لیلی و مجنون

 

 

 

گفت لیلی عاشق دلخسته را
از چه رو خواهی دل وابسته را
این تطاولها کشیدن عشق نیست
خاک پای کوی معشوقت ز چیست؟
دور شو دیوانه و از دل مگو
گوش من پر زین سخن مهمل مگو
من که لیلای تو تنها نیستم
از تو دیوانه نپرسم کیستم
با تو گر هستم سهامت؟ چیستم
گر زرم گر گوهرم  تدلیستم
عاشقان دارم به کوی و هر گذر
دور شو دیوانه ازمن در گذر
گفت مجنون من سگ کوی توام
خاکسار عاشق روی توام
لیلی من... لیلی من یک نظر
از تو کافی شد مرا دیگر مزن
سنگهایی را زدی بر روی من
سر شکستی از دل و ابروی من
دل شکستن کار محبوبان نبود
عاشق بیچاره را حرمان نبود
گر توخواهی می روم کوی دگر
کی شوم آلوده ی روی دگر
از من این را گر تو خواهی؟ حاضرم
درغل و زنجیر تو وا مانده ام
میروم تا راحت ازمن رد شوی
گرچه ترسم بر رقیبم سر زنی
ای فرشته خوی من در این زمان
من که مجنونت  شدم لیلی بمان
با غریبان ترسم اهریمن شوی
فارغ از خیر ، با شرر یک تن شوی
چون سگان نان خورده ی کوی توام
رفتم اما  بند   گیسوی توام
خود روم پایم مرا سویت کشد
این دل مجنون مرا از غم کشد
آه لیلا یک نفس نامم ببر
عاشقی بس بر سر بامم ببر
بعد از آن خواهی رهایم کن رها
تا ببینی می شوم بی ادعا

۹۴/۶/۲۰آذر .م