پاشنه ی تیز عقل

پشت پرچین تردید
سکوت؛
چنان ناخن هایش را در مغزم فرررررو برده
گویی قصد بلعیدن صدای 
خش خشی تکرااااااری
در زمینه ی افکارم را دارد 
طاق آسمان عشق، کمر نفسم را خم کرده
درست شبیه مچاااااله شدن کاغذ سفید 
دل؛
 زیر پاشنه ی تیز عقل
بسان تولد رز سرخ از چنگ زدن ساتن احساس
چاقوی کند ذهن را 
با قلب سنگی نخراشیده ات
تیز خواهم کرد!!!
چنااااان تیز،
 که چشم بند احساست را بدددددرد
شاید؛
شاید عقل خشمگین
 دست از سر دل سربه هوایم بردارد!!!