این شعر از من نیست

اشتباه بود!
فکر می کردم مردم دنیا پشیزی بیش نیستند
آنها که عشق را سلاخی می کنند
بیشتر از پشه ای ریز هم نیستند
اما
می گزند!
تا آنجا که...
رغبت خوبی ها را در وجود نازنینت خنثی می کنند
و برایت چه بگویم؟
که حتی حرف وجدانشان را منکر می شوند
تا بدون تشکری...
صحنه ی زیبای خوبی هایت را
از یاد ببرند...
( هم‌خدمتی عزیزم سال ۱۳۸۵ بوشهر)

*در سال ۸۴ و ۸۵ که مشغول گذراندن دوران سربازی بودم با بچه های مختلفی از جای جای این سرزمین آشنا شدم که درون تمامشان بدون استثنا گوهری زیبا وجود داشت، فارغ از اعمالشان، فارغ از اعمالمان!
بله، واقعا عقیده دارم عملکردمان در زندگی نباید صد در صد ملاک تشخیص عیار وجودمان باشد.
چه می دانیم که زندگی طرف مقابل، ماحصل کدام تقدیر بوده و کدام جبر و کدام تقلا برای فرار از سرنوشت؟!
بودند هم خدمتی هایی که تحت تاثیر من که شعر میگفتم و البته آنروزها بیشتر ترانه، غنچه ی ذوقشان تحریک میشد
برخی گل میکردند
بعضی وقتها میشد که هم خدمتی هایم با ذوق پیش من می آمدند و متنی یا شعری یا دلنوشته ای که سروده بودند را نشانم میدادند و از من نظر میخواستند.
دوست عزیزی که دلنوشته اش را خواندید یکی از آنها بود، که از ذکر نامش معذورم.
جوانی که به واقع انگار مخلوق کره ای دیگر بود.
پاک، ساده ،زلال مثل آب.
کسی که به معنای واقعی کلمه، راه زندگی در دنیای ما را نمیدانست، یا شاید راهش را گم کرده بود و کسی هنر نشان دادن راه درست را به او نداشت!
جوانی با کوهی از مشکلات که قطعا من با یکی از آنها هم از پا در می آمدم.
دو سال بعد از سربازی،بدلیل اوردوز فوت کرد و ظاهرا چند روز طول کشیده تا پیکر بی جانش پیدا شود.
دو نفر از هم خدمتی های من بعد از خدمت به این سرنوشت دچار شدند و یکی از چندین دلیلی که من را تحریک کرد با شعر " زیر پل" وارد فراخوان بانو حکیمی بافقی گرامی شوم ، آن دو عزیز بودند.
روحشان شاد و قرین رحمت الهی🙏🙏🙏
میدانم که دیگر زجر دنیا را نمیکشند ولی هنوز هم گاهی یادشان قلب من را خراشی کوچک می دهد.
امروز دفتر شعرم که مربوط به آن سالها بود را ورق میزدم و میخندیدم، تا به این دلنوشته رسیدم.
بغض و لبخند را توامان تجربه کردم.
لبخند بدلیل شیطنت هایش
و بغض بدلیل آن فرجام تلخ.
و این دلنوشته گوشه ای از درون ِ بینهایت ِ اوست.