مثل قطار گم شده

میخواهمت ، تمام پلنگای ماه را
خورشیدهای هاتف چشم سیاه را
مثل قطار گم شده ای سوت میکشم
پر رنگ تر ، آخر این ایستگاه را
در برزخ مثالی غم ،ذبح میکنم
گلبوسه های آبی بی جانپناه را
برهان روزگار بنفشیست، در دلم
شالیزهای سالک شرح گناه را
در دستهای غلیظ زمان ، عاشقیم، آه
شط شراب میبرد هر خانقاه را
من در بخار پنجره ، آغوش میشوم
مادام برف ، گریه کن این اشتباه را
ذوالعقل ، بیشکیب ، پریشان و منتظر
یا رب نشسته ایم ، بگردان نگاه را ..