آتشی خواهم

هر مسیری سمتِ گیسویش به رویم بسته باز
من جدا از او و او از من جدا بنشسته باز
زیر ِ بارانی که نافرمان شود هر سینه ای
من سرم گرم است اما سینه ام یخ بسته باز

آتشی خواهم سبویی باده ای پیمانه ای
التیامی چاره ای بزمی خُمی میخانه ای
در هوایی این چُنین سرد از فراقی یار کُش
پیش گویی پیر خواهم عالِمی فرزانه ای

هر مسیری رفته ام،ره روی ما سَد می کُند
بی محابا بَحرِ حسرت بَهرِ ما مَد می کند
ای رفیقان این گره کِی وا شود با دستِ او؟
دل به هر دستی بَرَم او دستِ ما رد می کند

سینه ام همچون یتیم از مِهر ِ او بی روزی است
بی گمان در خود خزیدن بِه ز این خود سوزی است
کِی بجویم روی خوش از یار، چون در شامِ وصل
دیده ام محروم از فانوسِ بخت افروزی است

بخت، همچون روی محبوبم ز من دور است باز
من جدا از او و او دل سنگ و مغرور است باز
زیرِ بارانها نمی بیند کسی سیلابِ چشم
میزند باران و بزمِ دیدِگان جور است باز