به بوسه معجزه کن

تو ای زلال غزل های سحر انگیزم
به بوسه معجزه کن من ز عشق لبریزم
برای حسرت آغوش.  درد کافی نیست؟
غمی ک می‌کشدم یا تبی که میریزم؟
تو با تمام نفس های من هماهنگی
و با تمام نگاه تو من گلاویزم 
گرفته عطر تو را شانه های خلوت شب
چنین ز غیر تو هر دم دچار پرهیزم
تو نیستی ! و در این شامگاه  تنهایی
گرفته از تو چه پنهان هوای جالیزم
تو از کدام سرزمین سرد می آیی؟
من اهل پنجم آبان ِ فصل پاییزم