💠هگل 💠

سلام و عرض ادب و احترام به اهالی محترم شعر ناب
نقد را از سر به ته بنویسم و اول از همه جواب جناب سلیمی را بدهم.هر چند روی سخنشان با بنده نبوده، منتها حرفهای عجیب و غریب ایشان بنده را وادار به واکنش میکند!
کار هر بز نیست خرمن کوفتن!
معنی این حرف چیست؟ وقتی شما شعر جناب محمدی را معیار میکنید برای سرودن و به دیگران نهیب میزنید قلم در دست نگیرید تا وقتی بتوانید قواعد را بیاموزید. وقتی قاعده در پوست و گوشتتان رفت آن گاه تصمیم کبری بگیرید برای سرودن.
یعنی هر کس که قواعد در پوست و گوشتش برود شعرش میشود مثل جناب محمدی؟
یعنی ایشان تمامی قواعد را در شعرشان رعایت کرده اند و قاعده در پوست و گوشت ایشان رفته است؟
ماحصل رفتن قواعد شعر سرودن در گوشت و پوست شاعر میشود این شعری که پیش روی ماست؟؟
خدا رو شکر من یکی هیچ چیز از قاعده نمیفهمم!!
جناب سلیمی
شعری که پیش روی ماست ،شعریست که به جرات از ۱۰۰ نفر حتی ۵ نفر هم نمیتوانند یک معنی و مفهوم همسان و هم شکل از آن ارائه کنند.آن قدر گیج و باری به هر جهت است از نظر پردازش که گویی آن زمان که شاعرش قلم در دست گرفته مسخ شده. آن هم نه در وجود یک موجود که ۱۰ موجود که شاید یکیشان هم هگل بوده!
بنده قبلا هم در مورد اینگونه سرودن بحثهای جنجالی و ذهن فرسا و وقت تلف کن داشته ام در همین سایت.
منتها نمیتوانم کتمان کنم برخی دوست دارند اینگونه بنویسند.
مبارک قلمشان باشد و مخاطبی که دوست دارد این گونه اشعار را بخواند.
ولی اینکه کسی بیاید و بعد از صدها خط به به و چه چه که جالب است هیچ تصویری هم نمیتواند از شعر ارائه دهد ،تازه دیگران را هم به تمسخر بگیرد و خندانک خندانک خندانک بنویسد این دیگر دود از سر آدم بلند میکند!!
سبک نقد نویسی شما شباهت عجیبی به شعر نویسی جناب محمدی دارد.جهد شما دو بزرگوار برای خود نمایی قلم ظاهرا تمامی ندارد.
جناب سلیمی شاید برخی ملاحظه میکنند و نمیگویند ،حتما برخی بیشتر از بنده میفهمند و ارتباط معنا و مفهوم را در کل این اثر به وضوح میبینند.
لا ادری!!!
منتها بنده هم آدم بی سوادی نیستم.
پس چرا من هیچ چیزی از این شعر نمیفههم!؟
چرا بنظرم هر پاره از این شعر یک حرف مجزا و کاملا بی ربط نسبت به پاره ی قبلی خود میزند؟
چرا از شرق به غرب و از شمال به جنوب میرود؟
چرا من یک پاره حس میکنم فلسفیست
یک پاره میگویم نه سیاسیست
یک پاره میگویم نه عاشقانه است
یک پاره میگویم نه در مورد درونیات و دلتنگیست
و در آخر میگویم این چی بود؟!
آیا این شعر را فقط باید آنهایی بخوانند که کلیه ی آثار هگل را خوانده اند؟!
بنظرم خود هگل هم نمیتواند حرف این شعر را بفهمد!
صحبتهای جناب محمدی را نیز خواندم
ایشان میگویند سانسور دلیل عدم انسجام است.
مگر چند پاره از این شعر را حذف کرده اند؟ یا چند کلمه جابجا شده؟
اگر میپذیرید که بدلیل سانسور کارتان انسجام ندارد پس چرا آنرا منتشر کرده اید دوست عزیز؟
نمیدانم.کنجکاوم بدون سانسورش را بخوانم هر چند بنده موضعم در مورد اینگونه سرودن مشخص است.
آنرا به رسمیت شناخته ام
۱.چون چاره ای ندارم
۲.چون برخی فکر میکنند این شعر است و به جز این،شعر نیست
۳.برخی پیچیدگی را دوست دارند تا آنجا که هیچ کس حرفشان را درک نکند
به هر حال قصد نداشتم مجدد وارد این بحث مختومه شوم منتها ادبیات جناب سلیمی طبق روال نقدهای قبلیشان نشات گرفته از عصبانیت غریبیست که بنده دلیلش را نمیدانم
برایم دلیلش مهم نیست
بنده خودم از طرفداران ممیزی هستم و نظرم این است که نباید هر اثری با هر کیفیتی ارائه شود ولی اگر ایشان مسئول ممیزی کشور شوند سالی ۲ کتاب شعر مجوز انتشار میگیرد که یک جلدش از خود آقای سلیمیست و یک جلدش هم احتمالا ایشان ویراستار کتاب بوده اند!
صرفا بدلیل اینکه حس میکنم با نقدهایشان گاها به شاعران دیگر نیش و کنایه میزنند و توهین میکنند لازم دیدم چند خطی بنویسم.
به هر حال هادی محمدی عزیز
بنده از اشعار جدید شما هیچ وقت هیچ چیز روشنی دستگیرم نمیشود
اشعار قدیمی ترتان را در سایت خوانده ام
به گمانم آن روزها هنوز در دامی که اکنون در آن گرفتارید نبودید .
سبک سرودن شما از نظر من فقط و فقط یک دام است نه بیش از آن.
امیدوارم صد در صد ،در اشتباه باشم.
🌺🙏🌺

