واکسن

اما حکایت شعر ... همیشه فکر می کردم که تقدیم شعر کار ساده ایست اما وقتی اسم مانا رو پای شعر شاهرخ دیدم حالم چقدر خوب شد . و فهمیدم به راستی که شعر هدیه ای شریف و تحفه ای گرانقدر است . آنهم از چنین قلمی و چنین قلبی که رستنگاه شرف و انسان ند ....
شعرتان چند ویژگی داشت که به اختصار بیان می کنم :

اول اینکه آگاهانه بود و از زاویه ای خاص به بیرون و درون نگاه کرده بود

دوم شرافتمندانه بود و این روزها که هنوز برخی حضرات به پابوسی خلفای وحشت قلم فرسوده می کنند ، وجود چنین قلمهایی و چنین تراوشاتی حکایت شرف و رامردی ست . آنهم در ماهی که متعلق به سالار آزادگان است و ما دستکم اگر دعوی حسینی بودن داریم ، شوریدن بر امویان زمانه تکلیفی انسانی ست . نه اینکه مثل علامه های کاسه لیس قرن دهم به مجیزگویی سلاطین صفوی بپردازیم .

سوم شعر دارای جملات کلیدی ست که علاوه بر نمایاندن توانایی شاعر در خلق جملات قصار ، ما را به احساس خفته و خفیه ی پشت این سروده رهنمون می سازند :
.........
نگرانتم زیبا
انقدر که ،یادم رفت
قبلِ آمدنت ......قرن هاست که مرده ام
........

وزن معتدل در پاره ها و قافیه پردازی زیرکانه در بندها از نظرم دور نماند و جابجایی ارکان که بخصوص اینجا به شکلی دلپذیر رخ نموده بود :

مرزهای بی مغز و مغزهای بی مرز

که می توان راجع به آن ساعتها حرف زد . همیشه معتقد بوده ام که هنر خوب هنری ست که بتوان به تفسیر و تاویلش نشست . و کلماتش بار معنایی سنگین تر از معمول بر دوش بکشند که در اینجا اتفاق افتاده است .

خود را کمتر از آن می دانم که نامم را در کنار پسرعمویمان جناب احمدی زاده ( که گاه و بیگاه هم سر به سرش میذارم و دستکم در مورد مانا صبوری کرده است ) و سلمان نازنین بیاورند .. و البته چرا حاشا کنم ؟ بی نهایت از این ترفیع درجه خرسندم


مانا
کیش .. ۲۱ مرداد ۱۴۰۰