لاف عشق

گفتم: ز عشق تو ، عمرم تباه شد 
تا کی فغان کنم؟
از روی مرحمت ، مَحرَم بدان مرا 
گفتا: نشانه ای ، بر ما عیان نما
کردار، گوهر است  
صد بار گفته ام ، این نغز نکته را 
گفتم: که درد را ، چه سان عیان کنم؟
جز ناله چون توان
 شفاف تر کشید ، تصویرِ درد را ؟
گفتا: که دردمند ، دارو طلب کند 
با ناله کی توان 
درمان و گرم کرد ،  بنیادِ سرد را ؟
گفتم: که عشق تو ، از جنس آتش است 
خاکسترم مکن
مهری ، عنایتی ، دارو رسان مرا
گفتا: که لافِ عشق ، آری توان زدن 
 اما تَبَت اگر ، از حدّ فرا رَوَد
هذیان روان کند ، یا در زبان تو
یا زیر و رو کند ، جان و جهان تو