عقل و دل

دلم، عقلم را برد،
خشکید لبم، برق چشمانم را بُرد.
یار دلم را برد،
کلاهم افتاد،باد وزید و موهایم را بُرد.
عقلم، وای دلم
یار رفت، همه چیز را آب بُرد.
بخند، وای که زندگانی ام
پیری امد جوانی ام در خواب مُرد.
بردار کلاهت را
دردورنج، وای، زمان آن را خواهد برد.
جیب خالی، مردم فقیر
پرنشد هنوز آن، چرک کف دست را آب بُرد.
باران آمد و وای 
زخمم تازه بود، شست ان را، جانم نمُرد. 
پرنده پرید ز بام
دهان باز، دانه افتاد وخود زآن نخورد.