گلایه

گلایه

دیر زمانیست که فرهنگ میانه ی شعر را به عتیقه های نخست گره زده ایم گاه آنقدر محکم که گرهی باز نشود گاه آنقدر بی روح که درمانده ایم .
انصاف سلیقه ای میشود که ماهیتش از آن ما نیست .
دل میزنیم به دریای شعر مثل کودکی در انحنای قامت پیری که تجربه اش را فدای ناشناخته های آتیه میکند ،  آخرش در شعری میچکیم .
قانون سرما یخ زدن است گرچه گرم از غرور در حرارت مردانه ایستاده ایم ولی باز غیرتمان میخشکد این بار ما به انحنای قامت شعر نیز نخواهیم رسید .
تاثیر نافذ شعر باید اکسیری باشد چکیده از لوایح ارزنده ی پدران ،  بدینگونه که اگر باب هفتمی از شعر و عشق به میراث گذاشته شد ،  فرزند همت آن هفت لوح را لحاظ نماید و ادامه دهنده باشد به استمرار در لوح هشتم ، نه اینکه همان تجارب اجدادش را رقم بزند به آزمونی مجدد  ، حضور تجارب پدر و مادران در عشق و زندگی ، شعر و فرهیختگی ریشه و پیکره ی دانش امروز است .
پیشینیان معمار جهان خود بوده اند و آسمان شورهایشان را ستاره ، در ناباوری با سرنوشت خود چه کرده ایم ؟ چه آسایشی را به ودیعه گذاشتیم برای فردای پر‌ اضطراب شور و شعر جز غرورهای پر حاشیه و شعرهای ناتمام ؟

بهروز دارابی