سلام مجدد خدمت همه دوستان
جناب محمدی در پاسختان به جناب ابراهیمی که ایشان هم محترمانه اذعان کردند که شعرتان نامفهوم است، دلیل آورده اید که، بر روی اشعار حافظ و مولانا هم تفسیر نوشته شده.
خدمت شما بزرگوار عرض کنم که
۱. خواهشا خودتان را و ما را با حافظ و مولانا قیاس نفرمائید، این قیاس مشکل مارا حل نمیکند.
۲.اگر بر روی اشعار گذشته تفسیر نوشته شده به هیچ وجه دلیل بر پیچیدگی آنها نیست.بارها گفته ام که شما شعر کهن را بگذارید جلوی هر کسی در این سایت و چه بسا توده عظیمی از مردم و فقط آن چند کلمه ی غیر امروزیَش را معنی کنید برایشان .همه میفهمند حافظ چه گفته است.
۳. تفسیر های موجود بر روی اشعار بیش از این که روی اشعار باشد پیرامون فضای زیستی،حکومتی ،خط فکری و نگرش شاعر و سبک نوشتاری آن است. مفسران بیت بیت شعری را معنی نمیکنند چون نیاز به این کار نیست.به ندرت پیش می آید که دو مفسر بر روی یک بیت از شعری با هم اختلاف برداشت معنا داشته باشند .
۴. دو نفر بر روی شعر شما نقد نوشته اند ،یک نفر خود اذعان کرده که هگل را نمیشناسد و چیزی در موردش نخوانده و در نقدش هم هیچ تفسیر و تشریحی از شعر شما ارائه نداده. دومی نیز آمده قسمتی از نظریات هگل را زیر شعر شما به عنوان نقد نوشته که ما بخوانیم و بوسیله ی آن شعر شما را بفهمیم. دهها نفر هم تشویق و تحسین کرده اند . حال من از تمامی این دوستانی که این اثر را ناب و ارزنده و شعر فاخر و نافذ و فراتر از شعر دانسته اند تقاضا میکنم شعر را بند به بند معنا کنند و در قسمت نظرات بنویسند. خواهشا بمن نفرمایید که شعر را به نثر تبدیل کردن مثل تبدیل فرش به پشم است( در نقد قبلیَم به شعرتان این را فرمودید). این کاری بود که ما در دبستان و راهنمایی هم سر کلاس ادبیات میکردیم.
آنهایی که این شعر را فرا شعر و عمیق میدانند باید ادعای خود را ثابت کنند.باید بگویند منظورشان از لایه لایه گفتن مفاهیم چیست. باید بگویند کدام عمق خاص در این شعر آنها را تحت تاثیر قرار داده.
۵. نظر بنده در مورد شعر شما
با نهایت ادب ،کلافی سردر گم و همانند " چنس میوزیک" نوعی " چنس پوِم ( شعر شانسی)" است
در مورد هگل هم باید بگویم که فقط اسمش را در این شعر یدک میکشید دوست عزیز
در ثانی برای کسانی که شاید اسم هگل بیاید و فکر کنند که، واوووو که بوده است هگل! باید عرض کنم هگل همان مثلا فیلسوفی است که،" شوپنهاور "او را شیادی میدانست که کارش" لفاظی جنون آمیز"و " مهمل بافی" و " یاوه گویی" است
و" نیچه " عمدتا قطب مخالف فضای فکری و فلسفی او بود .نیچه را منتقد سرسخت دیالکتیک هگلی و مخالف تمام عیار متافیزیک مدرنی میدانستند که هگل نماینده تام و تمام آن بود.
حال شما آنچنان مسخ فیلسوفی شده اید که فیلسوف هم عصرش اورا شیاد و لفاظ و مهمل گو خوانده است!
بماند که بنده هر چه شعرتان را هم میخوانم ربطش را به هگل به جز نامش نمیفهمم.
۶.در مورد پست مدرن بنده با قطعیت با فضای حاکم بر آن مخالفم چون هیچ معیاری برای مقایسه ارائه نمیکند. تماما این وظیفه را به دوش مخاطبش می اندازد و خودش از مهلکه میگریزد!!
۷. شعر پست مدرن شکستن قواعدیست که انسجام را قربانی میکند و عملا هیچ نقدی نمیتوان بر آن نوشت چون هر چه بنویسند با یک جمله قابل رد شدن است. و آن جمله چیست؟
هیچ کس را یارای یک مصرع از شعر من نیست.
۸.هر گاه با اثری پست مدرن مواجه میشوم یاد " پیر براسو" می افتم!
به دوستانی که داستان پیر براسو را نمیدانند عرض کنم که با یک سرچ ساده در گوگل میتوانید در موردش بخوانید منتها بنده عینا متنی را از اینترنت در مورد پیر براسو کپی میکنم تا بخوانید و ببینید جنگ آنها که به اصول و قواعد و احترام به مخاطب معتقدند با مدرن ها و پست مدرن ها مربوط به بنده و جناب محمدی و ایران و امروز نیست.داستانیست که چندیست در همه ی دنیا در حال تکرار است .خود بخوانید و تصمیم بگیرید.
در پناه آفریدگار شعر محفوظ باشید 🌺🙏

