👤 من 👤

سلام و عرض ادب خدمت همه ی عزیزان
و اکنون که سری آرام تر از چند روز قبل دارم باز هم وارد بحث میشوم ولی فقط یک مرتبه.عرایضم را مینویسم و میروم پی ِ شعر و شاعریم را میگیرم .چون فرسایشی شدن بحث آنهم بحثی که روشن است به اشتراک نظر نمی انجامد به نفع هیچکس نیست .منتها نظری جناب مولایی دادند ،نظری هم بنده میدهم،نظری هم دیگر دوستان تا آنکه پیگیر موضوع است خود ببیند کدام نظر و عقیده را میپسندد و میلش به کدام سو میکشد و کدام را بیشتر به صلاح کار خود میداند.
در تمامی ۷ هنر شناخته شده و شاخه های آن ،نطفه، احتمالا و نه به قطعیت در ناخوداگاه شکل میگیرد،و در تمامی هنرها تکمیل وظیفه ی خودآگاه ِ هنرمند است.
نویسنده موضوع را کشف میکند و چارچوب را و باقی با خودآگاه است + باز هم اضافات ناخوداگاه

نقاش طرحی در ذهن و ناخوداگاهش مجسم میکند و طرح اولیه را سیاه قلم به بوم میکشد و ترمیم و تکمیل و سایه و جهت نور و تغییر رنگها و .... در خودآگاه صورت میگیرد + اضافاتی مجدد از ناخوداگاه

مجسمه ساز در تکه سنگ پیش رویش تندیسی زیبا میبیند آنرا در ناخوداگاه دارد ولی از لحظه ای که شروع به تراشیدن میکند نیاز به خوداگاه دارد و و و و هزاران مثال دیگر.

به گمانم آنچه شعر را در باور برخی جدا از این داستان میکند باورهای روحانی و عرفانی خاص ما نسبت به هنر شعر است و قدمت و پیشینه ی فارسی زبانان در شعر و قدرت و صلابت فارسی زبانان در شعر و وجود رگه های عمیق عرفان و فلسفه و خداشناسی شعر فارسی.
وگر نه شعر هم یک هنر است و از این ماجرا جدا نیست.

در مورد نظر دوم جناب مولایی که فرمودند وقتی شعری شاعرش را ارضا نمیکند باید آنرا دور بریزد چون بر اثر ویرایش نه بر دل مخاطب مینشیند و نه باعث خوشنامی واقعی شاعر میشود بنده دو دیدگاه دارم.
۱.هر شاعری که شعری ویرایش کرده به قصد بهتر شدن امتحان کند آن شعر در دیدگاه مخاطب دلنشین بوده است یا خیر.بنده تمامی شعرهایم را اگر نیاز باشد ۱۰۰۰ مرتبه هم ویرایش کنم دریغ نخواهم کرد و مدعی هستم اشعارم اگر بر دل سلمان مولایی عزیز ننشسته در دل چند شاعر دیگر و چند مخاطب دیگر نشسته است
۲.ما چه سند و مدرک قطعی و مستدلی داریم که نشان دهد تمامی شاعران از قرن یک هجری تا اکنون که شعرشان در دل مخاطب نِشَسته و واقعا خوشنامند و چون ستاره در آسمان شعر فارسی میدرخشند اشعارشان را ویرایش نمیکرده اند؟ آیا واقعا میشود آنرا اثبات کرد؟ آیا میشود در زمان سفر کرد و به در خانه ی فردوسی و عنصری و خواجوی کرمانی و سعدی و عطار و حافظ و خاقانی و ......سیمین و پروین و ملک الشعرا و سهراب و نیما و رهی معیری و منزوی و شاملو و فروغ و ...... رفت و از آنها در این مورد تحقیق کرد؟
نکته مهم بعدی.
شاعر همچون مادر آفریننده است .با فرض شما پیش میرویم جناب مولایی
شاعر را چون مادر آفریننده میدانیم و سهمش در خلق اثرش اندک و سهم خداوند و ناخوداگاه بسیار . تا اینجا با شما همراهیم ولی....
مادری فرزندی به دنیا آورده که سهمش در آفریدن آن مثلا ۳۰ در صد است. آیا مادران فرزندانشان را به حال خود رها میکنند ؟ یا آنها را بزرگ میکنند؟ آیا مادران برای تعالی فرزندشان تلاش نمیکنند؟ آیا مادران همواره فرزند سالم به دنیا می آورند؟ تمامی کودکان در سلامت صد در صدی به دنیا می آیند؟ آیا مادران برای بهبودی فرزند مریض خود تلاش نمیکنند؟ آیا به آنها واکسن نمیزنیم؟ آیا قطره ی فلج اطفال به آنها نمیدهیم؟ آیا آنها را دائما نزد پزشک( منتقد اصلح) نمیبریم که با نظر ایشان فرزندی سالم و سالم تر بزرگ کنیم؟ وقتی فرزندی معیوب به دنیا می آید آنرا دور میندازیم و میرویم سر فرزند بعدی؟؟؟؟؟؟؟؟
گمان نمیکنم جناب مولایی
من با افتخار اعلام میکنم من مادری هستم که تا نفس دارم برای بهبود و سلامتی فرزندم تلاش خواهم کرد.
نکته بعدی جناب مولایی
البته با کمال احترام و اشاره ای به جناب محمدی که فرمودند نظر بده ولی نه با بی انصافی
میخواهم عرض کنم که صحبتی که میکنم غرض ورزانه و همراه بی انصافی نیست صرفا نظر من است.
شما مدعی هستید قلم میگذارید و بر میدارید و شعر تمام است و این نوع شعر را شعر حقیقی میدانید.و میگویید شعر حقیقی در دل مخاطب مینشیند.
جناب مولایی اصلا من شاعر نیستم ولی مخاطب که هستم.
هیچ کدام از اشعاری که تا کنون از شما خوانده ام ( با علم به قدرت والای شما در سرودن) به دل من ننشسته است‌.واقعا میگویم نه از سر لجبازی و بچه بازی.از هر شاعری لااقل یک شعر خوانده ام که در دلم راه پیدا کرده ولی از شما نه متاسفانه.حالا من میشوم یک استثنا یا یک احتمال؟؟!
بر عکسش هم صادق است .فرض را بر این بگذاریم که شما هم از هیچ کدام شعرهای بنده حتی ۱۰ در صد هم لذت نبرده و در دلتان ننشسته است.
بحث فقط بحث سلیقه است.فاکتوری که شما برای شعر واقعی بیان میکنید فقط سلیقه ی شخصی شما و بسیاری از هنرمندان دیگر است ولی فقط و فقط سلیقه و بینش شماست.حکم نیست.قطعی نیست .قابل اثبات نیست.
تا همینجا پیش رفتید و تا همینجا پیش رفتم
گفتید و من نیز گفتم
دیگر دوستان هم بگویند
و در نهایت
صلاح مملکت خویش......
درود بر همه ی عزیزان

سلام و عرض ادب خدمت همه ی عزیزان
و اکنون که سری آرام تر از چند روز قبل دارم باز هم وارد بحث میشوم ولی فقط یک مرتبه.عرایضم را مینویسم و میروم پی ِ شعر و شاعریم را میگیرم .چون فرسایشی شدن بحث آنهم بحثی که روشن است به اشتراک نظر نمی انجامد به نفع هیچکس نیست .منتها نظری جناب مولایی دادند ،نظری هم بنده میدهم،نظری هم دیگر دوستان تا آنکه پیگیر موضوع است خود ببیند کدام نظر و عقیده را میپسندد و میلش به کدام سو میکشد و کدام را بیشتر به صلاح کار خود میداند.
در تمامی ۷ هنر شناخته شده و شاخه های آن ،نطفه، احتمالا و نه به قطعیت در ناخوداگاه شکل میگیرد،و در تمامی هنرها تکمیل وظیفه ی خودآگاه ِ هنرمند است.
نویسنده موضوع را کشف میکند و چارچوب را و باقی با خودآگاه است + باز هم اضافات ناخوداگاه

نقاش طرحی در ذهن و ناخوداگاهش مجسم میکند و طرح اولیه را سیاه قلم به بوم میکشد و ترمیم و تکمیل و سایه و جهت نور و تغییر رنگها و .... در خودآگاه صورت میگیرد + اضافاتی مجدد از ناخوداگاه

مجسمه ساز در تکه سنگ پیش رویش تندیسی زیبا میبیند آنرا در ناخوداگاه دارد ولی از لحظه ای که شروع به تراشیدن میکند نیاز به خوداگاه دارد و و و و هزاران مثال دیگر.

