هنرور

درود بزرگوار
بسیار زیبا و جالب بود
پاسبانها مردم را فیلم کرده اند؟

«اِنَّ الْحُسین مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاة»

درودبرشما جناب...
مثل همیشه بسیارزیباواستادانه بود
ان شاالله که بمانیدوبسرایید وماهم استفاده کنیم ازقلم توانمندتان استاد بزرگوار

درود

درودتان باد

درودبرشما

می‌توانم، می‌شود در هاون بکوبم رفتار تا حرفِ سپید را حتّی اگر برف در ظرفِ زمستان آتش‌بگیرِ اشتهایش آشتی نکند با ماهِ در محاق!

حالا به‌دقّتِ دقیقه وقت کم دارم، باید به الاغِ دمِ درِ همسایه به صراحتِ مزهٔ علوفه الفِ اجازه را یاد دهم، حتّی به‌دقّتِ اسیدِ معده پَر پرسشش را در پاسخ هضم و تنِ خواهش را که با ناخنِ تبر خاراندم از او بخواهم بی پیِ خلطِ مبحث بارِ کلمهٔ کتابِ کاهی را در خوابِ سفالیِ زمین خالی کند!

آه چقدر کار دارم! مثلاً باید دوشنبه که قبل سه‌ شنبه می‌میرد و جمعه جسدش را بجا نمی‌آورد به بی علاقگی پورهٔ غوره نمک باج، به اعدادِ اعشاریِ انگشتِ کاج، هاج و واج تاجِ لبخند زنم!

زنم دارد مویِ بختش را در شاخِ آفریقا سشوار، همزهٔ شعرِ سپیدش را می‌شمارد، من! بله من نیز در ونیز دور از چشمِ یارِ غار، میانِ کتابخانهٔ هیس، خیس به هکتار هکتار شعرِ کلاغِ سیاهِ دیگرگو حسابی میخِ خنده وارد، دستِ مترسک و حنا را می‌گیرم به چشمِ باران سقوط کنم!

بهمنیار شهیدی
غیبت پشتِ‌سر تکانِ پشت‌بام

درود چه زیباست

حوض فُوقِ فُوقش فَرقش باز شود توفیرش خیس می‌خندد، از نظرِ ماهی قرمز حسینِ پناهی فقط سقطِ‌جنینِ این حرف را می‌فهمد که چهارشانه نیست، مغزِ سیگارش را در چهارخانهٔ افقی‌عمودیِ جدولِ بی عنصرِ مندلیف حل، در زیرسیگاری رژِ لبِ کبریت غم را ختنه، وَ به لیستِ مرگ بیست‌وچهارساعته داده نمرهٔ بیست!

بهمنیار شهیدی.
قبرستانِ بی قیافه

به باد کاری ندارم که چرا چکمه‌پوش در افکارستان سزارین، با یک برداشتِ بی کات شاتی از رژِ لبخندِ دخترکان مزرعه برداشته و در دهانِ خمیازهٔ خمپاره‌ گذاشته!

به خوابِ جعلی پرندگان کار دارم، مثلاً پاره شدن چرتِ موشک حوالیِ چاشنیِ نگاهِ یک کودک یعنی چه؟

خانم‌ها، آقایان به نظرِ ماه‌تان بمبِ خوشه‌ای آیا نسبتِ فامیلی با گندم دارد؟

خانم‌ها، آقایان مرا به باد کتک نگیرید، سرِ چهارراهِ خیّام،
مولویِ خوابم را سیاه‌جامگان دستکاری کرده‌اند، حتّی بدونِ اینکه ماشین لباسشویی‌ام نیاز به زاپاس داشته باشد دورِ میدانِ فردوسی که می‌چرخم لابه‌لایِ پنچری‌ام تکرارِ کودکانِ کار، دورتادورشان باتلاق و سوسمار می‌بینم!


