رادیو

لاپیچ میپیچید و طبق عادت هر روز
سیگارهایش را شروع بر کشیدن کرد

کفکف صدا پیچید در هرگوشه از خانه
آقا بزرگم رادیو را باز روشن کرد

□امروز روز حسرت از یک سال خورشیدی
صدها نفر از جمعیت در شهر بیکار است

مردی زنش را با تمام کینه هایش کشت
این قسمتی از کمترین مشروح اخبار است

اینجا کمی افسرده ایم و خسته وغمگین
در کوچه های سرنوشتی شوم،سرگردان

اینجا پدر شرمنده تر از قبل می آید
اینجا پسر از ارتفاع سطل آویزان

گوینده انگاری که حالش حال خوبی نیست
از خس خس ته سرفه هایش تازه فهمیدم

از چشم های تیله وار سبز آقاجان
دلواپسی را دیدم و چیزی نپرسیدم

این حجم از نا داوری ها حق مردم نیست
ناگفتنی ها در دهان واژه ها گندید

آنی که بر این زخم های کهنه مرهم بود
مشتی نمک بر زخم های تازه میپاشید

بر گونه هامان ردپایی از غبار است آه...
وقتی که اشک از چشم های پاک میبارد

ما زنده ایم اما میان قلب گورستان
از آسمان سرزمینم،خاک میبارد

یا از هجوم ناگریز خشت و آجرها
یا از غبار در هوا،بی وقفه میمیریم

ما مردمان سرزمین روبه تاراجیم
ما کشتگان بی نبرد جنگ تقدیریم

 تاریخ از بی برگی تقویم می گرید
آری!تمام فصل ها گویی زمستان است

ساعت خراب است وبه وقت عصر دلتنگی
اینجا صدای مردمان خوب ایران است

خورشید_میم_الف☀