پاره ی بی فایده

هم مرگ برای من ِ نفرین شده برپاست
هم زندگی ِ مرگ تر از زنده به گوری
اینک تو بگو در غم ِ این قبر ،بمانم...
یا ترک کنم عادت ِ غمبار ِ صبوری؟

گفتند دو روز است به ضرب المثلی عمر
من دیدم و دیدی که عذابش دو سه قرن است
جا مانده ی زندان ِ خِرد هیچ نداند
از پنجه ی خونین ِ شکایت نتوان رَست

آن روز که در سایه ی اندیشه نشستی
دیدی ته ِ پیمانه رسیدَست وجودت
افسوس،چه تلخ است که در منظر گیتی
فرقی نکند واقعه ی بود و نبودت

پس درس گرفتیم ، که درسی نگرفتیم
از بازی ِ بی قاعده در مسلخ ِ هستی
در حجره ی بی حوصلگی بست نشستیم
بیهوده شکستیم ،دریغا چه شکستی

اینک تو بگو، من ز قلم دست کشیدم
پایان دو خط پاره ی بی فایده با تو
کامم ز شکایت چو کویریست نفس سوز
دنباله ی این بازی ِ بی قاعده با تو