مزن دیگر زکوچ خویش حرفی

عسل بانوی ِ  ایل ِ  عـــــــشق ،   لطفا     
مزن دیـــــــــگر زکوچ خویش  حرفی
در آغوشم بمان در چـــــــــادر ای   ماه      
که می ترســـــــم من از شبهای   برفی

در این صـــحرای  بوران خورده  شب   
 نشان و رد پایی  از ســـــــــحر نیست  
 میان  سینه  کولاکی عجــــــــیب است
 عسل بانوی من ، وقـــــت سفر  نیست

گرفته  بغـــــــــــــــــض بی رحمانه راه   
گلو و می کشــــــــــــــد اینک نفس  را
نهـــــــــــیب مرگ را  بشنو که بر  من
چسان  ســـــر می دهد بانگ جرس  را  

عسل بانوی مـــــــــــــن روز و شبم را
مکن  از تابش خــــــــــــــورشید خالی
بگو تا صبح چند شنبه  ، ایا   گــــــل     
در آغوشــــــم  کشم  ، عشق    خیالی

سکوت است و نوای جـــــــــغد شوم و   
 منم در بند زنجـــــــــــــــــــیر  غروبم  
 عسل بانو برای دیــــــــــــــــــــــدن تو   
 کدامین کوبه ی در   را  بکــــــــــــوبم

زبانه می کشــــــــــــــــد آتش  به جانم  
 شدم   در شعله های غـــــــــــم گرفتار    
مرا در کوره ی  آتــــــــــــــــش مینداز   
 عسل بانوی من ، دستی نگهــــــــــدار