به گمانم آنچه شعر را در باور برخی جدا از این داستان میکند باورهای روحانی و عرفانی خاص ما نسبت به هنر شعر است و قدمت و پیشینه ی فارسی زبانان در شعر و قدرت و صلابت فارسی زبانان در شعر و وجود رگه های عمیق عرفان و فلسفه و خداشناسی شعر فارسی.
وگر نه شعر هم یک هنر است و از این ماجرا جدا نیست.

در مورد نظر دوم جناب مولایی که فرمودند وقتی شعری شاعرش را ارضا نمیکند باید آنرا دور بریزد چون بر اثر ویرایش نه بر دل مخاطب مینشیند و نه باعث خوشنامی واقعی شاعر میشود بنده دو دیدگاه دارم.
۱.هر شاعری که شعری ویرایش کرده به قصد بهتر شدن امتحان کند آن شعر در دیدگاه مخاطب دلنشین بوده است یا خیر.بنده تمامی شعرهایم را اگر نیاز باشد ۱۰۰۰ مرتبه هم ویرایش کنم دریغ نخواهم کرد و مدعی هستم اشعارم اگر بر دل سلمان مولایی عزیز ننشسته در دل چند شاعر دیگر و چند مخاطب دیگر نشسته است
۲.ما چه سند و مدرک قطعی و مستدلی داریم که نشان دهد تمامی شاعران از قرن یک هجری تا اکنون که شعرشان در دل مخاطب نِشَسته و واقعا خوشنامند و چون ستاره در آسمان شعر فارسی میدرخشند اشعارشان را ویرایش نمیکرده اند؟ آیا واقعا میشود آنرا اثبات کرد؟ آیا میشود در زمان سفر کرد و به در خانه ی فردوسی و عنصری و خواجوی کرمانی و سعدی و عطار و حافظ و خاقانی و ......سیمین و پروین و ملک الشعرا و سهراب و نیما و رهی معیری و منزوی و شاملو و فروغ و ...... رفت و از آنها در این مورد تحقیق کرد؟
نکته مهم بعدی.
شاعر همچون مادر آفریننده است .با فرض شما پیش میرویم جناب مولایی
شاعر را چون مادر آفریننده میدانیم و سهمش در خلق اثرش اندک و سهم خداوند و ناخوداگاه بسیار . تا اینجا با شما همراهیم ولی....
مادری فرزندی به دنیا آورده که سهمش در آفریدن آن مثلا ۳۰ در صد است. آیا مادران فرزندانشان را به حال خود رها میکنند ؟ یا آنها را بزرگ میکنند؟ آیا مادران برای تعالی فرزندشان تلاش نمیکنند؟ آیا مادران همواره فرزند سالم به دنیا می آورند؟ تمامی کودکان در سلامت صد در صدی به دنیا می آیند؟ آیا مادران برای بهبودی فرزند مریض خود تلاش نمیکنند؟ آیا به آنها واکسن نمیزنیم؟ آیا قطره ی فلج اطفال به آنها نمیدهیم؟ آیا آنها را دائما نزد پزشک( منتقد اصلح) نمیبریم که با نظر ایشان فرزندی سالم و سالم تر بزرگ کنیم؟ وقتی فرزندی معیوب به دنیا می آید آنرا دور میندازیم و میرویم سر فرزند بعدی؟؟؟؟؟؟؟؟
گمان نمیکنم جناب مولایی
من با افتخار اعلام میکنم من مادری هستم که تا نفس دارم برای بهبود و سلامتی فرزندم تلاش خواهم کرد.
نکته بعدی جناب مولایی
البته با کمال احترام و اشاره ای به جناب محمدی که فرمودند نظر بده ولی نه با بی انصافی
میخواهم عرض کنم که صحبتی که میکنم غرض ورزانه و همراه بی انصافی نیست صرفا نظر من است.
شما مدعی هستید قلم میگذارید و بر میدارید و شعر تمام است و این نوع شعر را شعر حقیقی میدانید.و میگویید شعر حقیقی در دل مخاطب مینشیند.
جناب مولایی اصلا من شاعر نیستم ولی مخاطب که هستم.
هیچ کدام از اشعاری که تا کنون از شما خوانده ام ( با علم به قدرت والای شما در سرودن) به دل من ننشسته است‌.واقعا میگویم نه از سر لجبازی و بچه بازی.از هر شاعری لااقل یک شعر خوانده ام که در دلم راه پیدا کرده ولی از شما نه متاسفانه.حالا من میشوم یک استثنا یا یک احتمال؟؟!
بر عکسش هم صادق است .فرض را بر این بگذاریم که شما هم از هیچ کدام شعرهای بنده حتی ۱۰ در صد هم لذت نبرده و در دلتان ننشسته است.
بحث فقط بحث سلیقه است.فاکتوری که شما برای شعر واقعی بیان میکنید فقط سلیقه ی شخصی شما و بسیاری از هنرمندان دیگر است ولی فقط و فقط سلیقه و بینش شماست.حکم نیست.قطعی نیست .قابل اثبات نیست.
تا همینجا پیش رفتید و تا همینجا پیش رفتم
گفتید و من نیز گفتم
دیگر دوستان هم بگویند
و در نهایت
صلاح مملکت خویش......
درود بر همه ی عزیزان

سلام و عرض ادب خدمت همه ی عزیزان
و اکنون که سری آرام تر از چند روز قبل دارم باز هم وارد بحث میشوم ولی فقط یک مرتبه.عرایضم را مینویسم و میروم پی ِ شعر و شاعریم را میگیرم .چون فرسایشی شدن بحث آنهم بحثی که روشن است به اشتراک نظر نمی انجامد به نفع هیچکس نیست .منتها نظری جناب مولایی دادند ،نظری هم بنده میدهم،نظری هم دیگر دوستان تا آنکه پیگیر موضوع است خود ببیند کدام نظر و عقیده را میپسندد و میلش به کدام سو میکشد و کدام را بیشتر به صلاح کار خود میداند.
در تمامی ۷ هنر شناخته شده و شاخه های آن ،نطفه، احتمالا و نه به قطعیت در ناخوداگاه شکل میگیرد،و در تمامی هنرها تکمیل وظیفه ی خودآگاه ِ هنرمند است.
نویسنده موضوع را کشف میکند و چارچوب را و باقی با خودآگاه است + باز هم اضافات ناخوداگاه

نقاش طرحی در ذهن و ناخوداگاهش مجسم میکند و طرح اولیه را سیاه قلم به بوم میکشد و ترمیم و تکمیل و سایه و جهت نور و تغییر رنگها و .... در خودآگاه صورت میگیرد + اضافاتی مجدد از ناخوداگاه

مجسمه ساز در تکه سنگ پیش رویش تندیسی زیبا میبیند آنرا در ناخوداگاه دارد ولی از لحظه ای که شروع به تراشیدن میکند نیاز به خوداگاه دارد و و و و هزاران مثال دیگر.

به گمانم آنچه شعر را در باور برخی جدا از این داستان میکند باورهای روحانی و عرفانی خاص ما نسبت به هنر شعر است و قدمت و پیشینه ی فارسی زبانان در شعر و قدرت و صلابت فارسی زبانان در شعر و وجود رگه های عمیق عرفان و فلسفه و خداشناسی شعر فارسی.
وگر نه شعر هم یک هنر است و از این ماجرا جدا نیست.