پیر براسو یک شامپانزه بود که در یک حقه که در سال ۱۹۶۴ توسط اکه داکه اکسلسون طراحی شده بود مورد استفاده قرار گرفت. اکسلسون در یک روزنامه نیم قطع سوئدی با نام گوتبورگ-تیدنگن قلم می‌زد. او یک روز تصمیم گرفت برای اینکه ببیند آیا منتقدین آثار هنری واقعاً تفاوت یک کار پیشرو و آونگارد هنری را با کار یک شامپانزه تشخیص می‌دهند یا نه.[۱] او بدین منظور یک نمایشگاه از آثار هنری یک هنرمند گمنام فرانسوی با نام پیر براسو تشکیل داد. اما آثار این نمایشگاه همگی توسط یک شامپانزه کشیده شده‌بودند.
پیر براسو واقعی یک شامپانزه ۴ ساله با نام پیتر از باغ وحش‌های سوئد بود.[۲] او از محافظ ۱۷ سال شامپانزه تقاضا کرد تا قلم و کاغذ در اختیار این حیوان قرار بگیرد. بعد از اینکه شامپانزه چندین اثر ایجاد کرد. اکسلسون ۴ نمونه از بهترین این آثار را انتخاب کرد و در یک گالری در یوتبری سوئد به نمایش گذاشت.[۱] منتقدین این آثار را ستوند، رولف اندربرگ از روزنامه Göteborgs-Posten چنین نوشت: براسو با حرکاتی محکم نقاشی می‌کشد اما همچنین داری خط مشی مشخصی است. قلم او آمیخته‌ای از ضربه با موشکافی دقیق است. پیر یک هنرمند با ظرافت یک رقصنده بالت است.[۳][۴]

بعد از اینکه مشخص شد این کار یک حقه بوده است. رالف اندبرگ همچنان پافشاری می‌کرد که کارهای براسو بهترین کارهای نمایشگاه بوده‌اند!! براسو در سال ۱۹۶۹ به باغ وحش دیگری در انگلیس منتقل شد.

با اجازه از جناب سلیمی و مدیر محترم تیک نقد را برای نظر گهر بار جناب سلیمی فعال میکنم تا دوستان دیگری هم استفاده کنند.
با سپاس


وحید سلیمی بنی
۴۱ دقیقه پیش
هگل – هادی محمدی

زیرِ آوارِ شَهرِ بیداری
با هِگِل، توی خواب میخندم
پُشتِ ته مانده های نِفرینت
بی اَمان رویِ آب میخندم

پایِ چَشمَم، سَگی وَرم کردو
دُم تکان داد سوی انسانها
آخرین پُک به روی شعرم را
می مَکد در کَفِ خیابانها


سِکته کرده دوباره اَفکارم
باورم زخمِ ناکَسی دیده
یک جِنازه شبیه من، شاید
روی پایم هنوز خوابیده

از اتاقی که نَعش نَفتالین
سربُریده تمام بویت را
یک دوجین موریانه ی بدبخت
سُرفه کرده غبار مویت را

دست دیروز پوچِ جیبت بود
حسِّ سُر خوردنت چرا گُل کرد؟
یک نفر آمد و تورا بلعید
مُهره های دلت کجا شُل کرد؟

جای خوبی برایِ بودن نیست
خودکشی کرده اند میگوها
هشت پا لای برکه می‌لنگد
کوسه تنها میان پستوها

جیغ تُرمز رَها شد از کشتی
ناخدا روی عرشه جان داده
بادبان زیر باد آبستن
مرگ را هی تکان تکان داده

نان هم از سُفره های نَفتی رنگ
پرزدو گُشنه ها تَرَک خوردند
لقمه های نشسته در خون را
سمتِ ویرانه با کُتَک بردند

با چَلیپای هَرزگی هامان
داسِ ابلیس را درو کردیم
در خیالِ تمامِ بودن ها
ما هنوزم، هنوز نامَردیم

روی کاغذ، فَقیه و علاّمه
از خداوند های عِرفانیم
وقت تقسیم های خود باخود
ما کِشی ، در مدار تُنبانیم