راستی خانم‌ها، آقایان، منِ شاید حشو کتابِ فقهِ فقر را بسیار خورده‌ام شما چطور؟ شما چند دور؟

بهمنیار شهیدی
اتُد و مِتُدِ اندرویدِ درد

درود بر شاعر بزرگوار
بسیار زیبا بود هم کامنت ها هم شعر
موفق وسلامت باشید

سلام دوست عزیز

نسبت گندم اگر با آنچه گفتین کرده‌اند
صورت نادیده تشبیهی به تخمین کرده‌اند ؟
یا تخمینی به تضمین؟ چه بسا تقنینی به تکوین

طبقه خیر الامور البت بیشتر دچار قبضِ فقر فقه و بسط فربه تر بودندیم
و سرخورده بازار که آغازیدن میگرفت ، حلقه های نو ظهور جای سپهر ‌ورزی اندیشه رو میگداخت

بیشترم دنبال جزیانات شاذ و گوشه های متروکه
مثلا سراغ دشتی همزمانی غم و افتخار نمیرف
راک اند رول عبدالله و کشمیر خوراکه

ببخشید من انگار بحثم بیشتر حول وهوش جغرافی شد تا مشمول جهانی چنانکه افتد و ...

حول و حوش با خودش ۴ حالت درست میشه که همشون هم معنی دارن
حول وحوش
هول وحوش
حول و هوش

بیشتر از ۴ هست انصافا

سلام دوست عزیز گرامی کاش چند تا از این جملات قصارت را در صفحه ما به یادگار می گذاشتی ونظرتان را می خواستم بدانم

سکوت که سُوت می‌زند به صورتِ هیچ‌کس بَر نمی‌خورد حتّی اگر با دهان‌درّه‌ای بُر بخورد!

احسنت

سلام بزرگوار
قلمتان نویسا
در پناه حق
موفق وپیروز باشید

درود بر شما 🌺🌺🌺
زیبا سرودید 💐🌺💐

نامت بی کدورتی صورتی‌‌ست نشان به آن نشان که ابر قافیه‌ٔ دخترانِ درخت در چشمانش شنا و دستِ گل به آب داد، راستی وقتی کتابِ پرتره‌ام را زیرِ بغلِ نتیجه و ندیده‌ام (باران) دیدی زیاد شکِ ابن زیاد، عینِ اخم موساد نباش، تنها بیا سرِ پیشانی‌نوشتِ پلکِ قبرم پلاکِ تشخیصِ هویّتم را خوب صورتی کن و برو!

برو بادها را بلال بلال، اشکم حلالِ حلال، قطب‌نمایِ نگاهت زلالِ زلال!

حالِ ما که لیوانش مطلوب‌ست، فالِ فنجان شما نیز مرطوب!


ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کمی سفید کمی قرمز می‌شود هرگز

درود بر شما
سپید زیبایی است
سلامت باشید

سینوهه در سکوت
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گفت: شعرت آبله‌رو
حرفت نامفهوم‌ست
گفتم: دور از روزِ مبادا خداحافظ!

پیشانی مرگ غرقِ عرق
لیز خورد خودکارم بر ورق!

حالا ایستاده در غبار
هم‌‌زیستِ نیست
همتایِ زیراکسِ سکوت
در گذشته بی پی‌نوشت درگذشته‌‌ام!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سه‌شنبه عصر
زیرِ سطحِ سطرِ نثر
آستینِ فلسفه
یاد می‌گیرد دست را
دست بسته
مشت می‌کوبد بر رشدِ سایه

معرفی آثار خانم دکتر سریا داودی حموله از استادان برجسته شعر سپید


شعرسپید:
ـ اوفلیا تو نیستی با گیسوانم حرف می‌زنم! (نشرنیم نگاه،1382)
ـ آسمان حرفی از گیسوان لی لی بود! (نشر پازی تیگر، 1386)
ـ نان‌ و نمک میان گیسوان تهمینه (نشرافراز،چاپ دوم 1399)
ـ از عصای شکسته‌ی نیچه تا عصر مچاله‌ی لورکا( نشرسایه گستر، 1392)
ـ من ما بودم با دو فاعل اضافه( نشرنوید شیراز، 1392)
ـ سِرنادهای میترائیک(نشرنصیرا، 1393، چاپ دوم 1397)
ـ همه‌ی کلمات در میدان ونک پیاده می‌شوند! ( نشرکاکتوس، 1394)
ـ در هرکلمه ای آفتاب پنهان است! ( نشرالیما، 1395)
ـ خلیجی که از هر طرف خاورمیانه است! (نشرمایا، 1395)
ـ بادها با حرف میم شروع می شوند! (نشرمایا، 1396)
ـ ادامه زنی که پلاک خانه را گوشواره کرده است! (نشرهشت،1396)
ـ اَم اَت ( نشرهشت،1397)
   ـ سیندال( نشر افرود،1398)
  ـ در پاکت های خالی به جهان پست می شویم!(نشر واژتاب،1398)
ـ ازهای است( نشر مهر و دل1399)

