اسب رمیده

چون اسب دمادم پی مقصود دویدیم
در دشت مصیبت پی مطلوب چریدیم
آنقدر دویدیم که گم شد نفس از دم
رفتیم و دویدیم و به مقصد نرسیدیم
خوش گشت دل از لذت آرامش اجرت
پاداش  بجز ضربه ی شلاق ندیدیم
صد تیر به دل خورد و سرم باز به سنگی
هر گه که گمان رفت که منظور بدیدیم
آخر دلم از دوده ی اندوه سیه گشت
طی شد همه ی راه و بجز غم نچشیدیم
خسرو تو شتابان برو از پشته و صحرا
شاید که از این طالع ناخوش برمیدیم