خشمِ بیدار

صدای قدمهایش را میشنیدم و دکمه پیراهنم را در زیرکت که گویی بر گلویم چنگ میزند باز کردم و به او گفتم بفرمایید
با لبخندی خموش برلبانِ خشکیده اش، واردِ اتاقم شد و سلامی بر جسمِ ناتوانم دادو با چشمانِ تیزبینش بر پنجره یِ اتاقم رَدِ انگشتانِ زنی ظریف را میدیدو به کنایه به من گفت که دیروقت است  آمدم و مزاحمِ اوقاتِ خوشت شدم...سرم را به عنوانِ بی خیال بودن تکان دادم و به او تعارف کردم که بنشیند...دستانش رعشه زنان روی مجله های میزِ خاک خورده ام عصابم را به هم ریخته بود و دم نزدم... دلم میخواست هر چه زودتر محل کارم را ترک کند
غرق در نقشِ خود شده بودم.....

به خیالم یک دیوانه یِ  حقیقی را از جلدِ زندگیِ فروپاشی شده ام بیرون کشیده ام و میتوانم انتقامِ نداشته هایم را بر جسمِ بیمارش تخلیه کنم....
نیرویی در دستانم و افکاری کثیف در خیالاتم پارازیت هایی می داد....
سرصحبت را باز کردو مرا دشنام داد
در نمایش نامه باید دشنام هایش را تحمل میکردم اما در واقعیت دلم میخواست بر دهانِ کثیفش مشتی بکوبم...

او بد میگفت و خودش را بالغ در تصمیماتِ زندگیش میدانست
قاتلی که بخشیده شده بود ولی درکی از بخشش نداشت
سپیده دم خودنمایی میکرد و تصویرِ درشت هیکلِ جانِ قاتل را بر روی میز نمایان تر میکرد...
عقربه ها گنگ به جلو تاب نمی آوردند
گویی زمان فلج شده بود
جان چشمانش رعدی از جنون در آنها فریاد سرمیداد
با فریادهایش قدرتش را بر دستانش فرمان داد
و بر روی گلویِ ظریفم که مرکز بوسه های فلور بود را مورد خشم و غضبِ روحِ خبیثش قرار داد
گویی در نقشش فرورفته بود واقعا داشت خفه میکرد مرا بر جانم رعدی از جنون میرقصید و مرا شوک میداد...
در فیلمنامه باید اورا هول میدادم تا سرش به انتهای میز بخورد و به ظاهر بمیرد
اما توان در دستانم به عقب
و نفس در جانم در حالِ تلف شدن
موجی از صدا در گوشهایم زمزمه میکرد برخیز
قدرتی در روحم کشیده شد
بنام این هنرنمایی یک برگیرنده هست برای فلاکت هایت
جان در تنم دوباره اوج گرفت
و خبیث بودنم عروجی بر اندامِ نکبت بارِ قاتل
با توانم اورا هولی عظیم دادم
آنقدر واقعی که سرش بر لبه یِ میز که چه عرض کنم بر شیشه و زمینِ یخ زده قاچ شد
کات دادند کارگردان
هرچه بر تنش مشت زدند بیدار نشد
گویی با من شوخی میکنند
خندیدم گفتم چه میکنید این فیلم هست بلندشو