نقد ادبی:
آنتولوژی شعر شاعران معاصر، کلمات بیش ازآدمی رنج می‌برند!(2 جلد، نشر قطره، چاپ دوم 1396)
ـ آنتولوژی شعر شاعران خوزستان، کبودی همه ی سپیدی ها( 2 جلد نشر، سیب سرخ،1398)
آنتولوژی شعر شاعران پیشرو، شاعران فرامن، نشر، سیب سرخ،چاپ اول1399.
ـ آنتولوژی شعر شاعران اقلیمی،بافتار و ساختار ادبیات اقلیمی(نشر کاکتوس، 1395)
ـ آنتولوژی شعر شاعران جنوب، از همه ی نام ها ( نشر پارلاق قلم،1398)

پژوهش و تحقیق مردم شناسی  :(سه گانه های اقلیمی)
ـ دانشنامه قوم بختیاری ( تحلیل آیین، سنت و آداب)، (نشر کاکتوس، 1393، چاپ دوم1394)
ـ ادبیات قوم بختیاری ( تحلیل ادبیات بومی)،(نشر کاکتوس، 1395، چاپ دوم 1396)
ـ موسیقی قوم بختیاری ( تحلیل آوا  و نواهای شادی و ناشادی)، (نشر افراز، 1397، چاپ دوم 1399)


گزیده و ترجمه:
ـ  شعر دو در خروجی دارد! ( ترجمه شعرهای کوتاه  با انتخاب زولما بهادر)نشر هشت 1399.
ـ گزیده اشعار سریا داودی حموله(اکنون های پیاده رو با انتخاب آریا پورفریاد)،
ـ گزیده اشعار( پیراهنم به سردسیر، دلم به گرمسیر با انتخاب پرویز حسینی) نشر هرمز1398.
ـ رویکردهای زیباشناسی در اشعار سریا داودی حموله،(نقد اشعار) نشر هرمز1398.

زن از بستر کدام رود برخاست
که ماه
میان درختان زیتون مرد

عشق
بوی ماهیان مرده می دهد
نه تو همان تو هستی
نه ماه
همان چراغی که گم شده است!

دکتر سریا داودی حموله

من بعد از هر وعده دموکراسی
مسواک می زنم
زنان صلح را جادو می کنم
تا میان آیینه ها و لبخندها بیدار بمانند
اگر کلمات کهف بیدار شوند
انجیل تازه‌تری خواهم آورد


مفرد
مهم تر از جمع است!

دکتر سریا داودی حموله
 

 
بايد خنده هاي پايان قرن را بر دارم
تا هيچ پرنده اي
انگشت بريده اي را نبيند
آن گاه حرفي به زخم زمين بزنم
و كمي دورتر از پيراهن تو
در آوازهاي كوچك ماه پنهان شوم
شايد هنوز هم
ميان دو گلسنگ حرفي مانده باشد!

دکتر سریا داودی حموله

اندازهٔ سوتی
قدم بر می‌دارد آهسته
اسبِ قطار!

عینکِ آستیگمات کوپه‌ها
تورا نشسته به تماشا
بی کیِ یورتمه!

پانتومیمِ اسبِ آهنی
ناتنی
لابد نیست!


بهمنیار شهیدی
یک وجب و اندی زیگزاگ

در بند تو از بند جهان آزاد است
نام تو عبادتی پر از فریاد است
ای غافل از قافله جا مانده بیا
ته مانده ی جام کربلا سجاد است

مهندس سعید بیابانکی

یک عمر نبود در دلش بیمِ حسین
از بیخ نداشت میلِ تکریمِ حسین

یک مرتبه ده روز به‌طورِ قرضی
از تیمِ یزید رفت در تیمِ حسین!

