به یاد فرخی و در ستایش آزادی

آن زمان که بشنیدم نعره های آزادی
رخت تیره پوشیدم در عزای آزادی

سرهای گران دیدم، افتاده به تشت خون
نوحه ها بگویم بر کربلای آزادی

گر پر از جفا دانی جاده ی وصالش را
واللَه از وفا خوشتر، این جفای آزادی

عرصه ی زمین تنگ است، آسمان چه بی رنگ است!
چون مقصد ما آمد: ناکجای آزادی

بلبلان فروخفتند، قُمریان دهان بستند
تا به باغ جان پیچید، خوش نوای آزادی

صد ننگ نثارش باد هر ظالم ضحّاکی
"چون بقای خود بیند در فنای آزادی" 

از حریر سلطانی، دل بکَن؛ سپس دریاب
صد لذت شاهی در بوریای آزادی

دریا همه طوفانی، کشتی کژ و مژ گردد
غم نیست چو ما را هست، ناخدای آزادی

بیمارِ غمِ عشقش، جانِ نو نخواهد یافت
تا مگر نهد مرهم از دوای آزادی

نام "فرّخی" مانَد تا ابد در این عالم
چون که جانِ پاکِ او شد فدای آزادی