هوایِ نوشتن

چقدر این روزها دلم شعر میخواهد
دلم یک کاغذِ خالی میخواهد
یک قلمِ روان 
و یک خطِ خوانا
میانِ همهمه ی افکارم گم شده ام
نمیدانم از چه بگویم
از کجا بگویم 
از که بگویم
فقط میدانم باید بگویم
باید بگویم از این جوش و خروش
از این افکارِ خود جوش
از این احساسِ پُرهوش
دلی دارم سراسر نور
سراسر شور
گاه گاهی به سرش میزند این دل
که به دریا بزند
به کوه
به جنگل
به صحرا و به بستان
گاه در میانِ این دل 
گم میکنم خود را
گاه میشوم پیدا
آنگاه
میشوم 
تنهای ِ تنها
پیشه ام نقاشی ست
می کشم
 گاهی دشت
گاهی چشم 
گاهی یک غزل از سرخوشی را میکشم
گاه میشود در میان این همه احساس
خود را گم کرد
و چشم را بست
و آرام و آهسته رفت به خواب
و صبح 
با صدای ِ مرغانِ خوش الحان برخیزی
خودت را به آفتاب نشان دهی
سفره ات را به کنارِ رودی جوشان
بنشانی و
خود را دعوت کنی به یک چای
و آنگاه دوباره اندکی چشمانت را ببندی 
و خدا را بو بو بکشی
چه زیباست لمسِ حضورِ دوست
در تک تکِ ثانیه هایی که در یدِ قدرتِ اوست