شروین سلیمانی

به‌غیر از غزل - این رفیقِ قدیمی -
کسی نیست با خلوتِ ما صمیمی

چه بامِ بلندی‌ست دلتنگی عشق!
تکانده‌‌ست آن‌جا دلِ ما گلیمی

نزاده‌ست از عقل، جز حکمتِ سرد
چه حُزن عمیقی، چه رنجِ عقیمی!

سر از کار دنیا کسی درنیاورد؛
گُلِ کاغذینی که دارد شَمیمی

مُدارا کن ای عُمر با من که دارم
نه قلبِ درستی، نه عقلِ سلیمی

چو موسای دل‌بُرده‌ی خِضرمُرده‌
بُریدم دل از هر رحیم و رجیمی

غُبارِ رَه و آستانه‌نشینم
بیاید؟ نیاید؟ مبادا نسیمی...

دکتر عبدالحمید ضیایی

‍پسر بر دوش کوچه از غروب پادگان آمد
خدا باران شد و از چشمهای ناودان آمد

ستاره می چکید از شانه روی بند پوتینش
شبی که پا برهنه از مسیر آسمان آمد

لحافی بر تنش از برگهای زرد پوشاندند
درختانی که دیدند از شبِ خون ارغوان آمد

محله پر شد از آه غلیظ مادران پیر
زنی فریاد می زد که : "جوان آمد جوان آمد..."

خطوط دور چشمش را به هم نزدیکتر کرد و
سواد چادرش از دور پیدا شد، دوان آمد

تمام شهر را می گشت دنبال پلاکی که..
برایش نامه از تابوتهای بی نشان آمد

زنی می ریخت گیسوی پریشان بر سر خاک و
پسر بر دوش کوچه از غروب پادگان... می رفت

دکتر مریم حسین زاده

درود زیبا بود

روی پیشانی‌ام نوشته از این، فصل‌های خزان‌تری هستند
بادها هی به بیدها گفتند، شاخه‌های جبان‌تری هستند

گفتم از من گذشته است ولی، زندگی عادت گذشت نداشت
پیری آمد که یاد من بدهد، مردم ناتوان‌تری هستند

دست هر کس که آمده سمتم، می‌گرفتم به موقع دستش را
بی‌عصا دست بر کمر زده‌ام، عابران کمان‌تری هستند

شک نکردم به عشق ورزیدن، مزه ی دروغ ها سگ‌ بود
که برای این خماری ها، عامل در مظان‌تری هستند


زندگی جام سم خالص بود، من گمانم برای کشته شدن
زهرمار و جراحت عقرب، روش کم‌زیان‌تری هستند

#مریم_حسین_زاده

دوست‌دارم ضرب‌در آدم‌های معمولی امروز و فردایم را با افراد معمولی تقسیم و با جمعی معمولی جمع شوم و از دیگران تفریق گردم و به طور معمول مشغول هیچ چیز نباشم جز اینکه معمولی‌تر از پیش زندگی کنم!

همه چیز معمولی‌اش بهتر، بایدش راحت تر، و لمسش آسان ترست!

دکتر بایرون راف ریگا
کتاب کانکس هیچ

اندرین دیر سپنجی پیشه کن این چهار چیز

تا بماند رَخت قَدرت در جهان کهنه نو

تا نخواهندت مخواه و تا نبخشندت مگیر

تا نپرسندت مَگوی و تا نخوانندت مَرو

شوریده شیرازی

پرنغز سروده ای

خوابی که ندیده‌ایم تعبیر نداشت
شعری که نخوانده‌ایم تفسیر نداشت

او را که به رسم جاهلی سنگ زدیم
یک آینه بود ، هیچ تقصیر نداشت

شاعر عزیز دل
موسی عصمتی

امروز دوباره بی‌قراری خورشید !
بر مَرکبِ سم‌طلا سواری خورشید !

