تنپوشِ آهنی

با سلام بر اهالی شعر ناب
و بانو خسروجردی
پنجره سبزی را به شعر خواهر عزیز و خوش ذوقمان گشودم برای تبادل نظر با شاعری که از بدو ورود به سایت اشعار با احساسی از ایشان خواندیم و این شعر که گویا کتابی هم به چاپ رسانده اند که برای اهالی شعر ناب باعت افتخار است و اما این شعر که یکی از نکات مثبتش یکدستی زبان است که حلقه ی گمشده ای در اشعار ماست زبان در این شعر بدون نوسان از ابتدا تا پایان منظم پیش می‌رود.
دیگر نکته مثبت شعر که باید اشاره کرد همان نمود احساس شاعر که در تمام سطرها نمایان و شناور است و اینکه من به جد میتوانم تشخیص بدهم که شاعر هنگام سرایش آن تمام حواس و عواطف خود را در اختیار این چند سطر قرار داده.
و اما محتوای امید بخش و فارغ از آه و ناله های غمگنانه که تبدیل به روال عادی و همیشگی اشعار شده
از نقاط قوت شعر که بگذریم چند ایراد در شعر هم از نظر من به چشم امد اولین مورد اطناب و وجود سطرهایی که بنظرم نبودش هم مشکلی ایجاد نمی‌کرد دومین مورد علائم نگارشی مزاحم و اضافی و بی‌مورد مثل ویرگول های زیاد در انتهای جملات و عدم دقت در استفاده درست از علائم نگارشی و تقطیع که کمتر در اشعار رعایت می شود
مورد سوم ضعف تالیف در برخی سطرها مثال:چند صباحی خواهرم ؛ نسیمِ صبح آمد
اینجا بنظرم قید زمان دچار مشکل است و همخوانی با آمد ندارد
اگر
چند صباحی آمده است
چند صباحی میهمانم بود
چند صباحی پیش آمد
صحیح تر بود

خیلی دوست داشتم شعر با رعایت ایجاز و حذف اضافات و علائم نگارشی بی مورد اینگونه بود:

شب از دور چشمکی زد
و ماه، لبخندی
غم، چارقدش را روی سر کشید
در زیر سیاهی اش اسیر
و تاصبح با غم عجین

نور از پنجره یِ وجودم تابید
و من،
همچون آفتاب گردان
به سویِ خورشید چرخیدم
از تابش امیدش تغذیه کردم

اکنون تا انتهای شب می ایستم
استوار
مبادا مغلوب شوم
من،
دخترِ خورشیدم
بانوی زمین
خواهرِ آب

تنپوشی از نور
به تن کردم
دلاورانه در دلِ شب
با اندوه می جنگم
تا در بیداری
ملاقات کنم تورا
تویی که همچون پروانه ای...
به دنبال روشنایی می دوی


بازهم بابت مطلب جسارت آمیز از خواهر عزیز مان پوزش میخواهم قطعا دوستان صاحب نظر ایراداتی که بنده در شعر دیدم نفی خواهند کرد و این تبادل نظر باعث افزایش بار ادبی و شعری ما بشود انشالله

یاحق 🌿