قطب

تاریخِ منفیِ هزاران سال و اَندی بود
راهی شدیم از آسمانی مملو از خورشید
طفلِ سر راهی شدیم و راه، شیری بود
در انتظارِ شیرِ مادر حلقمان خشکید

وقتی هبوطِ آدمی می باخت عقبی را
دستانِ نامرئیِ او می ساخت دنیا را
آجر به آجر خانه یِ عشقی بنا کردیم
دیوارِ کاذب فاصله انداخت بین ما

هر چند کوچیدیم تا بالایِ بالاها
تو رفتی و من ماندم و پروازِ غمگینش
وقتی که بالای زمین قطب است و پایین قطب
دیگر چه فرقی می کند بالا و پایینش!؟

رفتی و بعد از رفتنت مخروبه ای هستم
بر رویِ خطِ زلزله با لرز هم مرزم
مانندِ فرزندِ جدا از مادری بیمار
با هر صدایِ زنگ گوشی سخت می لرزم

دنیایِ بی موسیقی ات دیگر نمی اَرزد
زُهره نه سازی خوش، که ناخوش هم نمی سازد
موهای من تار و لبانم نی لبک اما
ارکستر بی رهبر چگونه ساز بنوازد

امروز دستانِ پرستارم نریزد کاش
در عمقِ رگ هایِ تنم مورفینِ آخر را
جانِ خدا! این آخرین سوگندِ یک مرد است
من زنده ام اما بخوان تلقینِ آخر را

شاعر: شهرام مؤدب