باغبان مست

رویایی شیرین  انتهای باغ
های و هوی برگ بازی کلاغ

تنها گل سرخ بخواب رفته بود
پیچکی طناز به تاب رفته بود

نسیم می وزید عشقی  می تکاند
آنسوی این باغ بذری می نشاند

صدای غوکان   زیبایی گل
بلبلان مست با رقص سنبل

یک مرد تنها ، باغبان پیر
با یادش راهی در خودش اسیر

ساز جوی آب ، می رسید  به گوش
حسی شور انگیز ، می دمید به هوش

هوا در گرفت سنگینی باد
گردبادی شد و یکسره فریاد

این سوی باغچه کسی را نداشت
بذر کینه را در خود می نگاشت

لانه ها در هم جوجه ها زاری
پاییز زرد و یک درد کاری

آن  مرد تنها  آن مرد اسیر
که خوابیده است بر روی حصیر

او  منم ای جان یک سراپا درد
حامی این باغ در روزهای سرد

یک‌ قامت خم از من ماند به جا
شور من بلبل درد من گل ها

دردا  که پیریم بر بهار بارید
زیر سپیدار دلبرم خوابید

این رویا منم یک همیشه مست
من رفتم و او به رویا پیوست

بهروز دارابی