در مورد نظر دوم جناب مولایی که فرمودند وقتی شعری شاعرش را ارضا نمیکند باید آنرا دور بریزد چون بر اثر ویرایش نه بر دل مخاطب مینشیند و نه باعث خوشنامی واقعی شاعر میشود بنده دو دیدگاه دارم.
۱.هر شاعری که شعری ویرایش کرده به قصد بهتر شدن امتحان کند آن شعر در دیدگاه مخاطب دلنشین بوده است یا خیر.بنده تمامی شعرهایم را اگر نیاز باشد ۱۰۰۰ مرتبه هم ویرایش کنم دریغ نخواهم کرد و مدعی هستم اشعارم اگر بر دل سلمان مولایی عزیز ننشسته در دل چند شاعر دیگر و چند مخاطب دیگر نشسته است
۲.ما چه سند و مدرک قطعی و مستدلی داریم که نشان دهد تمامی شاعران از قرن یک هجری تا اکنون که شعرشان در دل مخاطب نِشَسته و واقعا خوشنامند و چون ستاره در آسمان شعر فارسی میدرخشند اشعارشان را ویرایش نمیکرده اند؟ آیا واقعا میشود آنرا اثبات کرد؟ آیا میشود در زمان سفر کرد و به در خانه ی فردوسی و عنصری و خواجوی کرمانی و سعدی و عطار و حافظ و خاقانی و ......سیمین و پروین و ملک الشعرا و سهراب و نیما و رهی معیری و منزوی و شاملو و فروغ و ...... رفت و از آنها در این مورد تحقیق کرد؟
نکته مهم بعدی.
شاعر همچون مادر آفریننده است .با فرض شما پیش میرویم جناب مولایی
شاعر را چون مادر آفریننده میدانیم و سهمش در خلق اثرش اندک و سهم خداوند و ناخوداگاه بسیار . تا اینجا با شما همراهیم ولی....
مادری فرزندی به دنیا آورده که سهمش در آفریدن آن مثلا ۳۰ در صد است. آیا مادران فرزندانشان را به حال خود رها میکنند ؟ یا آنها را بزرگ میکنند؟ آیا مادران برای تعالی فرزندشان تلاش نمیکنند؟ آیا مادران همواره فرزند سالم به دنیا می آورند؟ تمامی کودکان در سلامت صد در صدی به دنیا می آیند؟ آیا مادران برای بهبودی فرزند مریض خود تلاش نمیکنند؟ آیا به آنها واکسن نمیزنیم؟ آیا قطره ی فلج اطفال به آنها نمیدهیم؟ آیا آنها را دائما نزد پزشک( منتقد اصلح) نمیبریم که با نظر ایشان فرزندی سالم و سالم تر بزرگ کنیم؟ وقتی فرزندی معیوب به دنیا می آید آنرا دور میندازیم و میرویم سر فرزند بعدی؟؟؟؟؟؟؟؟
گمان نمیکنم جناب مولایی
من با افتخار اعلام میکنم من مادری هستم که تا نفس دارم برای بهبود و سلامتی فرزندم تلاش خواهم کرد.
نکته بعدی جناب مولایی
البته با کمال احترام و اشاره ای به جناب محمدی که فرمودند نظر بده ولی نه با بی انصافی
میخواهم عرض کنم که صحبتی که میکنم غرض ورزانه و همراه بی انصافی نیست صرفا نظر من است.
شما مدعی هستید قلم میگذارید و بر میدارید و شعر تمام است و این نوع شعر را شعر حقیقی میدانید.و میگویید شعر حقیقی در دل مخاطب مینشیند.
جناب مولایی اصلا من شاعر نیستم ولی مخاطب که هستم.
هیچ کدام از اشعاری که تا کنون از شما خوانده ام ( با علم به قدرت والای شما در سرودن) به دل من ننشسته است‌.واقعا میگویم نه از سر لجبازی و بچه بازی.از هر شاعری لااقل یک شعر خوانده ام که در دلم راه پیدا کرده ولی از شما نه متاسفانه.حالا من میشوم یک استثنا یا یک احتمال؟؟!
بر عکسش هم صادق است .فرض را بر این بگذاریم که شما هم از هیچ کدام شعرهای بنده حتی ۱۰ در صد هم لذت نبرده و در دلتان ننشسته است.
بحث فقط بحث سلیقه است.فاکتوری که شما برای شعر واقعی بیان میکنید فقط سلیقه ی شخصی شما و بسیاری از هنرمندان دیگر است ولی فقط و فقط سلیقه و بینش شماست.حکم نیست.قطعی نیست .قابل اثبات نیست.
تا همینجا پیش رفتید و تا همینجا پیش رفتم
گفتید و من نیز گفتم
دیگر دوستان هم بگویند
و در نهایت
صلاح مملکت خویش......
درود بر همه ی عزیزان

سلام و عرض ادب خدمت همه ی عزیزان
و اکنون که سری آرام تر از چند روز قبل دارم باز هم وارد بحث میشوم ولی فقط یک مرتبه.عرایضم را مینویسم و میروم پی ِ شعر و شاعریم را میگیرم .چون فرسایشی شدن بحث آنهم بحثی که روشن است به اشتراک نظر نمی انجامد به نفع هیچکس نیست .منتها نظری جناب مولایی دادند ،نظری هم بنده میدهم،نظری هم دیگر دوستان تا آنکه پیگیر موضوع است خود ببیند کدام نظر و عقیده را میپسندد و میلش به کدام سو میکشد و کدام را بیشتر به صلاح کار خود میداند.
در تمامی ۷ هنر شناخته شده و شاخه های آن ،نطفه، احتمالا و نه به قطعیت در ناخوداگاه شکل میگیرد،و در تمامی هنرها تکمیل وظیفه ی خودآگاه ِ هنرمند است.
نویسنده موضوع را کشف میکند و چارچوب را و باقی با خودآگاه است + باز هم اضافات ناخوداگاه

نقاش طرحی در ذهن و ناخوداگاهش مجسم میکند و طرح اولیه را سیاه قلم به بوم میکشد و ترمیم و تکمیل و سایه و جهت نور و تغییر رنگها و .... در خودآگاه صورت میگیرد + اضافاتی مجدد از ناخوداگاه

مجسمه ساز در تکه سنگ پیش رویش تندیسی زیبا میبیند آنرا در ناخوداگاه دارد ولی از لحظه ای که شروع به تراشیدن میکند نیاز به خوداگاه دارد و و و و هزاران مثال دیگر.

به گمانم آنچه شعر را در باور برخی جدا از این داستان میکند باورهای روحانی و عرفانی خاص ما نسبت به هنر شعر است و قدمت و پیشینه ی فارسی زبانان در شعر و قدرت و صلابت فارسی زبانان در شعر و وجود رگه های عمیق عرفان و فلسفه و خداشناسی شعر فارسی.
وگر نه شعر هم یک هنر است و از این ماجرا جدا نیست.

در مورد نظر دوم جناب مولایی که فرمودند وقتی شعری شاعرش را ارضا نمیکند باید آنرا دور بریزد چون بر اثر ویرایش نه بر دل مخاطب مینشیند و نه باعث خوشنامی واقعی شاعر میشود بنده دو دیدگاه دارم.
۱.هر شاعری که شعری ویرایش کرده به قصد بهتر شدن امتحان کند آن شعر در دیدگاه مخاطب دلنشین بوده است یا خیر.بنده تمامی شعرهایم را اگر نیاز باشد ۱۰۰۰ مرتبه هم ویرایش کنم دریغ نخواهم کرد و مدعی هستم اشعارم اگر بر دل سلمان مولایی عزیز ننشسته در دل چند شاعر دیگر و چند مخاطب دیگر نشسته است
۲.ما چه سند و مدرک قطعی و مستدلی داریم که نشان دهد تمامی شاعران از قرن یک هجری تا اکنون که شعرشان در دل مخاطب نِشَسته و واقعا خوشنامند و چون ستاره در آسمان شعر فارسی میدرخشند اشعارشان را ویرایش نمیکرده اند؟ آیا واقعا میشود آنرا اثبات کرد؟ آیا میشود در زمان سفر کرد و به در خانه ی فردوسی و عنصری و خواجوی کرمانی و سعدی و عطار و حافظ و خاقانی و ......سیمین و پروین و ملک الشعرا و سهراب و نیما و رهی معیری و منزوی و شاملو و فروغ و ...... رفت و از آنها در این مورد تحقیق کرد؟
نکته مهم بعدی.
شاعر همچون مادر آفریننده است .با فرض شما پیش میرویم جناب مولایی
شاعر را چون مادر آفریننده میدانیم و سهمش در خلق اثرش اندک و سهم خداوند و ناخوداگاه بسیار . تا اینجا با شما همراهیم ولی....
مادری فرزندی به دنیا آورده که سهمش در آفریدن آن مثلا ۳۰ در صد است. آیا مادران فرزندانشان را به حال خود رها میکنند ؟ یا آنها را بزرگ میکنند؟ آیا مادران برای تعالی فرزندشان تلاش نمیکنند؟ آیا مادران همواره فرزند سالم به دنیا می آورند؟ تمامی کودکان در سلامت صد در صدی به دنیا می آیند؟ آیا مادران برای بهبودی فرزند مریض خود تلاش نمیکنند؟ آیا به آنها واکسن نمیزنیم؟ آیا قطره ی فلج اطفال به آنها نمیدهیم؟ آیا آنها را دائما نزد پزشک( منتقد اصلح) نمیبریم که با نظر ایشان فرزندی سالم و سالم تر بزرگ کنیم؟ وقتی فرزندی معیوب به دنیا می آید آنرا دور میندازیم و میرویم سر فرزند بعدی؟؟؟؟؟؟؟؟
گمان نمیکنم جناب مولایی
من با افتخار اعلام میکنم من مادری هستم که تا نفس دارم برای بهبود و سلامتی فرزندم تلاش خواهم کرد.
نکته بعدی جناب مولایی
البته با کمال احترام و اشاره ای به جناب محمدی که فرمودند نظر بده ولی نه با بی انصافی
میخواهم عرض کنم که صحبتی که میکنم غرض ورزانه و همراه بی انصافی نیست صرفا نظر من است.
شما مدعی هستید قلم میگذارید و بر میدارید و شعر تمام است و این نوع شعر را شعر حقیقی میدانید.و میگویید شعر حقیقی در دل مخاطب مینشیند.
جناب مولایی اصلا من شاعر نیستم ولی مخاطب که هستم.
هیچ کدام از اشعاری که تا کنون از شما خوانده ام ( با علم به قدرت والای شما در سرودن) به دل من ننشسته است‌.واقعا میگویم نه از سر لجبازی و بچه بازی.از هر شاعری لااقل یک شعر خوانده ام که در دلم راه پیدا کرده ولی از شما نه متاسفانه.حالا من میشوم یک استثنا یا یک احتمال؟؟!
بر عکسش هم صادق است .فرض را بر این بگذاریم که شما هم از هیچ کدام شعرهای بنده حتی ۱۰ در صد هم لذت نبرده و در دلتان ننشسته است.
بحث فقط بحث سلیقه است.فاکتوری که شما برای شعر واقعی بیان میکنید فقط سلیقه ی شخصی شما و بسیاری از هنرمندان دیگر است ولی فقط و فقط سلیقه و بینش شماست.حکم نیست.قطعی نیست .قابل اثبات نیست.
تا همینجا پیش رفتید و تا همینجا پیش رفتم
گفتید و من نیز گفتم
دیگر دوستان هم بگویند
و در نهایت
صلاح مملکت خویش......
درود بر همه ی عزیزان

