تا سرزمین آتش و پروانه می آیی

پرّان شنهای عقیق و آفتابی زَر٘خ
بیجاده هایی در تپش ، تکرار در تکرار
تابنده گیسوی سُخن، از آبنوسی ناب
شب می نشیند بر خیال خسته ی تبدار

با مردمکهای سیاهم ، عشق میبارم
تا شادخواری دلت ، خشتی تهی بر باد
ناز قرنفلها ، به آغوش تو می پیچد
لالایی کانون قلبم ، درد بی بنیاد

بر باله های نازکم ، صبحی دگر دارم
فوجی کبوتر، دف زنان در خون یشمینم
تصنیف ماه نخشب از ناسوده٘ رویایی
با پادزخم عاری از ، هر شعله ی کینم

شنزار ، آجرگون و سوزن ریز و طوفانی
با هر دمه، خاری به پای رهگذر دارد
نستوه-نخلان شررپوشِ شِکَر پیشه
نجواگرانند و شراب شعر ، می بارد

در هر بیابان ، طره ی خام عسل جاری
میسوزد اندام نفیر باد، در بیگاه
پی٘سودن اسبان لیلی ها ،شکیبی سخت
باید هماوردی بود ، در این شب جانکاه!

با ارغوان٘ پیراهن یوسف،چراغانیست
گَهواره ی نیلین پَروازی تماشایی
ای قافله سالار ،با سَرواژه ای بشکوه
تا سرزمین آتش وُ پروانه می آیی ...

شهریور۱۴۰۰