تاریک و توسی و تلخ

شب
رشک برانگیز و سرخوش،
از پس بوته های ستاره بر می آید
گونه اش
به ظرافت دختران مسکو
گیسوانش،
به سیاهی عشق ...

و هرگز به گوش فرداها نخواهد رسید
تمنای ماه در نقاب ابرک ها

شب
تاریک و توسی و تلخ،
فوج  پرندگان انگشتانم را می شکند
بر اندام مهربان تو می نشیند
تا دن
شیفته تر از سالهای شقایق، در برف
به مردمکهای غمگین ما بریزد..

شب ،
مرد دلیریست
خورشیدهای شنگول بالغ در پیراهنش
باختر را در مینوردد
.
.
.

شب
شاهد زیباییست
با انبوه حبابهای نقره در رقص
شب دور است و دیر
مرثیه میخواند
گوش کن
به صرافت عطر دو آغوش
در باد ،،،

گفتی شب !
و بوسه آنقدر از زادبوم لبانم بالا آمد
تا فردا را در نبوغ پیشانی بلند تو پیدا کرده باشد .