سلام و عرض ادب خدمت همه ی عزیزان
و اکنون که سری آرام تر از چند روز قبل دارم باز هم وارد بحث میشوم ولی فقط یک مرتبه.عرایضم را مینویسم و میروم پی ِ شعر و شاعریم را میگیرم .چون فرسایشی شدن بحث آنهم بحثی که روشن است به اشتراک نظر نمی انجامد به نفع هیچکس نیست .منتها نظری جناب مولایی دادند ،نظری هم بنده میدهم،نظری هم دیگر دوستان تا آنکه پیگیر موضوع است خود ببیند کدام نظر و عقیده را میپسندد و میلش به کدام سو میکشد و کدام را بیشتر به صلاح کار خود میداند.
در تمامی ۷ هنر شناخته شده و شاخه های آن ،نطفه، احتمالا و نه به قطعیت در ناخوداگاه شکل میگیرد،و در تمامی هنرها تکمیل وظیفه ی خودآگاه ِ هنرمند است.
نویسنده موضوع را کشف میکند و چارچوب را و باقی با خودآگاه است + باز هم اضافات ناخوداگاه

نقاش طرحی در ذهن و ناخوداگاهش مجسم میکند و طرح اولیه را سیاه قلم به بوم میکشد و ترمیم و تکمیل و سایه و جهت نور و تغییر رنگها و .... در خودآگاه صورت میگیرد + اضافاتی مجدد از ناخوداگاه

مجسمه ساز در تکه سنگ پیش رویش تندیسی زیبا میبیند آنرا در ناخوداگاه دارد ولی از لحظه ای که شروع به تراشیدن میکند نیاز به خوداگاه دارد و و و و هزاران مثال دیگر.

به گمانم آنچه شعر را در باور برخی جدا از این داستان میکند باورهای روحانی و عرفانی خاص ما نسبت به هنر شعر است و قدمت و پیشینه ی فارسی زبانان در شعر و قدرت و صلابت فارسی زبانان در شعر و وجود رگه های عمیق عرفان و فلسفه و خداشناسی شعر فارسی.
وگر نه شعر هم یک هنر است و از این ماجرا جدا نیست.

در مورد نظر دوم جناب مولایی که فرمودند وقتی شعری شاعرش را ارضا نمیکند باید آنرا دور بریزد چون بر اثر ویرایش نه بر دل مخاطب مینشیند و نه باعث خوشنامی واقعی شاعر میشود بنده دو دیدگاه دارم.
۱.هر شاعری که شعری ویرایش کرده به قصد بهتر شدن امتحان کند آن شعر در دیدگاه مخاطب دلنشین بوده است یا خیر.بنده تمامی شعرهایم را اگر نیاز باشد ۱۰۰۰ مرتبه هم ویرایش کنم دریغ نخواهم کرد و مدعی هستم اشعارم اگر بر دل سلمان مولایی عزیز ننشسته در دل چند شاعر دیگر و چند مخاطب دیگر نشسته است
۲.ما چه سند و مدرک قطعی و مستدلی داریم که نشان دهد تمامی شاعران از قرن یک هجری تا اکنون که شعرشان در دل مخاطب نِشَسته و واقعا خوشنامند و چون ستاره در آسمان شعر فارسی میدرخشند اشعارشان را ویرایش نمیکرده اند؟ آیا واقعا میشود آنرا اثبات کرد؟ آیا میشود در زمان سفر کرد و به در خانه ی فردوسی و عنصری و خواجوی کرمانی و سعدی و عطار و حافظ و خاقانی و ......سیمین و پروین و ملک الشعرا و سهراب و نیما و رهی معیری و منزوی و شاملو و فروغ و ...... رفت و از آنها در این مورد تحقیق کرد؟
نکته مهم بعدی.
شاعر همچون مادر آفریننده است .با فرض شما پیش میرویم جناب مولایی
شاعر را چون مادر آفریننده میدانیم و سهمش در خلق اثرش اندک و سهم خداوند و ناخوداگاه بسیار . تا اینجا با شما همراهیم ولی....
مادری فرزندی به دنیا آورده که سهمش در آفریدن آن مثلا ۳۰ در صد است. آیا مادران فرزندانشان را به حال خود رها میکنند ؟ یا آنها را بزرگ میکنند؟ آیا مادران برای تعالی فرزندشان تلاش نمیکنند؟ آیا مادران همواره فرزند سالم به دنیا می آورند؟ تمامی کودکان در سلامت صد در صدی به دنیا می آیند؟ آیا مادران برای بهبودی فرزند مریض خود تلاش نمیکنند؟ آیا به آنها واکسن نمیزنیم؟ آیا قطره ی فلج اطفال به آنها نمیدهیم؟ آیا آنها را دائما نزد پزشک( منتقد اصلح) نمیبریم که با نظر ایشان فرزندی سالم و سالم تر بزرگ کنیم؟ وقتی فرزندی معیوب به دنیا می آید آنرا دور میندازیم و میرویم سر فرزند بعدی؟؟؟؟؟؟؟؟
گمان نمیکنم جناب مولایی
من با افتخار اعلام میکنم من مادری هستم که تا نفس دارم برای بهبود و سلامتی فرزندم تلاش خواهم کرد.
نکته بعدی جناب مولایی
البته با کمال احترام و اشاره ای به جناب محمدی که فرمودند نظر بده ولی نه با بی انصافی
میخواهم عرض کنم که صحبتی که میکنم غرض ورزانه و همراه بی انصافی نیست صرفا نظر من است.
شما مدعی هستید قلم میگذارید و بر میدارید و شعر تمام است و این نوع شعر را شعر حقیقی میدانید.و میگویید شعر حقیقی در دل مخاطب مینشیند.
جناب مولایی اصلا من شاعر نیستم ولی مخاطب که هستم.
هیچ کدام از اشعاری که تا کنون از شما خوانده ام ( با علم به قدرت والای شما در سرودن) به دل من ننشسته است‌.واقعا میگویم نه از سر لجبازی و بچه بازی.از هر شاعری لااقل یک شعر خوانده ام که در دلم راه پیدا کرده ولی از شما نه متاسفانه.حالا من میشوم یک استثنا یا یک احتمال؟؟!
بر عکسش هم صادق است .فرض را بر این بگذاریم که شما هم از هیچ کدام شعرهای بنده حتی ۱۰ در صد هم لذت نبرده و در دلتان ننشسته است.
بحث فقط بحث سلیقه است.فاکتوری که شما برای شعر واقعی بیان میکنید فقط سلیقه ی شخصی شما و بسیاری از هنرمندان دیگر است ولی فقط و فقط سلیقه و بینش شماست.حکم نیست.قطعی نیست .قابل اثبات نیست.
تا همینجا پیش رفتید و تا همینجا پیش رفتم
گفتید و من نیز گفتم
دیگر دوستان هم بگویند
و در نهایت
صلاح مملکت خویش......
درود بر همه ی عزیزان

