غربت و ماتم
( در ارتحال پیامبر اعظم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی و امام رضا علیهم السلام )
بنام خدا
در ماتم ِ ختم ِ رُسُل (ص)، با دو امام ِ شیعیان
اهل ِ زمین و آسمان ، در سه مکان دارند عزا
اندر مدینه در غم ِ، پیغمبر ِ(ص) عالی مقام
در غربت خاکِ بقیع ، بهر ِ حسن(ع) ماتم بپا
از داغ ِ مولایِ کریم، سبطِ نبیّ ِ مصطفی(ص)
نور ِ هدایت مجتبی(ع) ، گلچهره ی آل ِ عبا
بهر ِامام ِ هشتمین ، اندر خراسان ارضِ طوس
نالان همه در سوگ ِآن ، آئینه ی حُسن ِخدا
اندوه ِ ختمُ المُرسلین ، بهر ِ جهان و مسلمین
عُظمی مصیبت باشد از ، فقدان آن نورُالهُدا
هِجران ِ سَروَران ِ دین، ثِقل است بهر ِمسلمین
عالَم سیه پوش از غم ِ، گلهای گلشن ِ وِلا
در باب ِ غربت مانده ام ، از اولیاء شرمنده ام
گویند غریب الغربا ، باشد علی موسَی الرّضا
حالی که مشهد مملواست، از عاشقان و زائران
خالی نباشد لحظه ای، ضریح وآن صحن وسرا
اما دریغا ! که بقیع ، در خود ندارد زائری !
تاریک و بی شمع و چراغ ، قبر ِ ولیّ ِ کبریا
گر برکریمِ اهلِ بیت ، گوئیم چنین باشد روا
غریب دنیا مجتبی (ع)، از ظلم و جُور ِ اشقیا
ای اهل ایمان تسلیت، در این مصیبت تعزیت
باشد در این سوز و نوا ، یادی شود از کربلا
ای صاحب ِخُلق ِعظیم ، هم ولیُّ الله وکریم
"نژاد" با قلبی حَزین، خواهد شفاعت ازشما
( نژاد – 1394 )
شورانگیز و زیبا بود
در رثای حضرت ختمی مرتبت و امامان معصوم علیه السلام