وقتی شعر صدایم می زند
شعر که صدایم می زند، دست و پایم را گم می کنم. به سمتش می روم و از خوراکی که برایم تدارک دیده با تعجیل و بدون نفس کشیدن دلی از عزا درمی آورم.
بارها فهمیده ام که این خوراک بر روی دامی بنا شده که شاید مدت ها وقتم را ببلعد و از خود بی خودم کند اما حس و حالی که این دام به من می دهد به دوایی هایی می ماند که تا دود آخرین پکشان را می بلعند حیفشان می آید که بیرونش دهند و از همان جا می روند به فضا.
در حین فضانوردی، نوشتن برایم نشئگی دارد. نشئگی ای که پایانش با نوشتن آخرین واژه رقم می خورد.
این که کی خوشش میاید در پای شعرش چیزی بنویسم و چه کسی دوست ندارد سایه شوم قلمم را بروی نوشته هایش ببیند اهمیتی برایم ندارد که می دانم حکایت من روایت همان ندیمی است که سلطانش هوس بادمجان کرد، برای سلطان دقایقی بسیار از خوبی های بادمجان گفت و خورشی از بادمجان تهیه کرد. چون سلطان خورد و آروغ زد، بنا به نکوهش بادمجان و گفتن از سردی طبع و مضراتش گذاشت، ندیم هم به تایید حرف سلطان، از مضرات بادمجان بسیار گفت. سلطان را عجب آمد و گفت: مردک! چون بادمجان خواستیم برایمان این همه از خوبی هایش گفتی و چون تمام شد در نکوهش بادمجان با ما همراهی می کنی؟ ندیم پاسخ داد: قربانتان شوم! من ندیم شمایم نه ندیم بادمجان.
بی تردید وقتی پای شعر در میان باشد این که کی به کی تلفن کرد و با هم کجا قرار گذاشتند و بعدش چه اتفاقی افتاد برایم جذابیتی ندارد و شنیدن و نشنیدن این مهملات برایم یکی است پس می چسبم به عالم نشئگی ام و آن هایی را که دوست دارند در حاشیه شعر متنعم شوند می سپارم به خودشان.

با هگل در خلوتت چه می گویی
حجم کتب و رسالاتی که در صف مطالعه اند از شناخت گفتار و درک نظریات هگل بازم گذاشته و نمی خواهم فعلا به این امر بپردازم اما این را خوب می دانم که شعرا گاهی با او خلوت می کنند. یکی دیگر از دوستان شاعرم هم گاهی با او خلوت می کند و یواشکی با او زیر لب زمزمه هایی دارد البته تفاوتش با کلام هادی این است که آن یکی دوستم گاهی ریز ریز می خندند و گاهی دشنامش می دهد و رو ترش می کند.
هر چه هست انگار این بنده خدا جذابیتی دارد که خیلی ها با او بگومگو دارند.
تصور این که هادی چه نیشخندی زده که "رو آب بخندد" با تصویری که در بند اول "هگل" برایم کشیده دور از ذهن نیست. شیطنت درونی صاحب اثر و آمیختگی اش با آثار افرادی چون صادق هدایت و تسلط حکاکی شده ذهنی اش به امثال و اصطلاحات عامیانه، تردستی ایست که خنده رویی را در ابتدای ورود مخاطب به اثر با خواننده مواجهه می دهد.
هرچند در بندهای بعدی صاحب اثر این نکته را بازگو کرده که بند اول اثر و معرفی فرد نشیخند به لب تنها پوسته ای ضخیم برای پنهان کردن آسفتگی های درون زخمی و حال ناخوش صاحب اثر است.
وقتی مراسم معارفه سگ ورم کرده پای چشم صاحب اثر برای مخاطب جان می گیرد و گوشه ای از بقیه قضایا آشکار می شود می توان فردی دردمند و درهم ریخته را مشاهده کرد که تعادل به هم خورده.
شاعر از پریشانی هایش در بندهای بعدی بهره می برد و اشکال غریبی می آفریند. غربت اشکال ایجاد شده در این بندها را می توان به همنشینی مشاعر و ذهنیت صاحب اثر با آن چه دارد در درونش حمل می کند پیوند داد. مگر صاحب اثر چه باری درونیاتش را سنگین کرده که چنین در زیر بار آن به توهم و وصله پینه کردن الفاظ و ترکیبات افتاده تا آشکارتر کند اشکی را که در بغض خفه اش کرده.
رسیدن به بند
دست دیروز پوچِ جیبت بود
حسِّ سُر خوردنت چرا گُل کرد؟
یک نفر آمد و تورا بلعید
مُهره های دلت کجا شُل کرد؟
می تواند "کلید"ی برای گشایش "اسرار" باشد.
استفاده از ترکیب "حس سر خوردن" هرچند به نظر می رسد در میان دریایی از کلمات و واژه های بی سر و ته لغزیده است اما به خوبی از درونیات صاحب اثری حکایت می کند که آمدن نفر سومی را در میان یک خلوت دو نفره به سوگ نشسته چنانچه در مصرع دوم بیت بعدی با اشاره ای ظریف سئوالی را به زبان می آورد که به احتمال زیاد پاسخش را می داند.
هرچند به زعم نگارنده نقد، صاحب اثر در بیت
در خیالِ تمامِ بودن ها
ما هنوزم، هنوز نامَردیم
تاییدی دارد بر بندی که شرحش رفت.
ناله های درونی صاحب اثر که در اثر تب به هذیان تغییر شکل یافته ادامه دارد ولی این هذیان را نمی توان با ناآگاهی همسو دانست که در واکاوی مغز بسیاری از ابیات این اثر تعمد بیداد می کند.
به نظر می رسد صاحب اثر در بند پایانی به تجمیع رسیده و می خواهد هر آن چه در لفافه قطعات به هم پیسوته به خورد مخاطب داده بود را در دو بیت مختصر و مفید به مخاطب القا کند پس ظریف ترین چاره ای که می بیند مایه گذاشتن از خود است که به جان آفرینی این بند منجر می شود.
روی کاغذ، فَقیه و علاّمه
از خداوند های عِرفانیم
وقت تقسیم های خود باخود
ما کِشی ، در مدار تُنبانیم
بی تردید به زعم منتقد، سرگردانی و بی ارزشی در مثال کش تنبان از تهی بودن حالات انسانی یکی از بکرترین و ناب ترین اشاراتی بوده که تا به حال به این شکل تصویرسازی شده و باید برای این شاهکار مثالی کف بلند زد و هورا کشید برای صاحب اثری که علیرغم نادانی و سرگردانی ظاهری اش در بند بند این سروده، سرگرانی اش به واسطه دانسته های درونی به هر مورد دیگری می چربد.

