‌محکوم‌

مثل‌ بوسیدن لب های جنونی سرد ، نوچ
مثل انتهای هر شب نشسته ام به کوچ

مثل تقدیر گل سرخ که به شبنم میزد
مثل بارانی که از اشک خدا دل میکند

هیجانم شده تقدیر شب و بیداری
نگرانی ، تب یک وسوسه ی بیزاری

لحظه آرام گرفته ، زمان ایستاده
خون ِ ناکرده طناب دارش گردنم افتاده

نفسی می دمد و باز دمش معلوم نیست
پشت ویرانی اندوه  تباهی جاریست

بهروز دارابی