گل حسرت

مثل ابری که از آغوش افق جامانده

دل من از افق چشم تو پنهان مانده

مثل گل بوته ی حسرت به تمنای بهار

به تن خسته ی من حسرت باران مانده

نه خیالی به سرم هست نه شوق دگری

منم آن همنفس بی سروسامان مانده

گرچه با من سر قهر آمده ای می دانم

پشت دیوار دلت سایه ی وجدان مانده

در نگاهت اثری نیست هنوزم که هنوز

مهربانی پس دروازه ی ایمان مانده

باز هم پیله ی تنهایی خود را جستم

دل من در قفس واژه ی انسان مانده

هرکه بر سفره ی یکرنگی ما مهمان شد

نمکش برده و هربار ترکخورده نمکدان مانده