کافه های انقراض و موهبت

تو غزل گفتی و
رودی از عطش
در گیسوان ابرها ریخت
بوی زهم عشق، مسلولم کرد

آه...
امشب چقدر شاعرانه است!
شعف شرقی اندامت ، به پرتگاهم میکشد..
بیگاه خونینِ دل را
در ورطه ی ملحفه ها رها میکنم ..
برهنگی تاریخ ، نفس میکشد
-نتهای توست
که در دهان سیگارهایم میسوزد-
.
.
.
نقشه ای بر آب میشود ...

بگو
به من بگو :
شراب مادرزادی!
سریر نفسی!
تا دستهایمان
آبستن آسمانها شوند..

از زیارت بستر سنگی کدامین زن ، باز میگردی!؟
که صحاری غربت زده در دل دارم ..
می آیی
مثل صدای برف می آیی
دکمه ها را از زاغهای مشکی چشمانم میتکانی
در رد پای زیبایی ، پیدایم میکنی
در جمعه
جمعه های کافه های انقراض و موهبت..
جمعه های نابرابر رویا
جمعه های گرم انتظار
جمعه های مرثیه و الکل و زخم..