ساعت از ده شد و دل در پیِ دلدار دوید

ساعت از ده شد و دل در پیِ دلدار دوید

دل گذشت از خود و از کوچه ی پندار دوید

صحبت از من شد و من کرد رها بودش را

ماه از برکه برون گشت و پیِ یار دوید

بگذارید غزل باز شوم در سرِ شب

این دل از خانه شبی تا برِ دلدار دوید

تازه فهمید که از کوچه بشد با او دل

اشک...از چشمِ ترش با غمِ بسیار دوید

این مترسک سرِ جالیزِ خیالاتی شد

تا که گنجشک از این مزرعه بیمار دوید

من قسم خورده ام از تو ننویسم اما

چه کنم قدرتِ این غصه بر این کار دوید

لحنِ یوسف به سرِ چاه اگر می فهمید

یازده بار در این قصه سرِ دار دوید