سلام و عرض ادب خدمت همه ی عزیزان
و اکنون که سری آرام تر از چند روز قبل دارم باز هم وارد بحث میشوم ولی فقط یک مرتبه.عرایضم را مینویسم و میروم پی ِ شعر و شاعریم را میگیرم .چون فرسایشی شدن بحث آنهم بحثی که روشن است به اشتراک نظر نمی انجامد به نفع هیچکس نیست .منتها نظری جناب مولایی دادند ،نظری هم بنده میدهم،نظری هم دیگر دوستان تا آنکه پیگیر موضوع است خود ببیند کدام نظر و عقیده را میپسندد و میلش به کدام سو میکشد و کدام را بیشتر به صلاح کار خود میداند.
در تمامی ۷ هنر شناخته شده و شاخه های آن ،نطفه، احتمالا و نه به قطعیت در ناخوداگاه شکل میگیرد،و در تمامی هنرها تکمیل وظیفه ی خودآگاه ِ هنرمند است.
نویسنده موضوع را کشف میکند و چارچوب را و باقی با خودآگاه است + باز هم اضافات ناخوداگاه

نقاش طرحی در ذهن و ناخوداگاهش مجسم میکند و طرح اولیه را سیاه قلم به بوم میکشد و ترمیم و تکمیل و سایه و جهت نور و تغییر رنگها و .... در خودآگاه صورت میگیرد + اضافاتی مجدد از ناخوداگاه

مجسمه ساز در تکه سنگ پیش رویش تندیسی زیبا میبیند آنرا در ناخوداگاه دارد ولی از لحظه ای که شروع به تراشیدن میکند نیاز به خوداگاه دارد و و و و هزاران مثال دیگر.

به گمانم آنچه شعر را در باور برخی جدا از این داستان میکند باورهای روحانی و عرفانی خاص ما نسبت به هنر شعر است و قدمت و پیشینه ی فارسی زبانان در شعر و قدرت و صلابت فارسی زبانان در شعر و وجود رگه های عمیق عرفان و فلسفه و خداشناسی شعر فارسی.
وگر نه شعر هم یک هنر است و از این ماجرا جدا نیست.

در مورد نظر دوم جناب مولایی که فرمودند وقتی شعری شاعرش را ارضا نمیکند باید آنرا دور بریزد چون بر اثر ویرایش نه بر دل مخاطب مینشیند و نه باعث خوشنامی واقعی شاعر میشود بنده دو دیدگاه دارم.
۱.هر شاعری که شعری ویرایش کرده به قصد بهتر شدن امتحان کند آن شعر در دیدگاه مخاطب دلنشین بوده است یا خیر.بنده تمامی شعرهایم را اگر نیاز باشد ۱۰۰۰ مرتبه هم ویرایش کنم دریغ نخواهم کرد و مدعی هستم اشعارم اگر بر دل سلمان مولایی عزیز ننشسته در دل چند شاعر دیگر و چند مخاطب دیگر نشسته است
۲.ما چه سند و مدرک قطعی و مستدلی داریم که نشان دهد تمامی شاعران از قرن یک هجری تا اکنون که شعرشان در دل مخاطب نِشَسته و واقعا خوشنامند و چون ستاره در آسمان شعر فارسی میدرخشند اشعارشان را ویرایش نمیکرده اند؟ آیا واقعا میشود آنرا اثبات کرد؟ آیا میشود در زمان سفر کرد و به در خانه ی فردوسی و عنصری و خواجوی کرمانی و سعدی و عطار و حافظ و خاقانی و ......سیمین و پروین و ملک الشعرا و سهراب و نیما و رهی معیری و منزوی و شاملو و فروغ و ...... رفت و از آنها در این مورد تحقیق کرد؟
نکته مهم بعدی.
شاعر همچون مادر آفریننده است .با فرض شما پیش میرویم جناب مولایی
شاعر را چون مادر آفریننده میدانیم و سهمش در خلق اثرش اندک و سهم خداوند و ناخوداگاه بسیار . تا اینجا با شما همراهیم ولی....
مادری فرزندی به دنیا آورده که سهمش در آفریدن آن مثلا ۳۰ در صد است. آیا مادران فرزندانشان را به حال خود رها میکنند ؟ یا آنها را بزرگ میکنند؟ آیا مادران برای تعالی فرزندشان تلاش نمیکنند؟ آیا مادران همواره فرزند سالم به دنیا می آورند؟ تمامی کودکان در سلامت صد در صدی به دنیا می آیند؟ آیا مادران برای بهبودی فرزند مریض خود تلاش نمیکنند؟ آیا به آنها واکسن نمیزنیم؟ آیا قطره ی فلج اطفال به آنها نمیدهیم؟ آیا آنها را دائما نزد پزشک( منتقد اصلح) نمیبریم که با نظر ایشان فرزندی سالم و سالم تر بزرگ کنیم؟ وقتی فرزندی معیوب به دنیا می آید آنرا دور میندازیم و میرویم سر فرزند بعدی؟؟؟؟؟؟؟؟
گمان نمیکنم جناب مولایی
من با افتخار اعلام میکنم من مادری هستم که تا نفس دارم برای بهبود و سلامتی فرزندم تلاش خواهم کرد.
نکته بعدی جناب مولایی
البته با کمال احترام و اشاره ای به جناب محمدی که فرمودند نظر بده ولی نه با بی انصافی
میخواهم عرض کنم که صحبتی که میکنم غرض ورزانه و همراه بی انصافی نیست صرفا نظر من است.
شما مدعی هستید قلم میگذارید و بر میدارید و شعر تمام است و این نوع شعر را شعر حقیقی میدانید.و میگویید شعر حقیقی در دل مخاطب مینشیند.
جناب مولایی اصلا من شاعر نیستم ولی مخاطب که هستم.
هیچ کدام از اشعاری که تا کنون از شما خوانده ام ( با علم به قدرت والای شما در سرودن) به دل من ننشسته است‌.واقعا میگویم نه از سر لجبازی و بچه بازی.از هر شاعری لااقل یک شعر خوانده ام که در دلم راه پیدا کرده ولی از شما نه متاسفانه.حالا من میشوم یک استثنا یا یک احتمال؟؟!
بر عکسش هم صادق است .فرض را بر این بگذاریم که شما هم از هیچ کدام شعرهای بنده حتی ۱۰ در صد هم لذت نبرده و در دلتان ننشسته است.
بحث فقط بحث سلیقه است.فاکتوری که شما برای شعر واقعی بیان میکنید فقط سلیقه ی شخصی شما و بسیاری از هنرمندان دیگر است ولی فقط و فقط سلیقه و بینش شماست.حکم نیست.قطعی نیست .قابل اثبات نیست.
تا همینجا پیش رفتید و تا همینجا پیش رفتم
گفتید و من نیز گفتم
دیگر دوستان هم بگویند
و در نهایت
صلاح مملکت خویش......
درود بر همه ی عزیزان

سلام مهرداد عزیزیان عزیزم

اولا زحمت کشیدی و آمدی که خیلی سپاسگزارم

ثانیا بحث های پیش آمده چندین حسن داشته است.

دوستانی که طالب علم بودند از علم سلمان سلیم و مهرداد عزیزیان حکیم و ایمان عزیزم و محسن خان غریب و سایر دوستان استفاده کرده اند و من هم سود برده ام

و در ادامه ی این بحث ها بگویم که

شاید نظرات من و شما و سلمان و غیره و ذالک مخالف هم به نظر ٱید اما درحکم واحد است. چرا که هنر خصوصا شعر و شاعری چند بعدی و چند وجهی است.
در مورد اشعار جوششی و کوششی هم عرض کنم که
نظر هر دو بزرگوار چه سلمان عزیزم و چه شما درست است

گاهی انسان قلم را بر کاغذ گذاشته و در انتها بر میدارد و اثری چنان عظیم خلق میشود که ماندگار میگردد هم برای سرای دنیا هم برای سرای آخرت مانند شعر علی ای همای رحمت استاد شهریار

گاهی هم شعری را مینویسی و نیاز به ویرایش و سمباده کاری دارد که این هم ایرادی ندارد و تا شکل شکیل شعر درست نشده شاعر با مهارت شعرش را آبدیده تر میکند

روی سخن من و احتمالا سلمان عزیزم و حتی خود شما به
ناشاعرانی است که قافیه ها را کنار هم چیدمان میکنند و
به صورت کوششی سخنانی موزون نگارش میکنند که نه میشود گفت شعر و نه میشود گفت دلنوشته