بعد از این که گوشه ای از شاهکار هادی دستمالی شد بد نمی بینم به آن هایی که هنوز درگیر ایرادهای فنی در شعر هستند گوشه ای بزنم که تا رهایی از آلامی که از قواعد و شناخت آن دارند باید دندان بر جگر بگذارند تا شاید روزی که قاعده در گوشت و پوست و استخوانشان نشست آن وقت تصمیم کبرا بگیرند برای قلم در دست گرفتن و نوشتن که کار هر بز نیست خرمن کوفتن ...
خندانک خندانک خندانک
عزت زیاد
وحید سلیمی بنی
شانزدهم شهریور هزار و چارصد خورشیدی

سلام
و فکر کردم برای روشن شدن بحث کمی از هگل بدانیم . هگل و نیچه و مارکس سه فیلسوف مورد علاقه ی ایرانیها هستند . که یک بار هم علل این علاقه را بررسی کردم . چندسال پیش کتابی نوشتم که خلاصه ای از آرای فلاسفه بود و سیر فلسفه را از باستان تا معاصر پی گرفته بودم . البته باز هم میگم فلسفه دانی با فلسفه خوانی متفاوت است و فقط کسی که تعاریف جدید از داده های اجتماعی دارد ، می تواند مدعی روشنفکری باشد . روشنفکران ما یا از فلاسفه ی دیگر تقلید کردند یا تابع تعاریف دینی بودند و یا مثل شریعتی و سروش و مطهری ، ملغمه ای از هر دو . و هیچ کدام تفکر مستقل نداشتند .
امروز تصمیم گرفتم برای آنکه فرصت یادگیری و یاددهی به وجود آید سری به آن کتابم ( که مثل بقیه کتابهام فقط به شکل پی دی اف موجوده ) بزنم و هرچی در مورد مشهدی هگل نوشتم را اینجا کپی کنم . امیدوارم در فهم شعر و ایجاد علاقه به دانستن سهم اندکی داشته باشم :

هگل به روح می گفت \" گاست \" و معتقد بود تمام دگرگونی‌ها بر روح_ گاست _ عارض می‌شود و هدف این دگرگونی رسیدن به خودشناسی است . می‌گفت روح جوهر پنهان هستی است و تمامی نشر و نمای آن در جهت خودآگاهی . هیچ چیزی ثابت و پابرجا نیست و همه چیز در حال دگرگونی و علت این دگرگونی اینه که تضادها در هم حل می‌شوند و تضاد های جدیدی به وجود می‌آورند که دلیل این فرآیند هستند . هگل این فرآیند را در سه نوبت بررسی می کرد و معتقد بود سه مرحله است و نام آن را دیالکتیک گذاشته بود . مرحله اول تز نام دارد که باعث می شود واکنش نیروهای مقابل را برانگیزد و آنتی تز به وجود بیاید در نتیجه آنتی تز و تز دست به یقه می‌شوند و از هردو عناصری به دور ریخته می شود و عناصری بر جا می ماند و حالت جدیدی را به وجود می‌آورند که سنتز نام دارد از آنجا که سنتز هم وضعیت جدیدی است پس در خودش تضادها و تعارضات جدیدی به وجود میاد و همینطور تا به آخر ..... اندیشه ها، ادیان ،هنرها و علوم، نهادها و ... به همین جهت پس از هگل ، دیالکتیک به قانون تحول معروف شد . هگل معتقد بود که باید همگان این را بپذیریم که قرار نیست هیچ چیزی تا ابد ثابت و بی تغییر بماند .
برای درک بهتر مطلب انقلاب خودمان را مثال می زنم : در زمان پهلوی انقلابیان خود را اصلاح طلب می نامیدند اما بعد از پیروزی انقلاب ، آنها چسبیدند به ایده ی خود و اصولگرا شدند این بار منتقدان آنها خود را اصلاح‌طلب می نامیدند . وقتی اینها هم به پیروزی برسند باز هم همین وضعیت است . یعنی مخالفین همین اصلاح طلبهای امروز باز اصلاح طلب نامیده می شوند ( خداوکیل چی دارم میگم؟؟ )

مثلاً شعر کلاسیک یه وقتی حاکم ادبیات بود اما این شعر دیگه جوابگوی احساسات جدید نبود دیگر مشق لب یاقوتی و ابرو کمان که محل سگ به عاشق نمیذاره از مُد افتاد و شعر نیمایی به وجود آمد که هم نو بود هم کلاسیک. بعد شاملو اومد شعر سپید گفت اما شعر شاملو هم به سرعت به شعر موج نو و شعرگفتار سیدعلی صالحی و عبدالملکیان و .. تغییر یافت .