می‌خندی و می‌روی و برمی‌گردی
درکوچه‌ی ما چه کار داری خورشید ؟

شاعر عزیز دل
موسی عصمتی

چندی‌ست زمین بی‌نهایت تنهاست
دل‌مردگی از نگاه ِ سبزش پیداست

خون می‌چکد از دماغه‌ی هر قله
انگار فشارِ خونِ دنیا بالاست

شاعر عزیز دل
موسی عصمتی

اینکه من و نیچه میانمایه هستیم یا پامنار مرکزجهان است از اعتماد به نفس پاییز کم نمیکند ...حروف کبیسه یعنی گردش خون زبان روی دور کند تحریر اصفهان می خواند واین ربطی به زاینده رود نداشت ...بین گنجشک و پیاز و قارچ و شاعر سیم "دو" را دادم سرویس کنند شاید گریز دومین انگیزه مرگ باشد ...

فراسپيد
نیچه
دکتر فرزاد میراحمدی

معرفی کتاب آموزشی

ساندویچ خالی
دکتر هانورا بونکر
مترجم دکتر آرش بختیاری


اجرای موقعیت‌های داستانی در شعر

درود زیبا بود و خاص

عشق آزادےِ مشــروطِ غم‌آموزِ جهــان

تحتِ تعلیمِ فراقیم ڪہ مردود شدیم!

در من تو را به نام عزیزت، مبهوت و بی‌حواس، صدا کرد
عطر تو را شناخت تن من، هرچند ناشناس صدا کرد

از روی سیم تُرد لبانش یک‌جفت سینه‌سرخ پریدند
دنبال‌شان دوید و تو را با گل‌ها لب تراس صدا کرد

پیچید هس‌هس نفس او در واحه‌های مه‌زده‌ی من
گنجشکِ محضِ مضطربی بود اما چه بی‌هراس صدا کرد:

ای شب! شب بزرگ! شب ماه! ما را درون خویش بیآرام!
آن‌گاه کشف کرد صدا را... آن‌گاه بی‌لباس صدا کرد

شب در خودش کشید مرا و او را و...
شب چقدر کش آمد
تا این‌که صبح آمد و ما را با زور و التماس صدا کرد

خوابم پرید و روز من از نو، غرق خیال او که شبِ پیش
گاهی مرا به رنگ گل سرخ، گاهی به عطر یاس صدا کرد


دکتر کبری موسوی قهفرخی

درودبرشما جناب یارشهیدی عزیزم بسیار زیبا و عالی بود لذت بردم احسن برشما پرمفهوم بود 🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙🌺🌺🌺🌺
🌼🌼🌼
🏵🏵
💐

سلام جناب شهیدی
دست مریزا
بسیار عالی

باید حســــابـے از، حسّت نَفَـــس گرفت

دل را پرنده ڪــرد، جــانِ قفـــس گرفت

با پیلہ بـد شــــد و، از میلہ رد شــــد و

غــم نابلد شـــــد و، جــاےِ هوس گرفت

یا لااقل نشست، خود را شڪست و دست

_ زد بر خیـــالِ خوب، بوےِ هـــرس گرفت

پس داد زعفــــــران، بر بستــــــرِ زمان

آینـــــده از خـــدا، لبخند پـــس گرفت

ڪـم ڪـم عقب نمـــاند، از قیصـــرِ غزل

شرمنده مُنـــــزوے! طعــــمِ ملس گرفت

پُر ڪرد پرســـش و، پاسخ اگر ڪہ نیست

پشـتِ سؤالِ دل، اقــــــــرارِ گس گرفت

نُــــو روزِ زنـــدگے، اردیـبـهـشتِ عـشـق

باید حســــابـے از، حسّت نَفَـــس گرفت

ــــــــــــــــــــــ

#با_بال_قاصدک_ها_و_پروانه_ها


همسفرِاجتماعی پروانه
ارمغانِ شهرِقاصدک ها
به جنگلی رسیده ام که،
دردفترم پنهان بود

بیدارازهیاهوی یک استقبالِ قدیمی
به خیابانی که نیست پیچیدم
درقابی سرازیر ازدریا که بامن بود
می خواستم ابری ترکیده ازتندری سهل باشم
درشستشوی ممتدِ برگ های غبار گرفته ی جنگل اما،،،
راه بلدِهمزادم هشیار می داد
قصه ات ناتمام می ماند
آز تفسیری که درالف لیلِ ریمسکی کورساکف آمده است،
پائیزِِ فراروچندان عجول نیست
برگشتنِ پرآوازاه ات را
باپروانه ها وَ،قاصدک ها
شهرآذین بسته است.
شعاعی کوتاه دررنگین کمانِ تابستان باقی ست.
به حافظه ات رَجعتی...


