کهنه غبار

در میمنه ی عشقم و در میسره یارم
چون ابر بر این هجر نباید که ببارم؟
دنبال نگاهت هیجانیست در این دشت
چشمان تو باد است من آن کهنه غبارم
موجیست در آن مشکی موهای بلندت
آن زلف تو دریاست که من موج سوارم
انگار خسوفی شده بر بام جهانم
بی روی درخشان تو ماه شب تارم
یک درد مثال خوره افتاده به جانم
شاید ز همانجا که گلم نیست کنارم
دور از تو همان در وطن خویش غریبم
غیر از ته آغوش تو کاشانه ندارم