کاخ عرش ارزو

کاخِ عرشِ آرزو را بر سرم آوار کرد
آن که بی‌رحمانه در حقّم بدی بسیار کرد!

تازه خلوت کرده بودم با حضورِ سبزِ او
زندگی را رفتنِ یک‌باره‌اش، دشوار کرد!

وقتی آمد، فکر کردم نوشداروی من است
دکتری حاذق که با بیمارِ خود دیدار کرد!

پیشِ خود گفتم از این پس، روزه می‌گیرم ولی
بعد از این باید فقط با دیدنش افطار کرد!

"من" شدم ظرفِ نیاز و تشنهء یک جرعه عشق
"او" شبی، خونسرد بر بی‌مهریَش اقرار کرد!

گریه‌ام جامِ سکوتِ خانهء شب را شکست
مرگِ دل آمد، مرا از زندگی بیزار کرد!

کاش می‌شد از هجومِ تلخیِ این غم گریخت
یا حضورش در مغاکِ سینه را انکار کرد!

با همه این‌ها، برایم یادگاری مانده است
قصّهء عشقی که اشعارِ مرا پر بار کرد!

هر شب از دشتِ خیالم آهوانی می‌رمند
با خیالِ آن که راهِ عشق را هموار کرد!

"روزها و هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌ها"
عطرِ رویایش مرا از خوابِ خوش بیدار کرد!

#محمدعلی_سلیمانی_مقدم ۱۰-۰۴-۱۴۰۲