اسب چوبی

یک روز اگر دیدی سوارِ اسبِ چوبی
در کوچه ها، چون بچّه ها، هِی می زنم هِی
یا این که بر رویِ مزاری نانوشته
با خنده و با گریه، بی نِی می زنم نِی

دیگر بِدان از پیله یِ ابریشمی و
رؤیایِ پروانه شدن، دل کنده ام دل
از جاذبه بیزار و خود را چون نسیمی
بینِ زمین و آسمان، وِل کرده ام وِل

مادر بزرگی دورِ دوکش شاید آن روز
از پیله ی دورِ تَنَم، نخ می تَنَد نخ
شالی برای نوّه اَش می بافد اما
این گونه قلب و پیکرم، یخ می زند یخ

دیگر پس از من پیله و پروانه ای نیست
شال و کلاهِ سَر، به جز افسانه ای نیست

با اولین برفِ زمستانی و سرما
خورشید هم قندیل می بندد سراپا

می آید از نو عصرِ یخبندانی اما
تنها نه تَن ها می زند یخ، بلکه دل ها

تا فرصتی باقیست فکرِ چاره باشید
فکرِ رفویِ شال هایِ پاره باشید

پلکی زدید از راه می آید زمستان
آغازِ آدم برفی و پایانِ انسان

در بطنِ دنیا می تَپَد سنگی رسوبی
آنگاه من می مانم و آن اسبِ چوبی

شاعر: شهرام مؤدب