمون می‌شود که جهان در هستی ساده شدهٔ خود چیزی نیست جز اشکال سادهْ هندسی! اشکالِ هندسی از دیرباز موردِ توجّه بشر بوده است و این توجّه در فلسفه نیز انعکاسی درخور یافته است، بطوری‌که از نظرِ فیلسوفانِ یونان اصولِ هندسه ازلی و ابدی‌اند و از این رو هرگز در معرضِ تغییر و زوال نیستند! به پنداشت آنان هندسه، ذهن را برایِ ادراکِ حیاتِ کیهانیِ افلاک آماده می‌ساخت و روشی بود که در آن به عالم نظم و سامان داده می‌شد! افلاطون هندسه و عدد را به عنوان اساسی‌ترین و همچنین مطلوب‌ترین زبانِ فلسفی به شمار می‌آورد، وی هندسه را به عنوان روشن‌ترین قالبِ زبانی برای توصیفِ قلمرو مابعدالطبیعیِ جهانِ اعلیٰ معرفی میکند و از این رو بر در اکادمیِ خود نوشته بود هرکس هندسه نمی‌داند وارد نشود و عقیده داشت تنها آنان‌که هندسه می‌دانند میتوانند واردِ معبدِ معرفتِ الهی شوند! ابن سینا نیز هندسه را علاوه بر معرفی اشکال و کمّیت‌هایِ آن‌ها دارایِ معنایی رمزی می‌دانست و عقیده داشت اوّلین عنصرِ این جهان در اصل نقطه است که تحتِ فعلِ طبیعت در آمد و به خط و سطح و بالاخره به جسم مبدّل شد، جسم به نوبهٔ خود تحتِ تحریک طبیعت و تدبیرِ نفس قرار گرفت و به اشکالِ کامل هندسی مانند دایره، مثلث و بالاخره مربع در آمد! در آراء فیثاغوریان نقطه واحدِ اوّل است از آن، خط و از خط، سطح و از سطح، حجم حاصل شده است! افلاطون دایره را کامل‌ترین و زیباترین اشکال می‌دانست که نقطه‌ای است گسترش یافته که رمزِ جوهرِ اعلیٰ است شعاع‌هایِ آن، رمزِ تشعشع، محیط آن، رمزِ انعکاس است! همچنین مربع به‌عنوانِ یکی از مهم‌ترین صورت‌هایِ رمزی شناخته شده است که شکلی‌ست که با اضلاع و زوایای برابرش، احساسی از سکون، استحکام، حصار، کمال و استقرار را به ذهن متبادر می کند! امّا اینکه شاعر موجودیّت انسان را به اشکالِ هندسی فروکاسته و درد را در همهٔ آن‌ها جاری و ساری دانسته به نظرم نکتهٔ بدیعی‌ست هرچند قریب به این مضمون قیصر امین پور نیز شعری دارد! دردهایِ من گرچه مثل دردهایِ مردمِ زمانه نيست دردِ مردمِ زمانه است مردمی که چين پوستين‌شان مردمی که رنگِ روی آستين‌شان مردمي که نامهای‌شان جلد کهنهٔ شناسنامه‌های‌شان درد میکند! من ولی تمامِ استخوانِ بودنم لحظه‌های سادهٔ سرودنم درد میکند! پنجشنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۲ ۰۱:۴۸
درودبرشما جناب شهیدی عزیزم شما دعوت هستید به دلنوشته بچگی ۲ منتظر حضورگرمتون هستم سپاسگزارم 💐💐🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐💐❤️❤️❤️❤️🪷🪷🪷🪷🪷 🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐 🪻🪻🪻🌼🌼🌼🌸 🌺🌺🌺🌺🌺🌷 🍀☘️🌱🌹💐 🌿🌿🌿🍁 🪴🪴🪴 🏵🏵 💟
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعره
کاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
||||||||||
ارسال پیام خصوصی
محمد شریف صادقی
هادی ساور
پژمان بدری
شهرام بذلی 
برات اله قربان نژاد(برات) 
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.