مثلاً موسیقی که اولش سنتی بود بعدش پاپ شد بعد رپ و.... آمد .
ادیان هم از این قاعده مستثنا نیستن . اگر دینی با دیالکتیک پیش نیاد و قابلیت انعطاف نداشته باشه ، قافیه را باخته و به زودی با تیپا به کنج خانقاه و مسجد و کلیسا و کنشت رانده میشه .
بنابراین ما تا ابد نمی توانیم پیرو یک عقیده باشیم . تغییر باعث تازگی و طراوته .‌ این تغییر تا زمان رسیدن به خود آگاهی ادامه داره او همچنین معتقد بود که دولت ها هم برای رسیدن به حالت تکامل و خالی از تعارض و تضاد ، باید پذیرای تغییر باشند تا مثل پادشاهی پروس( آلمان ) به شکل دلخواه برسند ( هگل سرسپرده و نژادپرست بود و این عیب او بود ) نازیسم و کمونیسم هگلیسمی بودند و می خواستند از طریق جنگ و انقلاب ، به آخرین حلقه دیالکتیک هگل برسند .
هگل هیستوریسم بود یعنی به اصالت تاریخ معتقد بود او معتقد بود تاریخ یک ساختار عقلانی و هدفمند داره و اتفاقی نیست و هدف آن رسیدن انسان به خودآگاهی و پله آخر .
تا حدودی با تفکرات شیعه و مهدویت همخوانی داره . البته هگل خط تغییرات را مستقیم می‌دانست اما بعدها مارکس میگفت این خط دایره است و تغییرات و پدیده ها بارها تکرار میشن . جالب اینکه قرنها قبل از اینها ، قرآن به این مطلب اشاره کرده مثلا قران میگه \"کل فی فلک\" یعنی همه در گردشند و جالب‌تر اینکه اگر این آیه را سمت چپ هم بخوانید درباره \"کل فی فلک\" در میاد . یعنی خود آیه هم در گردشه .
اما آخرین اندیشه ی هگل بحث الیناسیون یا از خود بیگانگی است . یعنی انسان در جریان ساختن تمدن خود ، انواع و اقسام قوانین و افکار را به وجود میاره که بعداً براش غریب میشن . و انسان در واقع در تاری که خود تنیده گرفتار میشه . و خودشو فراموش می کنه و می گفت هیچ وقت نباید قانون را برای همیشه تصویب کرد .
.....
سخن آخر اما خطابم به دوستان است . چرا مث فیلم \" ۱۲ مرد عصبانی \" اینقدر خشن هستیم ؟
آیا بهتر نیست کمی شکیباتر باشیم؟ دیروز شعر عزیزی را خواندم و دیدم بنده خدا اسباب اولیه شاعری را یاد نگرفته و در مورد وزن و قافیه و صنایع ادبی بی اطلاع است . براش نوشتم که حاضرم در این مورد کمک کنم . نوشت شعر من به تو ربطی نداره دفعه دیگه م نبینمت !!!!!!!
...
راستی تا یادم نرفته بگم چرا ما فیلسوف نداریم؟
فلسفه تعاریف تازه از هستی ست . ما از تعاریف کهن تابو ساختیم و اجازه ی تحلیل آنرا نمی دهیم . اگر کسی بخواهد کوروش و هخامنشیان را نقد کند ، باستان پرستها یقه اش را صدپاره می کنند . و اگر کسی بخواهد داده های دینی را بررسی کند ، مذهبیون خونش را حلال دانسته و به سمت قبله ذبحش می کنند . اگر کسی بگوید دکتر شریعتی این ایراد را داشت ، جریان روشنفکری دینی (!) هفت پشتشو در میاره . اگر احیانا خدای نکرده یکی بگوید محمدمصدق زمانیکه واالی فارس بود این اشتباه را مرتکب شد ، ملی گراها حلق آویزش می کنند .. از هر طرف که آدم بخواد تعاریفی جدید از مولفه های اجتماعی به دست بدهد ، با متحجرین مختلف دست به یقه خواهد شد که بهش گوشزد کنند \"\" حرف دهانتو بفهم وگرنه .. \"\"
و جالبتر اینکه اگر به هرکدامشان بگویی چرا با نقد مخالفی ؟ خواهد گفت : من با نقد مخالف نیستم با توهین مخالفم !!!
می بینید که دیکتاتور پروران خوبی هستیم . چطور از دل چنین جامعه ای می توان فیلسوف بیرون کشید ، از هزار نفر یکی هم مثل بنده کله شق است و سرش برای دعوا میخاره . بقیه چی ؟؟؟
این است که ما واقعا برامون سخته در مورد چیزی نظری بدهیم که مغایر با تفکر دیگری یا دیگران باشد . یعنی شوکران را بسازی پرستارها قیام می کنند . در حاشیه را بسازی ، دکترها پدرت را درمیاورند \"در چشم باد را روی آنتن ببری ، بختیاریها نسخه های فیلم را در ماتحت شریف کارگردان فرو می کنند . بگی زبان لکی جزو کوردیه ، لکها و لرها قاتلت میشن .بگی جزو لریه ، کوردها و لکها اینبار برای منفجر کردنت میان . بگی مستقله ، اینبار لرها و کوردها بهت انگ تفرقه افکنی میزنن . آیات شیطانی را بنویسی ، باید باقی عمرتو در زیرزمین سپری کنی . ۲۳ سال رو تالیف کنی ، تا قیامت لعنتت می کنن .... بگی مدیر عزیز کارمندان و کارگران و کاربران از این بابت گله دارند ، میگه گه خوردی با جد و آباء کثیفت !! و روز بعد ریجکت میشی .
بعد توقع داریم فیلسوف تولید کنیم ؟؟
...
لطفا همتون محض رضای انسان ، محض ایجاد تمدن ، بخاطر خاک وطنمون بخاطر رود کارون و کوه دماوند ، بخاطر فردای فرزندانمون ، کمی فقط کمی فکر کنید شاید اشتباه از شما باشد ..‌
بگذارید دیگران در بیان و فکرشان راجع به شما ، هنر شما ، اخلاق شما و ایده ی شما ، احساس امنیت کنند و از واکنش تند شما نترسند . او را نکشید . با قلم و زبان و تفنگ او را نکشید . ملتی که اندیشمند نداشته باشد مرده است ..