این کوشش برای شعر باقی نخواهند ماند

در مورد اشعار سنتی و کلاسیک و مدرن و آوانگارد و پست مدرن و سپید و امثالهم هم عرض کنم

این ها اختلاف سلیقه است نه چیز دیگر
من آن همه که از یک شعر پر از تصویر لذت میبرم از شعر سنتی صرف لذت نمی‌برم و این نظر و سلیقه شخصی من است و در مورد شما و بقیه هم صادق است.
به نظر من به جای اینکه نظرات شخصی خودمان را پای شعر
بگوییم بهتر است به صورت علمی واکاوی کنیم که این شعر
آیا شعر است یا نه

انتقادی که دارم برای کسانی که اخیرا در سایت مطلبی می‌گذارند و تیک نقد را فعال می‌کنند و می نویسند شاعر در خواست نقد دارد
میروی سراغ شعرشان مشاهده میکنی مشتی خزعبل را نوشته و خود نویسنده ادعای خدایی دارد
دوستان عزیزی هم که همیشه با نثار به به و چه چه ریشه های ادبیات را می‌زنند در شعر فلان کس حاضرند
اگر نقدی کنی شاعر نمای عزیز گارد گرفته و متهم میشوی به
اینکه شماها میخواهید ما را از صحنه خارج کنید
اگر نقد ننویسی این امر تا آخر پیش رفته و به جای ادبیات فاخر شاهد خزعبلاتی خواهیم بود که دیگر نمی‌شود حتی از آب گندیده ای که ساخته ایم خودمان هم رفع عطش کنیم.

البته نو ٱموزان و دوستانی که با نقد سازنده مخالف نیستند و
استقبال می‌کنند و در پی یادگیری هستند از این قاعده مستثنی می‌باشند که وظیفه ی تک تک ما دستگیری و تشویق
این عزیزان است.

در پایان از دوستانی که پای شعر من آمدند و نظر دادند کمال
تشکر را دارم

ایام عزت مستدام

سید هادی محمدی

سلام

و

برای لذت بردن از شعر و زیبایی های آن ؛
- آیا لازم است که تمام شعر را بفهمیم ؟
- آیا لازم است که دیدگاه و ذهنیت شاعر پی ببریم ؟
- آیا باید بین درونیات شعر و حوادث بیرونی ارتباطی معنا دار بیابیم؟
- آیا باید تمام صنایع ادبی آن را بشناسیم و لیست کنیم ؟
سوالات را نوشتم تا نظر دیگر اساتید عزیز چیست و در این میان خوشه چینی کنم اما از نظر من پاسخ تمام سوالات با اندکی تفاوت در شدت آن نخیر است و بهترین دلیل برای این نخیر گفتن شعر حافظ است و خوانندگان اش که شامل تمامی انواع آدم ها می شود با هر سطح سواد و شخصیتی که هر کدام به اندازه ی وسع خود یار او می شوند و زیبایی های شعرش را می نوشند در حالی که ممکن است تنها در حد خواندن و نوشتن سواد داشته باشند.
در پی خواندن هر شعری اساساً در ابتدا به برداشتی کلی از شعر نایل می شویم و لذت این ادراک را می چشیم و با خوانش های بعدی جزییات بیشتری را مدنظر قرار داده ،۴ لایه های درونی شعر را کشف می کنیم که در خلال این کشف و شهود صنایع ادبی نیز رخ می نمایند تا لذت کامل تر شود اما کسانی هم که سواد و توانایی این مرحله را ندارند باز هم به همان برداشت کلی می رسند و از همین رو است که فال حافظ را تمام ایرانیان می فهمند ولی هر کدام از دریچه ی ذهن خویش و میزان وسع اش به آن ها نگریسته و آن چه را که لازم دارند بر می چینند حتی اگر ندانند که حافظ در مورد یک ماجرای تاریخی دارد می نویسد و در هر مصراع چندین و چند آرایه ادبی به کار برده است پس عدم درک کامل شعر مانع از لذت بردن از آن و رسیدن به ادراکی شخصی از آن نمی تواند باشد و اگر چه شاید قیاس اشعار دیگران با غزل های حافظ چندان ممکن نباشد ولی در اساس همگی شعر هستند و دارای ویژگی های مشابهی خواهند بود که یکی از مهم ترین شان همین است که گفته شد پس دلیلی ندارد به سبب نگرانی از عدم ادراک و اقبال خواننده حد شعر را پایین آورد بلکه چاره ی کار نوشتن شعر به گونه ای است که هر بعد از آن بتواند گروهی از مخاطبین را شامل شود درست مانند اتفاقی که در شعرهای حضرت حافظ و فروغ جاویدان افتاده است و بدین گونه نه حد شعر آن قدر نازل است که خواندن اش برای مخاطبین حرفه ای عذاب آور باشد و نه آن چنان صعب و دیریاب که نه تنها مردمان عادی بلکه مخاطبین حرفه ای نیز نتوانند با آن ارتباط برقرار کنند .
اما مقصودم از نوشتن این مقدمه رسیدن به این نکته بود که به جرات می توان گفت اشعاری از هادی محمدی به تمامی دارای این ویژگی هستند که هر خواننده ای بتواند با آن یار شود و هر بعدی از آن گروهی از سلایق و ادراکات را به خود مشغول دارد ، مثلا در همین شعر دلربا به کار گرفتن واژه های بسیار از زبان رایج ( بی حوصلگی ، ما همینیم ، خانه خراب ، پاچه و ...) و اشاره به اتفاقات و رخدادهای زمان اکنون ( قائم الزاویه در سطل پی شام خوردند و ...) در کنار نام بردن از ابزاری که برای همه ی مردم قابل درک و استفاده است ( گوشی ، نارنجک ، تفنگ ، کلنگ و ...) ، می توانند در جلب نظر مخاطب عام موثر باشند و این درست در حالی ست که در همین حین با ایجاد لایه های معنایی متفاوت از طریق تشابیه ، استعاره ها ، ایهام ها ، مجاز ها و ... ( آکرکسانی که پی قله ی من [ کر ، کسانی که پی ..] ... ، هوس میوه ی ترسا کرده، جاذبه ی ریخته بر ذهن زمین و ... ) آن چنان عمقی به شعر می بخشد که سخت گیرتربن سلیقه ها را نیز راضی می کند و به لذت ادراک می رساند .
اگر چه با توجه به پتانسیل بی اندازه بالای ناخودآگاه قلم در دست ام میل نوشتن دارد اما فعلا برای جلوگیری از تاثیر بر ادراک دیگر خوانندگان عزیز و نیز تنگی مجال بی وفا ، به همین اندک از بسیاران بسنده می کنم تا باری دیگر که در پای همین شعر هادی شاعرترین دست به قلم شوم .

سلام و عرض ادب و احترام محضر دوستان اهل قلم
جای بسی شرم دارد که شاگردی بر صفحه ی استادش نقدی بنویسد،
اما از آنجایی که از زیبایی های این اثر نمیتوان گذشت ،
ما پا بر رسم دیرین می گذاریم و گوشه ای از این زیبایی ها را عیان می کنیم:

با شعری مواجه هستیم پر از تشبیهات نو و تازه با نگاهی ژرف به درون خود و نگاهی ازبالا به دیگران یا همان جامعه.
ترکیب و چیدمان کلمات و واژه های ادبیات کهن و استفاده از کلماتی که کاربرد کمتری در اشعار گذشتگان دارند،در کنار هم،

و این موضوع(پسندیدن این ترکیبات)،ارتباطی مستقیم با سلیقه و احساس مخاطب دارد،
که تا چه حد بتواند با دوگانگی زبان در شعر ارتباط بر قرار کند.

در شعر ردپایی از هر آنچه که یک شاعر باید مطالعه کرده باشه هست

تنوع تصاویر از زمین تا کهکشان.

از بازی تا جنگ

از اوج معرفت تا حضیض پستی و خورد شدن

از سکوت تا موسیقی

شعری سراسر تصویر سوال بر انگیز که مخاطب رو مجبور میکند که برای تمام چیدمانی که شاعر، برایش چیده و طراحی کرده،پاسخی پیدا کند.

