در طوافِ میکده

 

دل گرفته ساقیا ، مِی ده که دل را وا کند 
شور و حالی در دل ِغم دیده ام  برپا کند 
چشمِ مستت را بچرخان لحظه‌ای هم سوی من
 تا که چشمانت مرا هم  مست و بی پروا کند 
ساقی امشب هرچه می خواهی بکن با جسم من
 روحِ من رفته که خود را  فارغ از دنیا کند 
من پناه آورده ام میخانه  تا ساقی مرا 
از رهِ مسجد به این میخانه اش  اغوا کند
 جز فریب و حیله و ظلم و ستم در شهر نیست 
مستی و غفلت مگر این زشت را زیبا کند
 در طوافِ میکده  هر آرزو شد مستجاب 
روح و جانم را فقط این میکده احیا کند
ذره ذره مِی نریز و  مَنعَم از مستی نکن 
این عطش را  چاره اش باید کنون  دریا کند 
می نشینم خوش" هزار و یک" شب اینجا تا که روح 
پر گشاید از تن ِخاکی و   ترک ما کند

 دکلمه این غزل را در قسمت فوق با صدای خانم "بدری عسکری" بشنوید