آبروی رفته...

رفت آبرو و گشت این حال سوزناک
تا انتها نخوان تو این شعر دردناک

آفت به باغ دل زد و جبرا خوریم ما
محصول تراوشات همین ذهن ترسناک

شهوت به جای عشق ز بازار میخریم
ترسی نداشت کاسب از این پول شبهه‌ناک

آلت‌به‌دست، کوچه‌به‌کوچه روان شدیم
چون کور کرده‌ایم همه، چشم های پاک

معشوقه را به جامه‌ای تغییر میدهیم
مجنون نمی‌شود دگر این گرگ خوش‌خوراک

یوسف شده مضحکه خاص و عام شهر
پرسند داده او چرا پیرهن به چاک

گاهی نعوظ می‌کند قلب‌هایمان
جاری‌ست جای خون در آن میل خوفناک

ایرج بدست، خیش بکش سرزمین عشق
شاید رها شوی تو از این حس شرمناک