هبوط

کدام هبوط ازل ،کدام شروع نوین
تو بیاسیب مرا ز سر شاخه بچین
که زمین درصدد است به سقوط من و تو
تو از این جاذبه ها گذری کن بنشین
بنشین تا که مرا به جهنم ببرد
شب موی سیهت،آتش چشم یقین
نکند کینه شب،دل ماهت ببرد
بی مهابا تو بتاب،بی مهابا توببین
مگذارکاین شب سرد به زوالم ببرد
نسپار جسم مرا به گل گرم زمین
گفته بودم که بمان،ننشتی و نشست
غم و اندوه و خیال،به من این گونه کمین
شب بود و نفسم به موازات تو رفت
من وامانده به خود ،من وامانده غمین
نه نگاهی و نه آه ،نه کلام و نه سخن
نفسم نیست مگر ، مردن بدتر  از این...

حسین وصال پور