هیس!
تو هنوز به انتهای سفرفکرنکرده ای
نگاه کن کجای ضلع مخروطی ی راه ایستاده ای؟
هنوز؛
هُرمی ازتابستان باقی ست!


استاد بهروز وندادیان

#ارتفاع_وارون!


ازاسباب بازی های کودکی
تانکی پشتِ سرم شلیک می کند
بی وقفه.
ومادرم
حفره های تنم را
پرمی کندبا گریه های پیاپی.

ادامه ای خیس
تاقچه ی اتاقم رافرومی ریزد
باارتفاعِ گودالی معکوس
که کتیبه های سربالا دارد
-- ازگور
درشانه هایم سکوتی تشییع می شود
خزیده ازجلبک های یک حوضِ قدیمی
همرنگ بی شرمانه ی پوستم!

شاید پاسخم راتناسخی تاریک،
ازلحدی برخیزد،
با روایتی هشتادودوساله!

دهانم بسته ست
ازلهجه ی رُشد نکرده ی آن سوی اعصار.

بایدبه تباری جنجگوزنگ بزنم
که ریشه ی کودکی ام را
هنوز آب می دهد!

استاد بهروز وندادیان

ثبتِ ساعتِ آبـے، ضبطِ داینامیڪِ رنج
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مےخندے
قلبِ عڪاس مڪث
مڪث مے‌ڪنے
برعڪس
بر عڪس
مے‌خندد عڪاس!

دوربین سرڪتابِ عشق باز
غرقِ تاریڪخانہ
چشم را ورق
هم‌گامِ لالایـے
مے‌خوابد آهستہ آهستہ!

شاید زیبانامِ ماه‌نامت
تبسّم
ترنّم
یا شمیم دختـرِ شبنم
_ خواهرِ مریم است!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قالِ عشق:

بدونِ تـو انگورِ آینده‌زیست

دلِ تاڪ در لاڪِ خاڪِ غم‌ست!

محبوبہ شب
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خوب در بومِ صورتت نقّـــاش

صبحِ امّیـــد را تماشــــا ڪرد

وقتِ طنـــازےات قلم شعــــرِ

ڪاملے دست و پـا و انشا ڪرد

شهــــرتِ ماه را فـــراموش و

شیشــۂ مهر بر زمیـن انداخت

عمــداً از شهــــرزادِ لبخنـدت

سیـــرتِ زندگےِ مُهیّـــــا ڪرد

مصــرعے جایزه بہ دنیــــا داد

از طـــلاڪوبِ نورِ خورشیـدت

لب ڪہ بُردے بہ مصـرعِ دیگر

لطف بر عشقِ فــــردِاعلا ڪرد

ڪلمــہ راهبِ خیــالت شــد

شاه‌فیـــروزهٔ ڪلیســـــا ڪہ

اقتبــاس از تو ڪرد نیشــابور

شهـــرْ خیّامِ تازه پیـــدا ڪرد

شڪ ندارم ڪہ معبــــدِ پاڪِ

آینـــہ با تشڪّـــــر از قلبت

اعتمــــــــادِ دوباره بر رود و

رنگِ اڪلیلِ جیـــغِ دریا ڪرد

نذرِ فـــــردوسےِ نگاهت شب

دف سـرِ دست تا سَحر رقصید

یـارِ خوابیـــــدهٔ دوبیتےپُوش

چشمِ تو چشمِ صبح را وا ڪرد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نامِ دخترم شعرست، مادرش را نمےشناسم، وَ
هنوز بہ‌ دنیا نیآمده!

