برای ارغوان

دل نباید بست جز بر خنده های ارغوان
دل نبُرد از من نوایی جز نوای ارغوان

از هوای دل چه پرسی؟ ابری و بارانی است
تا نتابد آفتابی از هوای ارغوان

مرهمی بر زخم عشق او نمی بینم؛ مگر
نوشدارویی نهندش از دوای ارغوان

مرغِ شوقم باغِ جان را ترک کرد و پر کشید
بازگردد گر خرامد در سرای ارغوان

در وفای غیر، خیر آمد؛ ولی از من شنو
از وفای غیر شیرین تر جفای ارغوان

خسته ام از "چون" و "آیا" از "چگونه" از "چرا"
دوست می دارم ولی "چون" و "چرا"ی ارغوان

شیوه اش شیوایی و آیین او شیدایی است
عقل و دینم را نگهدار ای خدای ارغوان

مسّ جان زَر شد به لطفِ تابشِ خورشیدِ او
وه بنازم بر شکوهِ کیمیای ارغوان

صبر میخواهد ز من در هفته ها و ماه ها
صبر من هر روز و شب بادا فدای ارغوان

 

هر پریرخ شعر من را خواند، با لبخند گفت: 

کاش من معشوقه ای بودم به جای ارغوان

گفت "حیران" این غزل از عمقِ جانِ خویش، تا
یادگاری جاودان باشد برای ارغوان