و این توقعی همیشگی ست
از قلم هادی محمدی عزیز
با احترام

سلام

و

اگر همین چند خط نوشته نمی شد بی گمان در ادامه ی این بحث پاسخی نمی دادم چرا که عمیقاً معتقدم که « در خانه اگر کس است یک حرف بس است » لذا ابتدا عین آن چند خط را نقل می کنم ؛

« وقتی شما یک مفهوم در سر دارید و آن را انتقال میدهید ،خوب پس همان مفهوم هم باید برداشت شود .
وگر نه اگر بنا به مفهوم در آوردن باشد که از ترک دیوار هم میشود مفهومی در آورد و در ابرها هم میتوان شکل خانه و گاو دید و در کاشی حمام هم عکس قو و بزغاله.
در مورد شرحیاتی که بر مولانا نوشته شده.
اگر در یک شعر خاص از ۲۲ مورد ۲۱ مورد هم نظر باشند و یک مورد نظر متفاوت دهد ایراد از آن ۱ نفر است.
اگر ۲۲ مورد برداشت متفاوت از مولانا شده شک نکنید ایراد از مولانا بوده.»

بعید می دانم که کسی معنا و فلسفه ی شعر ، ادبیات و عموما هنر را درک کرده باشد و سپس چنین حرفی بزند مگر آن که از سر لجبازی و عدم پذیرش استدلالات سخن کند تا این چنین کلماتی صادر شوند و بر اساس این نظر تمام شاعرانی و هنرمندانی که به اندازه مخاطبان شان برداشت های متفاوت از کارشان وجود دارد مشکل و ایراد دارند و تنها کسی کارش درست است که مستقیماً حرف اش را در شعر بزند و بقیه هم همان را بفهمند مثل سراینده شعر یه توپ دارم قلقلیه ، که همه حرف او را می فهمند و منظورش را در می یابند ولی در همین شعر نیز بی گمان میزان برداشت ها به شاعر هیچ ربطی ندارد بلکه به اندازه ی آدمیان و سلایق شان در دنیا برداشت وجود دارد و همین جا ست که اصل پذیرفته شده ی هرمنوتیک تعریف می شود.
ولی باید بگویم که ربطی به هنر مدرن و کلاسیک هم ندارد و این ماجرا قابل تعمیم به هنر از تمام انواع آن است به خصوص شعر که هنری فوق العاده عمومی و در دسترس است اما بسته به این که بحث را چگونه پیش ببریم می توانیم با شمعی در روشنایی روز پی خورشید بگردیم و این درست شبیه مثال هایی ست که نگارنده در خصوص برداشت های متفاوت از کرکس ها در شعر هادی نوشته است چرا که حتی ناآگاه ترین مخاطبان نیز می فهمند که با توجه به قراین و علایقی که در شعر وجود دارد به معانی مورد نظر خود برسند نه این که شعر را چه بخوانند چه نخوانند فرقی نداشته باشد و برداشت خود را بگویند که در این صورت برداشت ها شبیه این مثال ها خواهد بود.
اتفاقی که پیرامون بحث شراب در شعر حافظ می افتد بهترین مثال برای این ادعا ست و این که از این واژه گروه های مختلف معانی متفاوت برداشت می کنند که شاید هیچ ربطی به منظور شاعر نداشته باشد ، به معنای ایراد شاعر باشد که دقیقاً عکس این مطلب صادق است که شاعری توانایی خلق این اعجاز را داشته باشد ، اما در خصوص همین شراب و معانی و برداشت های گاها بسیار دور از هم باید گفت که تمام این معانی با توجه به مراعات نظیری که شاعر حول شراب می آفریند برداشت می شوند و تعمیم داده می شوند و گر نه بعید می دانم کسی که عقلی سلیم و وجدانی منصف داشته باشد بتواند از شراب چیزی شبیه به دوغ یا کوکاکولا برداشت کند .

« وقتی شما یک مفهوم در سر دارید و آن را انتقال میدهید ،خوب پس همان مفهوم هم باید برداشت شود .»
در خصوص این بند باید بدیهیات را بازتعریف کرد تا بتوان اشتباهات موجود در آن را روشن کرد ، مثلاً بدیهی است که وقتی کسی در میان یک دیالوگ عادی و روزمره می گوید من به شهر رفتم ، تنها همین برداشت از سخن اش خواهد شد چرا که جمله ای ست خبری و مستقیم اما اگر همین جمله در شعر وارد شود دیگر قرار نیست همان معنای همیشگی و ثابت را داشته باشد چرا که اگر چنین باشد بی تردید اتفاق شعر روی نداده است ، این جمله در شعر با توجه به واژه های پس و پیش خود معانی مختلفی را ارائه می کند که شاید دقیقا در برابر منظور شاعر باشند مثلاً اگر شاعر بگوید ؛ من از زندان بیرون آمدم و به شهر رفتم ؛ ممکن است شخصی به معنای مستقیم برسد ولی می شود برداشت های دیگری نیز داشت که چنین کسی که از زندان به شهر رفته است ممکن است دوباره مرتکب جرم شود ، ممکن است به عنوان یک زندانی سیاسی آزاد شده و با افتخار به شهر رفته است ، ممکن است به عنوان یک قاتل با بخشش اولیای دم و گذشتن از قصاص آزاد و به شهر بازگشته است ، ممکن است که حتی این فرد زندانبان است و نه زندانی که او هم در شهر زندگی می کند ، یا ممکن است از زندان فرار کرده و برای مخفی شدن به شهر رفته است و ... اما به هر روی برداشت از این جمله ها به قراین و علایقی بازبسته است که در شاعر در شعر گنجانده است که دایره ای از معانی را شامل می شوند ولی اگر می خواست تنها قصد او ادراک شود می توانست بگوید من ؛ به عنوان رییس زندان بیرون آمد م و در شهر به خانه ام رفتم که این جا دیگر با شعر مواجه نیستیم و تنها یک جمله ی خبری گفته شده است .
اما دو حرف آخر م یکی این است که وقتی کسی از سوی گروهی از مردم سخن می گوید باید مستند به یک آمارگیری میدانی و حصول نتیجه سخن بگوید تا حرف اش قابل استناد باشد ولی اگر من بگویم که شعر هادی پیچیده است و مردم آن را نمی فهمند هیچ استنادی نخواهد داشت پس هرگز مطابق با واقعیت فهم مردم نیست پس این حرف نظر یک شخص است ما گروهی حتی اندک از مردم .
دوم آن که در جایی خواندم مهرداد عزیز گفته است که بارها با توجه به نظر دوستی شعر را می نویسد و ویرایش می کند و حذف و اضافه می کند تا به شکل احسن برسد که باید بگویم اش نظر شخص من این است که در این چنین موردی شعری اتفاق نمی افتد بلکه یک سری کلمات در کنار هم چیده می شوند و با توجه به آگاهی های نویسنده و قدرت استحصال از آن ها با کمک وزن و قافیه در کنار هم چیده می شوند که اگر وزن را از آن ها بگیریم همان جملات عادی و روزمره خواهند بود و شعر واقعی به جرات و جسارت می گویم که هرگز و هرگز بر اساس آگاهی اتفاق نمی افتد و قابل ویرایش نیست چه برسد که تیغ جراحی هم برداریم و کوتاه و بلند و تعدیل اش کرد و نقد شعر واقعی نه در شعری که مورد بحث است و شاعر نوشته است سودمند خواهد بود بلکه برای شعرهایی که قرار است بنویسد به دردش می‌خورد
چرا که هر گونه ویرایش در شعر به از بین بردن احساس و عاطفه اولیه ی شاعر ( که اساسی ترین فاکتور اقبال به شعر است ) و ساختگی و مصنوعی شدن شعر می انجامد .
در خصوص آن چه مطرح شد حرف و حدیث بسیار است ولی این مرقومه به عنوان گوشه ای اندک که در وقت من و حوصله جمع می گنجید نوشته شد و تمام ماجرا نیست چرا که اصولاً در فضای مجازی بدون چشم در چشم هرگز نمی شود به تمام ماجرا پرداخت ...

