قله ی بی پژواک

پنجه بر پنجره ی خاطره با مشتی خاک
خیره بر مردمک آینه هایی ناپاک

مغز در جمجمه ام خسته وشب طولانی
میکشد سر،غم این ثانیه ها تا افلاک

یکنفر در سرم از درد به خود میپیچد
مثل زندانی بی ناخن پا در ساواک

هیس!این خانه ی متروکه ی ما جن دارد
موی ژولیده وقد کوته و با چشمی چاک

همه شب خیره به من،از ته دل میخندد
خنده هایی نکره،مسخره و وحشتناک

من از این آینه ی روبه خودم میترسم
پنجه بر پنجره ی خاطره با مشتی خاک

واژه ها لال در اندوه زمان میمیرند
مثل فریاد به گوش قله ای بی پژواک

خورشید_میم_الف