هر گُل انار

آرام مرا ببوس،
موهای مرا بباف!
از کوچ دکمه های سلیسم
تا لمس ایل عاشقانگی،،،
راهی نمی ماند
.
.
.
در بهار،
هر گل انار
زخم دل منست
.
.
.

خونی کبود و گرم
در کالبد اقلیمهای خسته میریزد

آرام مرا ببوس
در زورق آویخته از گوشهایم بنشین
ماهیان زر افروخته در چشمهای مرا بنگر
-این تناسخ زار و نزار برهنه را-

کرشمه میسوزاند
کجاوه ی محبوبگی ،دلم!
عطر و عسل در سینه پنهان میکنم
تا باغهای عاج گرده بیافشاند

بیا،
پلنگ کالی در تو کمین کرده است
و ترکهای ماه و غوغای شراب
در تبی جانانه می شکند

موهای مرا بباف!
با لبهایم سخن بگو!
و شکوفه های آبی دامن مهربانم را ببوس،

من هزاران سالِ خوش
از تکلم آتشی طرار
در دستان تو
زاده میشوم..


پی نوشت:

 

با قلب شمعی ام، که هم آغوش میشوم
در بازوان داغ تو ، خاموش میشوم

آهنگهای صبح پرندم ، که شامگاه
با زخمه ی نگاه تو، مخدوش میشوم

مهتاب میدمد و تو ، گرگی که عاشقست
گاهی برای خیال تو خرگوش میشوم

در موجهای آبی خنیاگران دور
زیبای آشنای صدفپوش میشوم

در زخمهای جیغ جهانی که وحشی است
گُلپنبه ی نوازشِ در گوش میشوم

من یادگار نازک شبهای مستی ام
بسیارم و دریغ ، فراموش میشوم...!