درود بر استاد مولایی
از استاد محمدی عذر میخوام که پنجره نقد را دوباره باز می کنم و این بحث را ادامه می دهم می خواستم دیده شود وبه یک نتیجه گیری مثبت منتهی شود.
امیدوارم مرا ببخشید اگر جسارت می کنم.
اما این جمله شما استاد مولایی عزیز: (چرا که هر گونه ویرایش در شعر به از بین بردن احساس و عاطفه اولیه ی شاعر ( که اساسی ترین فاکتور اقبال به شعر است ) و ساختگی و مصنوعی شدن شعر می انجامد )دو روز است که فکر مرا خیلی در گیر کرده است و برایش جوابی پیدا نمی کنم.
از طرفی با نظر شما موافقم اما از طرفی هم با جناب عزیزیان
درست است که شعر همان است که بار اول اتفاق افتاده اما اگر ویرایش آن شعر را از شعری می انداخت پس چرا اینجاییم چرا نقد می کنیم وچرا نقد می شویم.
چرا تا رمان موفقی چاپ شود نویسنده پیر می شود تا شاید صدها بار ویرایش کند و اتفاقا در تمام کتب آموزش رمان نویسی آمده است با اطرافیانتان در موردش صحبت کنید ودیدگاهشان را بپرسید؟
مگر در خلق رمان مانند شعر احساس و خلاقیت وسواد نویسندگی دخیل نیست؟شاید مثل هم نباشند اما حداقل خیلی شبیه به هم هستند.
البته جسارت مرا ببخشید اینها تنها سوالاتی هستند که دوست دارم بی جواب نمانند .
باز هم اساتید وخصوصا جناب محمدی مرا ببخشند که این بحث را باز کردم و در آخر اگر بحثی می شود دوست دارم وخواهشمندم بدون کدورت و دوستانه بحث شود تا من و دوستان دیگر استفاده کنیم.
سپاس از همه

سلام

و

\" نقد شعر واقعی نه در شعری که مورد بحث است و شاعر نوشته است سودمند خواهد بود بلکه برای شعرهایی که قرار است بنویسد به دردش می‌خورد\"

محسن عزیز و دوست داشتنی این بند را از میان نوشته ی خودم کپی کردم چرا که در هنگام نوشتن می دانستم که قطعاً این سوال که بسیار هم به جا و درست است پیش خواهد آمد و اگر دقت کرده باشید همواره در نقدها تاکید بر آن دارم که منتقد نباید وارد جزییات ساختاری از جمله برگزیدن کلمات و نحوه ی استفاده ی از آن ها شود چرا که ویرایش قرار نیست توسط منتقد و در شعر مورد انتقاد صورت گیرد بلکه نقد درسی است که شاعر از تجربه ی پیشین خود می آموزد تا در تجربه های آتی به کار بگیرد.
اما در خصوص رمان بی گمان خود به تفاوت های بسیار این دو مقوله پی برده ای ولی اساسی ترین تفاوت شان در میزان دخالت ناخودآگاه نویسنده یا شاعر در متن یا شعر است چرا که اساساً یک رمان دویست صفحه ای را نمی‌توان در ناخودآگاه نوشت ولی آن چه که رمانی را خاص می کند بزنگاه هایی ست که در آن وجود دارد و قرار است به خواننده حس تعلیق بدهد و هر چه این بزنگاه ها به ناخودآگاه نزدیک تر باشند میزان برقراری ارتباط با خواننده و نیز توفیق رمان بیشتر خواهد بود که البته در سایر هنرها نیز این ماجرا جاری است و برای درک بهتر از آن توصیه می کنم فیلم سینمایی مودیلیانی محصول سال ۲۰۰۴ دربارهٔ زندگی نقاش ایتالیایی آمادئو مودیلیانی، که میک دیویس آن را کارگردانی کرده است حتما ببنید .
اما در خصوص ویرایش در شعر از نظر من وقتی شعری شاعر را ارضاء نمی کند تنها راه برای آن شعر از بین رفتن است نه دست کاری کردن تا سر آخر چند خطی به نام شعر از آب درآید که نه خواننده را به دل می نشیند و نه شاعر را سبب خوشنامی واقعی و فارغ از تعریف و تعارفات معمول می گردد و نیز آن که « شعر باید آفریده شود نه ساخته ، آن چیزی که ساختنی ست دیوار است و در و پنجره ولی قطعاً شعر شبیه هیچ کدام از این ها نیست، شاعر نیز همچون مادر آفریننده است ولی تا به حال دقت کرده اید که سهم مادر از آفرینش چه میزان است و سهم آفریدگار اصیل چه میزان ؟؟ در شعر نیز چنین رابطه ای برقرار است»
اما فارغ از شعر و نقد آن چه برای ام جالب بود و غم انگیز این بود که چرا به محض آن که دو نفر به بحثی ادبی می پردازند همه نگران می شوند که اتفاقی نیفتد ؟؟ برای ام بسیار مایه ی شگفتی است و تأسف اگر چه می دانم دوستان به قاعده ی اتفاقات پیشین این ترس را در دل خویش دارند ولی باور کنید من به نوبه ی خویش خیال تان را راحت می کنم که حتی اگر در مباحثه ای ادبی حرفی به ناسزاواری از طرف مقابل بشنوم نهایت آن است که سکوت می کنم و بحث را ادامه نخواهم داد چرا که اعصاب خود را از سر راه نیافته ام اگر‌چه در این جمع عزیز نیز تمامی دوستان همواره برخوردشان حتی در زمان ناهمخوانی عقاید با یکدیگر نیز بسیار منطقی و دوستانه بوده است و از همه مهم تر :
دلایل قوی باید و معنوی
نه رگ های گردن به حجت قوی ...

اما نکته ی آخر این که ؛ مگر غیر از گذاشتن خودکار بر صفحه در آغاز شعر و بر داشتن اش پس از خلق شعر راه دیگری هم برای آفرینش شعر حقیقی وجود دارد ؟!؟ من که راه دیگری بلد نیستم ...
و سرانجام همراه با درودهایی بی پایان خطاب به محسن عزیز و صاحب این سرای شاعرپرور هادی شاعرترین و نیز دوستان عزیزتر از جان مازیار، ایمان و مهرداد مهربان و شاعر جوان بی همال مان محمدجواد که ابراز محبت شان همواره مرا رهین منت شان داشته است فی الحال ختم سخن می کنم .

نقد و نظرات دوستان - که بعضا در دو جهت مخالف بوده - مرا به ابراز نظر، تشویق کرده است.
به گمان حقیر،
با توجه به آنچه از سبک قرآن فهمیده ام،
سبک قرآن، از جهات داشتن خط سیر کلی
(که خواننده را سر در گم نمی کند بلکه آشکارا، راه را به او نشان می دهد و به همین دلیل، صفت مبین هم دارد)، لایه لایه بودن و داشتن ژرفای بسیار و همچنین داشتن محکمات و متشابهات(برای امتحان بشر و پرهیز از اجبار در امر هدایت لجبازان)،
شخصا دیدگاه جناب محمدی و جناب مولایی و دوستان هم نظر را، می پذیرم
و تفسیرپذیر بودن را امتیاز مهمی برای شعر می دانم
البته به شرطی که
خط سیر کلی آن، مشخص باشد و شبکه ی معنایی قدرتمندی در آن باشد و قابلیت ارجاع داشته باشد
که به نظر می رسد اثر جناب محمدی،
در این مجال، موفق بوده است.
تفسیرپذیر و چندلایه بودن، از امتیازات شعر و
ازجمله یا بویژه شعر معاصر است
و در گونه ی شعری سروش هم بعنوان مثال،
رسیدن به این کمال، از ترجیحات شعری است.
در شعر سروش، تلاش بر این است که
در (همه یا برخی از) لَخت های غیرپایانی،
قافیه بیاید اما اگر کاربرد قافیه، دست و پای شعر را، می بندد، سروش بی قافیه، ترجیح دارد.
حتی در وزن پردازی هم، افزون بر عروض سنتی، عروض نیمایی و حتی وزن پردازی به شیوه ی آزاد، نوعی وزن پردازی به نام
"پیشرو" مورد نظر است که در آن، الگوی اولیه، عروض سنتی ست اما در جایی که نیاز به خروج از آن چارچوب باشد، این کار با ملایمت و با در نظر گرفتن حفظ آهنگ سروش، انجام می شود. به عبارتی، در سروش، قافیه و وزن، هر دو مهم اند اما مهم تر از حفظ معنا نیستند و ترجیح در آن جاست. این مطلب را گفتم تا به این جا برسم که:
در لَخت پایانی سروش که باید به برجستگی ناشی از همانندگریزی برسیم،
یکی از راهکارهای بسیار مؤثر برای کوبش همانندگریزی، استفاده از کلام چندلایه است
و این، امتیاز مهمی برای شعر و ازجمله شعر معاصر و ازجمله گونه ی شعری سروش
به شمار می آید و به شیوه ای دیگر،
جناب محمدی، از این امتیاز، بهره مند بوده اند.
اگر جناب محمدی رخصت بدهند، سروشی با این ویژگی ها تقدیم کنم تا گفته هایم به عینیت درآمده باشند:

(این سروش بطور ویژه در مکتب ادبی نورگرایی است)


در هتل کتاب شهر نو
تا هزاره های پیش می روم
همنشین اندیشه ها می شوم
(لَخت سوم در وزن پردازی پیشرو:
فاعلاتُ مفعولُ مفعولُ فع)
پیش می روم
در فضای باز.