کابوس

دردی گروگان دارد افسار بیانم را
گویا فرو پاشیده از هم استخوانم را

من در گلویم بغضی از آواز تنهاییست
آری !!! بخوانم درد میگیرد جهانم را

وقتی تمام سطر های این غزل زیباست...
یعنی بدهکارم به چشمان تو جانم را

بعد از تو باران قطره هایش مشق دلتنگیست
پر کرده ابر خاطراتت آسمانم را

این جنگل از کابوس آتش سخت میسوزد
خوابی که میگیرد عزای باغبانم را