زن

جهان بی حضورت فقط خاک و خشت است
وطن، عطر مویت نباشد، چه زشت است
همه شرق و غرب و همه عالمیان
ازین غیرت و جوششت در شگفت است
گهی موی تو زیر چادر گهی دست باد
به هر سان که باشی دلت خوش سرشت است
چه مادر چه همسر، چه خواهر چه دختر
همین که زنی، زیر پایت بهشت است

به نام یگانه خداوند مهر و اندیشه!

درود بر زینب‌بانوی نازنین!

شعرتان بسیار دل‌انگیز است و با توجّه به گشوده بودن پنجره‌ی سبزتان، چند خطّی را پیرامون سروده‌ی مهرانگیزتان می‌نگارم؛ امید که آموزنده باشد!


پیش از هر نکته‌ای، مطلبی را داخل پرانتز بگویم: 
(حروف قافیه نه حرف است: ۱_ تاسیس ۲_ دخیل ۳_ ردف ۴_ قید ۵_ روی ۶_ وصل ۷_ خروج ۸_ مزید ۹_ نایره.
تعریف این حروف و مثال‌های آن، علاوه بر کتاب‌های عروض و قافیه، در برخی از سایت‌های معتبر ادبی نیز قابل جستجوست.)

به هر حال، گرچه در قافیه‌ی بیت دوم:
(ازین غیرت و جوششت در شگفت است)
حرف (قید) رعایت نشده است؛


 و در مصراع پنجم شعرتان:
(گهی موی تو زیر چادر گهی دست باد)
دو هجا اضافه  دارد؛ (یکی هجای کوتاه و دیگری هجای کشیده که در پایان مصراع بلند محسوب می‌شود.)

امّا زیبایی‌های زیادی نیز در سروده‌تان دیده می‌شود؛ از جمله:

_ (خاک) و (خشت): مراعات نظیر و نیز واج‌آرایی.

_ در مصراع (وطن، عطر مویت نباشد، چه زشت است): استعاره‌ی مکنیه وجود دارد.

_ (شرق) و (غرب) و (عالمیان): مراعات نظیر.
ضمنا (شرق) و (غرب) از دیدگاه مفهومی نوعی تضاد دارند؛ و از این دیدگاه که از واژگان (شرق) و (غرب) ساکنان آن‌جاها مراد است، هر کدام دارای آرایه‌ی (مجاز) نیز هستند به علاقه‌ی (محلیه).

_ بیت پایانی نیز ضمن مراعات نظیری که بین واژگان (مادر)، (همسر)، (خواهر)، (دختر) و نیز (زن) جاری است، تلمیح دارد به حدیث معروف پیامبر (ص) و رسانای ارزش والای مادر است.

ضمنا حرف ربط (چه) در بیت پایانی، برای بیان مفهومِ برابر بودن کاربرد یافته واصطلاحا به آن (چه تسویه) می‌گویند.


سپاس که در کامنت خود با تمام فروتنی این دل‌سروده‌ی دل‌انگیزتان را تقدیم نموده‌اید به بانوان بزرگوار


مانا باشید در پناه مهر خداوند احساس و اندیشه!