برم سراغ امیرحسین ، ببینم واسه خانواده ی آن ماهیگیر دیلمی چی نوشته .... درود بر شعر و درود بر فکر

زیرِ آوارِ شَهرِ بیداری
با هِگِل، توی خواب  میخندم
پُشتِ ته مانده های نِفرینت
بی اَمان رویِ آب میخندم

 
می دونی ربط این شعر به هگل چیه؟
این خیلی عمیق و گویاست
و شرح آن واقعا لذت بخش خواهد بود

[۹/۹،‏ ۱۶:۲۱] مانا: شهر بیداری یک اضافه ی تشبیهی ست . بیداری را به یک شهر تشبیه کرده
بعد این شهر را ویران نموده
و زیر آوار آن خوابیده

دقت کن :
زیر بیداری خوابیده است !!

مثل آنکه بگوییم : سایه ی خورشید

مثل آنکه بگوییم آتش سرما

تز : بیداری
آنتی تز : خواب
سنتز : مرگ‌

اینکه زیر آوار بیداری ، آدم بخوابد یک پارادوکس کاملا شاعرانه است
یک‌کشف زیباست

حالا اینجا هگل چکاره س ؟
هرجا صحبت از دیالکتیک باشد ( تقابل تز و آنتی تز ) نام هگل که کاشف این وضعیت بوده بی تردید اشارت خوبی خواهد بود

روی آب خندیدن = مرگ
حالا بریم سر وقت نفرین ...
روی آب بخندی ، یک نفرین است
یعنی بمیری
شاعر میگه نفرینت کارگر شد و الان روی آب می خندم
اما شرط اینکه اینرا شاعرانه بنویسی ، باید مصالح بکار ببری
هادی با هویت بخشی و انتظام دهی به نفرین ، انرا قابل تجسم نموده و با عبارت " ته مانده های نفرین " شکلی شاعرانه به آن بخشیده

اما هنوز یک تکه از پازل سر جاش نیست
شاعر با یک شخص طرف است
او را دست انداخته و به او خندیده یا به او اهمیت نداده و سعی کرده با لبخندی از نصیحت یا حدیث او عبور کند . که مورد نفرین او قرار گرفته

حالا پازل تکمیل شد :
شاعر از شدت بیداری به خواب رفته
یعنی بیداری باعث مرگش شده ( اینجا ارتباط دیالکتیک برقرار است و شاعر با آوردن نام هگل هم او را نکو داشته و هم خواسته ما را به کشف معنای مستتر و دیالکتیک شعر ترغیب کند . در واقع کلید فهم شعر دقیقا همان نام جناب هگل می باشد )

