چند کوتاه

سلام

و

همان گونه که سیاوش آزاد نوشت :
« جالب ست هرچه قلم تان بلندتر بشود زیباتر می‌شود یادش به خیر مدرسه قلم که خیلی کوتاه شود دیگر نمی‌تواند زیبا بنویسد »
سال های سال است که بین من و مسعود این بحث در جریان است و اگر که او به کوتاه نویسی تعهد داده است ولی به تایید همگنان اشعاری که بلند تر می نویسد زیباتر هستند و جا افتاده تر در این جا نیز همین اتفاق دارد می افتد و دومین شعر که بلند تر است خوش تر نشسته است اگر که من از شلوار رودخانه حس خوبی نگرفتم ولی تجسم آن و قیاس اش با رود خانه خیلی تصویری و اثرگذار است.
در شعر اول نیز من به عنوان مخاطب هنوز منتظرم تا ادامه ی سخن را شاعر بنویسد اگر چه از لحاظ دستوری جمله ای کامل روی داده است ولی از نظر ذهنی مخاطب هنوز به کمال تصویر نرسیده است و چشم به راه دارد تا ادامه اش را بخواند اگر چه می توان این گونه پایان را راهی برای ناتمام گذاشتن شعر و اجازه ی دخالت اندیشه ی مخاطب در تکمیل آن دانست ولی باز هم من بر سر عقیده ی خویش هستم.
و سومین اثر که کوتاه ترین آن هاست از همه لحاظ بسیار مستعمل و تکراری ست اگر چه از تصویر و خیال خالی نیست ولی تصویر چتر و کلاه و باران نه تنها از لحاظ شعری بلکه در سایر هنرهای تصویری نیز چندان به کار رفته است که به مصداقی تکراری بدل شده است و برای نو ساختن آن باید در قسمت دوم شعر اتفاقی فراتر از عاشق شدن یا نشدن روی می داد که به دلیل کوتاهی دست شاعر در ارائه ی آن بسته است .
اما فارغ از تمام این موارد آن چه دوست داشتنی ست و دلنشین سبک خاص و صمیمی نوشته های مسعود است که در هر هیئتی و مرتبتی از سوی مخاطب پذیرفته و ادراک می شود و بی تردید این اتفاق نیفتاده است مگر به ممارست بسیار مسعود که از سال های پیش من شاهدش بودم ممارست در خواندن ، خواندن ، خواندن و سپس نوشتن و دور ریختن ممارست در نقد شنیدن بدون تعارف و اعمال آن در کارهای بعدی بدون هیچ احساس ناکامی از روز اولی که شناختم اش همین گونه بوده است و هرگز از این ها که گفتم دست نکشید و به یقین هنوز هم همین گونه به شعر و اساساً هنر می نگرد چرا که او قبل از شاعر بودن فیلمنامه نویس بوده است .

حرف آخر اما خوش است و شیرین که کسانی مانند مسعود احمدی در این محافل ادبی حضور بیشتر داشته باشند تا نوجویان را الگویی عملی و قابل مشاهده شوند و بدین سان آموختن را و پیش رفتن را آسان تر و در دست رس تر قرار دهند .

سلام و عرض ارادت
حضور سلمان عزیز....مسعود احمدی بزرگوار......مسیحای عزیم
این صفحه منو یاد بارسلونا میانداخت وقتی که مسی بود .ژاوی و پویول......مگه میشه بازی اون تیمو ندید
الان هم این سه بزرگ وقتی در صفحه ای هستند یعنی باید تا اخرین قلم را هر روز خواند
چقدر جایتان خالیست و بسیار خوشحال شدم از اینکه با افتخار هر چه تمام تر این شعر را خواندم
تیک نقد میزنم تا قبل از پاک شدنش دوستان بیشتری صفحه استاد احمدی را ببیند و از مباحث سلمان و مسیحای عزیز فیض ببرند

درود
اگر عزیزانی که با سبک های شعر کهن آشنایی دارند مشخصه های سبک هندی را به خاطر بیاورند ، شاید بتوانند به خود بقبولانند که می توان چیزی شبیه همین مکتب را در شعر معاصر پیاده کرد . یعنی به جای آنکه از خوانش یک غزل لذت ببریم بیشتر دنبال تک بیت ها باشیم . مثلا شما در اشعار بیدل و صائب شاید کمتر یک غزل را تا به آخر تحمل می کنید . اما در عوض تا دلتان بخواهد تک بیت های زیبا دارند که بسیاری نیز اکنون به میراث فولکلور تبدیل شدند و در محاورات روزانه مردم جای دارند :

افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلند ست

و از این دست ابیات

من گمان می کنم کارهایی که در این صفحه انجام شده یعنی استفاده از یک ایماژ غافلگیر کننده و نتیجه گیری سریع شبیه نوعی مصادره به مطلوب ، هم از اعقاب همان سبک هندی در آثار کلاسیک است .

چتر کلاهی ست که سر باران گذاشته ای ( مقدمه )
بی سبب نیست که عاشق نمی شوی ( نتیجه )

قسمت مستتر : برای عاشقی باید زیر باران رفت . حالا چه بارانی و با چه کیفیتی آن را مخاطب تعیین می کند .

اما چیزی که به زعم حقیر اینگونه آثار را کمرنگ می کند ، عدم سوزناکی و تاثیر گذاری وسیع است . شاعر ناخنکی می زند و تمام و بسیار هم زود از حافظه پاک می شود زیرا هدف و آرمان قرصی پشت چنین سروده هایی نیست و نمی توان ملتی را به شکل فراگیر و ماندگار متاثر نمود و دچار شادی و شوق یا خشم و نفرت و اندوه نمود . بیشتر نوعی بازی زبانی ست که شاید جنبه ی فکاهی اش بر بعد ادبی اش بچربد . هرچند در شعر بودن آن و کیفور بودنشان تردیدی نیست . و سخن از میزان تاثیر آن است که به نظرم در شعرهای بلند اگر شاعر توانا باشد این تاثیر به مراتب بیشتر است

سپاس که تحمل کردید