بودنهای پوشالی

همیشه و همه جا،یکی از دغدغه های آدمی نحوه اداره زندگی بوده است و هست.ما هر وقت بتوانیم فارغ از بایدها،زندگی کنیم،فارغ از آنچه هست و با آنچه دلمان می خواهد،به نظر می رسد خوشحال خواهیم بود و خنده بر لب هر جا کسی ما را ببیند بی آنکه عقبه ی ما را بداند بی اندیشه به عمقِ ما راه پیدا خواهد کرد.یکی از مواردی که ما را با نیرویی صدچندان،از بایدها فارغ می کند،عشق است.و این عشق اگر به آدمی بسازد همیشه لبخند به لب،عشق به او ساخته است را ذهن مخاطب،القا می کند.به نظر شما زندگی و بایدها چقدر سهم در عمرِ ما دارند.و چقدر در روند زندگی ما تاثیرگذارند؟ مچاله کردم!!!
سفره ی زندگی را؛/جا شد در حصار دستان گره خورده ام.پس زندگی در دست جا می شود اما
صد افسوس
که چکه کرد باید ها از عمق انگشتان گره خرده ام.به به،بایدها از زندگی بزرگتر شدند.می بینی،کسی نیست بایدها را جمع کند.من فقط دو دست داشتم و آنها اسیرِزندگی شدند.حال اینست که آنک تازیانه بایدها،بر تنِ عریان من،بوسه می زند و هیچ قهرمانی نیست بتواند من را نجات دهد از جورِ زمان.هیچ ریزعلی نیست دیگر،افسوس پترس هم مرده!!!
و دستانم خالی شد؛
همین دیروز
در حوالی بودنهای پوشالی
پشت پرچین سرزمین پوچی
عجیب است که بایدها زندگی را می ستاند.شاعر روشن می کند که قدرت بایدها آنقدر است که زندگی را که در دستانم فشرده بودم را هم گرفت.به عقیده شاعر اگر به بایدها آنقدر زیاد بها بدهیم قدرت این را دارند که زندگی ما را بستانند.حال با اینهمه چه می توان کرد؟آیا عشق می تواند کاری بکند؟اصلا گیریم که عشق بتواند کاری بکند.عشق بتواند قهرمان زندگیم باشد...باشد قبول،پس این دل است که باید عشق،این قهرمانِ بی کرانه زندگی،این مغلوب کننده بایدها،را متولد کند،اما دل ...

توضیح نمی دهم چرا که بندِ پایانی شاعر آنقدر دلنواز است و عمیق و در چشمها،تولد چشمه ها را خوب انجام می دهد که دیگر نیازی به واکاوی اش نیست.بندِ پایانی اش،به راستی اشکِ مرا درآورد.قابل ملاحظه و در خورِ تحسین :
حال؛
سنگ آسیاب دلم
سنگینی می کند بر احساس عزلت گزین ترسیده از صاعقه؛
قبل از توفان خانه برانداز این هیاهوی
دهشتناک فرومایگان سرزمین تبعید



با سپاسمندی