پروانه ها

درود
گفته میشود که در شعر مدرن آرایه های ادبی به گونه ای تراز میشوند که
آهنگ درونی عمیق و راز و رمز گونه ای داشته باشند تا مخاطب در پی کشف رمز و پی بردن به عمق معانی تلاش کند و هنگامی که موفق شد از آن لذت ببرد
شخصا این رویه را نمی پسندم
و فکر میکنم سروده بهتر است به لحاظ عمق و معنی لایه بندی داشته باشد و حتی سطح آن هم قابل دسترسی باشد تا مخاطب های مختلف از خوانش آن بهره مند و مسرور شوند
ولی این سروده بسیار عمیق است و قلم قاصر کمترین در حد وسع ، سعی در کشف راز و مرز معانی مینماید
در نگاه اول آرایه های بسیار زیبا و پر معنی صف بسته اند
"چشم خیس سحر
خزه ی خرامان گمان ,
برکه ی باور
دیواری لبالب از شب
کلک سرخ فام فلق
اندیشه
پروای پرواز
سوی زیبایت آفتاب
بوسه ی نورت
پروانه " :
اگر پله پله و صف به صف در عمق معانی به هم پیوسته آنها
نظر کنیم راز و نیاز سحرگاهان شاعر عشق به معبود ازلی را شکوفا میکند
تا جایی که وجود یکتایش را در ماورای امور مختلف مادی درک میکند و با چشم عقل و دل می بیند
و از عروج به سمت معبود پروایی ندارد
تا هنگامی که روح و نور ازلی به دل و اندیشه شاعر بتابد
و از آن بهره گیرد
و پروانه وار به او به پیوندد