او را عاشقــانہ دوست‌دارم، درســش بسیار
خوب‌ است، مویش را با فلسفــہ مےبافد، در
ڪیفِ مدرسہ‌اش آیینـہ‌اے قدّے دارد ڪہ گاه
خوابم را درآن مے‌بیند و بہ‌زبانِ محلّےِ تنهایـے
تعبیرم مےڪند بدونِ اینڪہ زیرا…

مهربانم قبله‌ٔ قلبم

واضح و شفّاف می‌گویم نه در ابهام

شعر تنها یک قبیله واژه کم دارد

آن قبیله تو

آن قبیله حرف و اِعرابت

آن قبیله نامِ زیبایت

شهرتِ خاصِ غرورانگیزِ نیکویت

آن قبیله کشورِ چشمانِ شاعرخیزِ آهویت!

واضح و شفّاف می‌گویم الف تا یایِ این هستی

رستگاری، مستی و

رَستن از پستی

نیست غیراز ابتلا بر قبله‌ٔ عشقت!

واضح و شفّاف می‌گویم به‌قولِ آن شبانِ مثنویِ‌زاده دمی بگذار

از دل و از جان

“چاکرت باشم”

“چاروقت دوزم”

“جامه‌ات شویم”

“دستکت بوسم”

“پایکت مالم”

خاک را از خانه‌ات روبم

شانه‌ای باشم برایِ خوابِ گیسویت!

مهربانم

قبله‌ٔ قلبم!

آه بـابـاےِ رباعیّـــــــاتِ خیّــــــامِ دلم

چشــم را بستے ڪلاغِ قصّــہ آمد جار زد

حاملہ شد مرگ از مردے ڪہ تن را دار زد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سه‌لختی

مرگ بازے مےڪند بر سینۂ ساحل، صـدف

_ هیـچ مےدانے چـرا فریاد زد دریا ڪمڪ

در مُشجَّر تورِ جاشو جانِ ماهے شـد الڪ!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سه‌لختی

پلّہ پلّہ
پلڪِ خورشید
پهناور شد پیراهنش
پاےِ پلڪانِ چراغانےِ چشمت!

روز زنده
سفرهٔ صبحانہ باز
شب بازنده شد!

آدینہ آدینہ
ادامۂ آئینِ آئینہ
در اقامۂ ارادهٔ توست!

جملہ‌ جملہ
جمعہ‌ جمعہ ببار!

فرداےِ بعـــدِ تو فـــریادِ بـے ڪسےست

اقـــرارِ غصّہ و غمبــــادِ بـے ڪسےست

طُــوقِ گلــو پُـر از بغـضــے نگُـفـتـنـے

مهمــانِ قلبِ ما استــادِ بـے ڪسےست

همسنگِ اتّفـــاق زاده شــد اشڪِ داغ

مسئولِ عقل و دل رخدادِ بـے ڪسےست

یادت معلّمِ عشق‌ست اگرچــــــہ مرگ

رسمش جنایت و همـزادِ بـے ڪسےست

شب گریہ می‌ڪند شبنـم بہ چاهِ چشم

ڪوچڪترین خبــر ابعادِ بـے ڪسےست

اے مهـــــــربان‌تر از بــــاران براےِ گُل

رفتے چـــــراغِ ما در بادِ بـے ڪسےست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

درود بر شما احسنت

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شبی که ختنه شد چشم‌هایم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

محبوبم!

از دیروز
یا چکه‌ای بیش از پیش
اندازه‌ای که مترش نکرده‌ام
خوابیده است چشمانم
با چشمک به مرگ
در گوشه‌ٔ پوشه‌ای که
باز نخواهد شد زودتر از هرگز!
حالا حیف است
در وسعتِ بی احتمالیِ رؤیتِ رویت
فلوتِ فکر را در آوردم از جیب
ـ با نتِ بیخودِ هیزِ بی همه‌چیز
بخشکانم رُزگلِ پشتِ پنجره‌ٔ لبخندت را!