سلام

و

اگر به ضمیرها ی موجود در شعر اعم از متصل و منفصل و نیز مراجع آن ها و نیز به مناداهای مورد خطاب شاعر به دقت بنگریم آن چه که به چشم می آید شکل گرفتن بک مونولوگ است در طول شعر که گویی شاعر دارد با خودش یا با سایه ی خودش یا خود سایه اش گفتگو می کند.
در بند های اول تا سوم با توجه به استفاده از ضمیر های شخصی این گفتگو به صراحت قابل مشاهده است اما در دو بند بعدی شاعر از تویی نام می برد که با نگاهی دقیق به آن چه که مصور می گردد نمی تواند این تو به معشوق یا مخاطب خاصی ارجاع داده شود بلکه ادامه ی همان سه بند اول است ولی انگار در این دو شاعر در آیینه می نگرد یا به سایه اش خیره شده است ، سپس در ادامه دو بند با وضوح بالاتری داریم که اصل منبع ذکر می شود و کلماتی مانند ؛ میگوها ، ناخدا ، کشتی ، کوسه ، هشت پا و ... همگی به نمایندگی از تیپ های متفاوت موجود در جامعه ی شاعر رخ می نمایند ولی هم چنان این احساس وجود دارد که شاعر هنوز هم خودش را در بین این مصادیق می بیند و به خودش خطاب می کند.
در بند بعدی که هشتمین بند شعر است به ضمیر سوم شخص جمع می رسیم ولی آن چه که شاعر در این بند طراحی می کند به قدری برای همه ی مخاطبین اش آشنا و نزدیک است که هر کدام از ایشان می توانند جای آن های مستتر در کلمات بنشینند و بی گمان چه کسی سزاوارتر از خود شاعر به عنوان مصداقی برای این مفاهیم ؟؟
در دو بند بعدی که بندهای پایانی هستند باز هم به ضمیر اول شخص می رسیم ولی این بار به صورت جمع گویی که شاعر از من سفری را آغاز کرده است و حالا پس از گفتگو با خودش ، سایه اش ، تصویرش در آینه ها و ... به سمت خودش باز می گردد ولی دیگر تنها نیست بلکه خودهای دیگرش را نیز همراه دارد و به همین دلیل از ضمیر جمع سود می برد.
علاوه بر آن چه که گفته شد یکی از دلایل اصلی برای مورد خطاب قرار دادن خود در شعر به اوضاع اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی باز می گردد بدان مضمون که شاعر برای جلوگیری از متهم شدن شعرش به این که قشری خاص را هدف قرار داده است و برای آن که بتواند از تیغ سانسور جان به در ببرد به این کار دست می زند و از سوی دیگر همین عمل با امکان دخیل کردن مخاطب در فرآیند شعر و ادراک بهتر تصاویر همذات پنداری وسیعی می آفریند.
اگر چه شعر پیش رو قابلیت های بی شماری برای بررسی و نقد و تحلیل دارد ولی با توجه به آن چه که به عنوان نظرات خواندم ترجیح می دهم به احترام قلم حضرت دوست وحید سلیمی نجیب و رفیق همواره ام مانا ی شاعر کلاه از سر برگرفته ، دست افشانی کنم و به دلیل جلوگیری از کج فهمی و حسادت های احتمالی بیش از این در باب زیبایی شناسی این شعر سخن نگویم تا مبادا خدای نا کرده پر قبایی پرز بردارد ...

سلام
در آثار ارزشمند جناب محمدی رگه هایی از پست مدرنیسم دیده می شودکه برای ادای دین مطالبی را در این مورد به اشتراک می گذارم
پس ازمشروطه و ترجمه آثار غربی مدرنیسم وارد ایران شد و نه تنها کنشگران سیاسی و اجتماعی را تحت تاثیر قرار داد به حوزه ادبیات (داستان و شعر)نیز ورود کرد ودر این حوزه آثاری ارزشمند از شاعرانی مانند شاملو .,اخوان,فروغ و ..... گردید اما معضلاتی مانند دو جنگ جهانی ,استعمار,فقر گسترده,که در دوران مدرنیسم که داعیه نجات و رستگاری جهان را داشت حادث شد باعث جبهه گیری و تقابل اندیشمندان با مدرنبسم شد و با پیشگامی آندره برتون پست مدرنیسم در تقابل با مدرنیسم و نا کار آمدی آن ظهور کرداز جمله ویژگیهای این مکتب می توان به روایت زدایی,عدم قطعیت,بازیهای زبانی,تناقضِ,ومهمتر از همه معنا باختگی یا به عبارت صحیح تر چند معنایی اشاره کرد ورود پست مدرنیسم در ایران با انتشار کتاب خطاب به پروانه های و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم از رضا براهنی در ده هفتادآغاز شد و توسط شاعرانی مانند علی بابا چاهی عبد الرضایی و ......ادامه یافت اما همواره پست مدرنیسم در ایران با انتقادات جدی مواجه بوده از جمله اینکه در کشوری که هنوز حتا مدرنیته را بطور کامل درک نکرده ورود پست مدرنیستم غیر منطقی و بیهوده است همچنین انتشار اشعاری فاقد معنا که از درک نادرست معنا زدایی از شعر پست مدرنیسم حاصل می شود
منظور از معنا زدایی فقدان معنا نیست بلکه چند معنایی و تاویل پذیری است یعنی شاعربا استفاده از تمهیداتی می کوشد یک معنای ثابت و قطعی را از شعرش بزداید برای روشن شدن موضوع این بیت از حافظ که قرنها قبل از ظهور پست مدرنیسم می زیسته جالب و در خور توجه است
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که ملک سلیمان می رود به باد
که هم در معنای گذرا و فانی بودن دنیاست هم تسلط بر این دنیا را در خود دارد و هیچ نشانه ا ی از ترجیح هیچ یک از این معانی نیست و موضوعی که در پایان عرایضم لازم می دانم ذکر کنم این است که در اشعار پست مدرن زبان حامل معنی نیست و به چیزی خارج از زبان توجه ندارد و به اصطلاح شعر زبانی است در اصل ابژه در این نوع شعر خود زبان است و این دو ویژگی در بسیاری از موارد باعث شکستن نرم و نحو زبان می شود که البته این موارد در اشعار جنابمحمدی به چشم نمیخورد و نوع معتدل این نوع سرایش است