مرا ببخش!
بیا اصلاً بی اعتقاد به سرعتِ بادی که
شلیک می‌شود صدایِ شلاقش
بر شقیقه‌ٔ چمن
به‌جایِ ساعاتِ مقرّرِ تکرارِ چشم‌کوری‌ام
بابِ دندانِ تماشا
بیش از بسیار ببین!
بیا برو به جمهوریِ جنگل
با استقبال از
جوانیِ حرف و پیریِ جمله
به رویِ کاج با تاجِ چشم بخند!
چلچله و بلبل را
بی زحمت
بدونِ از دست‌دادنِ فرصت
به مسابقه‌ٔ تصنیف
ـ بی تحریفِ آواز دعوت،
گونه‌ٔ پونه و بابونه را ببوس!
با اعتماد به نعلِ نه برعکسِ اسب
در دشتِ مرکزی زندگی بتاز!
مصرعی
بیتی
از شعرِ امواج را با پریِ دریایی
در گوشِ بی مسئله‌ٔ ساحل بخوان!
وَ خیلی چیزهایِ دیگر را
عزیز ریز ریز
با عینکِ تمیز
بدونِ اتفاق با حسی مریض
حتّیٰ وقتِ غیظِ مِه
با رنگی غلیظ
به‌جایِ من
به‌جایِ چشمانم
به‌جایِ خودت
به‌جایِ چشمانت
با احساسی لذیذ ببین!



راستی یادت نرود
آیینه را از دیدارت مدیون
ـ مجنون
سر باز تر از همیشه
باز با ایجاز
چشمانت را پیشِ چشمِ علاقه و عاطفه
به‌جایِ من نه تن
بدونِ فصلِ فاصله ببوس!
وَ بدان محبوبم
هنوز خوبم
هنوز تاریکی توانِ تحریکم را ندارد
هنوز آینده نزدیک است
هنوز دوری دروغی بیش نیست
هنوز آزادی مسیرِ برگشت است
وَ هنوز عشق مادرِ آدم‌ و حواست!



خوشحالم
خوشبختم
هم‌پایِ شعر
شاعرانه می‌بینی!



خدا را شکر
هنوز قاف ققنوسی دارد
که پا به آتش می‌گذارد!

خدا را شکر!

درست بنویسیم

گاهاً
خواهشاً

گاه و خواهش دو کلمه پارسی‌ست لذا ادغام آن با تنوین زبان عرب اشتباه است

احتمالن
مثلن
اصلن
یقینن

عربی است و با تغییر اً به ن هرگز فارسی نخواهند شد

و احتمالاً ، مثلاً، اصلاً، یقیناً صحیح است


حتّی
موسی
عیسی

با تغییر نوشتاری ی به ا ساز پارسی را کوک نکرده و نمی کنند

بیفزاید
بیندازد
درست است
و بیاندازد، بیافزاید اشتباه است

در گشودم آفتابی بر لب درگاه نیست
شب، چرا مانند عمرِ آدمی کوتاه نیست؟

عقل می‌گوید که: کو؟ از شش‌جهت گشتم، نبود!
عشق می‌نالد که من هم هرچه جُستم‌، راه نیست

دل تپید و خون شد و چیزی نفهمید از خودش
این سراب‌ْآیینه، حتی پیرِ سال و ماه نیست!

زُل زدی در آینه، تکثیر شد تنهایی‌ام
در سکوتِ چشمه، غیر از انعکاسِ ماه نیست

سهم ما همواره یکسان است از تقسیم رنج
در نتیجه هیچ فرقی بین شیخ و شاه نیست

زندگی نقشی برآب است و غباری بی‌سوار
دَلوِ خالی را رها کن! یوسفی در چاه نیست

صبح، شاید مِی بریزد بر مزارِ عاشقان
گرچه فعلاً در بساط شب، به غیر از آه نیست...

دکتر عبدالحمید ضیایی

سلام دوست عزیز
سپاسگزارم به خاطر تکثیر اینهمه
شعر خوب و از جمله شعرهای خودتان . رباعی که برای فراخوان نوشتین هم درجه یک بود
یکی دوتا جسارت هم دارم ، یکی در مورد جملاتی از کتاب کانکس هیچ و نویسنده معلوم الحالش
من اینطور برداشت کردم که چون تقسیم متعاقب ضرب و همین وضعیت برای جمع و تفریق وجود دارد، خروجی باز. تکینه است و مقصود اصلی متن هم تصدیق همین زندان انفرادی است
بر خلاف ظاهر وحدت گرای متن

جسارتا دوم : در
طوق گلو پر از بغضی نگفتنی است
از اضافی نیست ؟
ر